Νότης Παπαδόπουλος
Η τραγωδία των Τεμπών πρέπει να γίνει μάθημα για όλους μας. Και ιδιαίτερα για τους πολιτικούς μας, που έχουν σημαντικές ευθύνες. Δέκα χρόνια τώρα, όσοι ασχολούνται με τους σιδηροδρόμους και εκπρόσωποι των εργαζομένων του ΟΣΕ φώναζαν ότι στη χώρα κυκλοφορούν «τυφλά τρένα» και, αργά ή γρήγορα, θα υπάρξει κάποιο σοβαρό δυστύχημα, αλλά κανείς δεν έδωσε σημασία. Ωσπου έγινε το κακό.
Δυστυχώς, όμως, δεν είναι μόνο τα τρένα. Μετά τόσα χρόνια οικονομικών περικοπών λόγω και των μνημονίων, όλες οι σημαντικές υποδομές της χώρας έχουν εγκαταλειφθεί ουσιαστικά στην τύχη τους, με τη μίνιμουμ δυνατή συντήρηση και ελάχιστες σοβαρές παρεμβάσεις. Το οδικό δίκτυο σε υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας θυμίζει την Ελλάδα του ’60, ενώ σε κάθε μεγάλη πλημμύρα δρόμοι ξηλώνονται και γέφυρες καταρρέουν.
Ποιος δεν βλέπει ότι συνεχίζουν να κυκλοφορούν ανάμεσά μας κουρασμένα και κακοσυντηρημένα αστικά και υπεραστικά λεωφορεία, ασθενοφόρα, αστυνομικά αυτοκίνητα, πυροσβεστικά και απορριμματοφόρα, ενώ σε λίγους μήνες θα αρχίσουν να κυκλοφορούν υπερπλήρη και τα πλοία της γραμμής. Κάποια από τα οποία μετρούν μισόν αιώνα ζωής, με απηρχαιωμένα συστήματα και με αμφίβολης επάρκειας σωστικά μέσα.
Η τραγωδία των Τεμπών κρούει τον κώδωνα κινδύνου και δίνει την αφορμή στην κυβέρνηση να πάρει πρωτοβουλίες για να ανέβουν υψηλότερα τα στάνταρ ασφαλείας στη χώρα. Μια εκστρατεία κατά της αδιαφορίας, της χαλαρότητας και της νοοτροπίας τού «δε βαριέσαι».
Σε ποια ευρωπαϊκή χώρα οδηγοί λεωφορείων κρατούν με το ένα χέρι το τιμόνι και με το άλλο το κινητό, φορούν ακουστικά για να ακούν μουσική ή στρίβουν τσιγάρο οδηγώντας. Πού αλλού αστικά λεωφορεία βγαίνουν σε δρόμους υψηλών ταχυτήτων (π.χ. Αττική Οδός) με επιβάτες που όχι απλώς δεν φορούν ζώνες ασφαλείας, αλλά ταξιδεύουν όρθιοι και κρατιούνται με το ζόρι από τις χειρολαβές με τις βαλίτσες χύμα ή ανάμεσα στα πόδια τους.
Στη Λάρισα υπήρχαν τρεις σταθμάρχες βάρδια. Οι δύο έφευγαν μετά τις 10 το βράδυ, αφήνοντας μόνο τον μοιραίο, άπειρο συνάδελφό τους, για να κάνει το «γερμανικό νούμερο» για πέντε συνεχόμενες νύχτες. Επρεπε να σκοτωθούν 57 άνθρωποι για να καταλάβουν οι πολιτικοί μας –τωρινοί και παλαιότεροι– ότι για να προχωρήσει η χώρα χρειάζεται να «σπάσουν αυγά» και να τα βάλουν με τα «κακώς κείμενα» και όχι να λένε «δε βαριέσαι».
Πηγή: Καθημερινή
