Πάσχος Μανδραβέλης
Στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης ο φόβος της δικτατορίας ήταν έντονος και λογικός. Η ύπαρξη του ακαδημαϊκού ασύλου έμοιαζε με ανάχωμα τηςδημοκρατίας απέναντι σε πιθανή εκτροπή. Φυσικά ήταν ψευδαίσθηση. Σιγά να μη σέβονταν το άσυλο κάποιοι που θα κατέλυαν το Σύνταγμα! Αλλά σε στιγμές μέθης από τη νέα ελευθερία, όλα μοιάζουν λογικά.
Τα χρόνια πέρασαν και το άσυλο απολιθώθηκε. Δεν είχε λόγο ύπαρξης, αφού καθένας μπορούσε να διακινήσει ελεύθερα τις ιδέες του στις πλατείες και (δυστυχώς) στους τοίχους της πόλης, οι οποίοι έγιναν κουρελού από συνθήματα και αφίσες. Σήμερα το άσυλο ιδεών είναι τόσο εκτεταμένο που ακόμη και ο βανδαλισμός ιστορικών κτιρίων και αγαλμάτων με σπρέι γίνεται ανεκτός. Οποιος έχει μια ιδέα (ακόμη και ποδοσφαιρική, π.χ. «Θρύλε Θεέ») ή κάποια επιθυμία (όπως π.χ. «Σούλα σε θέλω») μπορεί να την εκφράσει βάφοντας την Αθηναϊκή Τριλογία, με τα όργανα τις τάξης να κάνουν τα στραβά μάτια.
Το πρόβλημα είναι πως το ακαδημαϊκό άσυλο δεν απολιθώθηκε ως παρωχημένος αλλά άκακος θεσμός, όπως είναι π.χ. η βασιλεία στις σκανδιναβικές χώρες. Αφού δεν είχε λόγο ύπαρξης για την προστασία των ιδεών, έγινε άσυλο πάσης φύσεως τραμπούκων, οι οποίοι μάλιστα το χρησιμοποιούν για να περιορίσουν τη διακίνηση των ιδεών. Υπήρξαν «παρεμβάσεις» φοιτητικών νεολαιών που ακύρωσαν ανεπιθύμητες γι’ αυτές εκδηλώσεις, ακόμη και παρουσιάσεις βιβλίων. Χούλιγκαν διακόπτουν μαθήματα και ξυλοφορτώνουν καθηγητές· ο πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Πανούσης ήταν ένας από αυτούς. Αίθουσες έγιναν χώρος παρασκευής και αποθήκευσης μολότοφ. Από το ΕΜΠ μπαινόβγαιναν τα καλόπαιδα που, για να ξεσκάσουν, κάθε Σαββατοκύριακο έκαιγαν λεωφορεία και τρόλεϊ. Τέλος, τα ΑΕΙ έγιναν ιδανικό άσυλο για τους εμπόρους ναρκωτικών.
Η ιδεοληψία όμως τυφλώνει και γι’ αυτό στο κύριο άρθρο της η «Εφημερίδα των Συντακτών» χαρακτήρισε «Βία κατά της δημόσιας παιδείας» την πρόταση για κατάργηση του ασύλου, όπως είναι σήμερα (24.10.2018). Με ένα περίτεχνο σκεπτικό συνδέει το πρόβλημα της μεγάλης παραβατικότητας στα πανεπιστήμια με την ανάγκη αποδέσμευσης της ανώτατης παιδείας από τον σφιχτό εναγκαλισμό του υπουργείου Παιδείας. «Η συζήτηση περί “βίας και ανομίας” στα δημόσια πανεπιστήμια επανέρχεται στον δημόσιο διάλογο, καθώς είναι σταθερή και μόνιμη η επιθυμία κάποιων για λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα», γράφει, αποσιωπώντας το γεγονός πως το μπάχαλο στη δημόσια παιδεία κάνει όλο και περισσότερους να επιζητούν διακαώς την ιδιωτική. Κι όσοι μπορούν στέλνουν τους βλαστούς τους στο εξωτερικό. Τα παιδιά των μη εχόντων δολιχοδρομούν σε βρώμικους διαδρόμους, ανάμεσα σε εμπόρους ναρκωτικών και επαναστάτες της κακιάς ώρας…
Πηγή: Καθημερινή
