Μιχάλης Τσιντσίνης
Αρεσε – δεν άρεσε, ο Πολάκης είχε φτάσει να αναγνωρίζεται απ’ όλους σαν εργαλείο. Ηταν σαν το αλυσοπρίονο. Κανείς δεν θέλει ένα κομψό, απαλό αλυσοπρίονο. Ολοι το θέλουν τραχύ και θορυβώδες. Αρκεί να κάνει τη δουλειά του.
Με βάση αυτά τα κριτήρια, ο Πολάκης έμοιαζε φτιαγμένος από την πάστα της νέας Διεθνούς των λαϊκιστών, που ακολουθούν ενστικτωδώς το επικοινωνιακό δόγμα «όσο πιο ωμά, τόσο πιο αποδοτικά».
Οσο πιο ακατέργαστος ο πολιτικός λόγος –και του Πολάκη ήταν πηγαία, ασυναγώνιστα ακατέργαστος– τόσο περισσότερο μπορούσαν να ταυτίζονται μαζί του οι οπαδοί του· τόσο κατέληγαν να φανατίζονται εναντίον του οι εχθροί του που, για να αντιμετωπίσουν τον πολακισμό, αναγκάζονταν λίγο να του μοιάσουν. Δεν αναχαιτίζονται με βούτυρο τα αλυσοπρίονα.
Κι όμως, με τον καιρό, το εργαλείο δείχνει να στομώνει. Δεν μπορεί πια ούτε τους «ψόφους» των κοινωνικών δικτύων να συνεγείρει. Ούτε τον αστικό κόσμο να σκανδαλίζει, όπως τον σκανδάλιζε. Οι μόνοι που είναι ακόμη σε θέση να σκανδαλίζονται από τη γλώσσα του είναι οι αβροδίαιτοι συντάκτες των ανακοινώσεων του γραφείου Τύπου της Ν.Δ. Ποιος άλλος μπορεί ακόμη να σοκάρεται επειδή ο Πολάκης είπε κάποιον αντίπαλό του «τσόγλανο»;
Ο απύλωτος εκπρόσωπος της εκτροπής, ακούγεται πια σαν ένα παρατράγουδο. Αντί να τους βάλει όλους φυλακή, όπως ονειρευόταν, βρίζει τους πρώην συνδικαλιστές του ΚΕΕΛΠΝΟ και κρύβεται περιδεής πίσω από τη βουλευτική του ασυλία για να μην τους αντιμετωπίσει στα δικαστήρια – και δεν είναι ο μόνος.
Η επικοινωνιακή αφλογιστία του Πολάκη οφείλεται άλλωστε σε έναν πολιτικό εκφυλισμό που δεν είναι μόνο δικός του. Η εξασθένησή του είναι σύμπτωμα της γενικότερης εξασθένησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Η κυβέρνηση πάσχει από λαϊκιστική κόπωση. Προσπαθεί να θέσει σε λειτουργία τα παλιά της εργαλεία –αντισυστημικό μίσος και την πελατειακή άγρα– αλλά τίποτε δεν φαίνεται πια να έχει την παλιά του δραστικότητα.
Το διαπιστώνει κανείς από τα πιο ελαφρά στα πιο βαριά. Το ομολογούν και οι ίδιοι, με τον τρόπο τους, χωρίς να το συνειδητοποιούν.
Ο πρωθυπουργός, ας πούμε, που θα γκρέμιζε τη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, έχει καταλήξει να διαφημίζει ως επαναστατικό του άθλο το γεγονός ότι κατάφερε να μπει σε όλα τα fora, στον Λευκό Οίκο και στο Κρεμλίνο, χωρίς γραβάτα. Η αντισυμβατικότητά του σταμάτησε στον γιακά του.
Το κόμμα που θα αποκάλυπτε το πάρτι των δισ. στην Υγεία καταλήγει να βγάζει άσφαιρα πορίσματα για 23 προσλήψεις στο ΚΕΕΛΠΝΟ.
Ετσι και ο Πολάκης: Από εκεί που ήθελε να ξηλώσει τους θεσμούς –διεκδικώντας για λογαριασμό της κυβέρνησής του όλη την εξουσία– κατέληξε να τσαλακώσει απλώς τους τύπους.
Πηγή: Καθημερινή
