Μιχάλης Τσιντσίνης
Αξίζει να φανταστεί κανείς μια αντιστροφή. Τι θα έκανε και τι θα έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ εάν η καταστροφή στο Μάτι τον έβρισκε στην αντιπολίτευση;
Πώς θα εκμεταλλευόταν το γεγονός ένα κόμμα που ακόμη διατείνεται ότι ανέκοψε μια ανθρωπιστική κρίση, την κρίση των μαγκαλιών και των παιδιών που μετά την 25η Ιανουαρίου του 2015 έπαψαν να λιποθυμούν – ή, τέλος πάντων, αν λιποθυμούν, λιποθυμούν με ανθρωπιστική διακριτικότητα σε μέρη όπως η Μόρια;
Παρά τις εύλογες εικασίες, δεν είναι δυνατόν ούτε καν να φανταστούμε τι θα έλεγαν τα συριζαϊκά στόματα για μια καταστροφή με 99 νεκρούς. Ξέρουμε μόνο τι είδους αντιπολίτευση επιχείρησε να κάνει η Ν.Δ.: Κάλεσε έναν ακαδημαϊκό –μάλλον τον πιο κατάλληλο βάσει εξειδίκευσης– και του ζήτησε να εκπονήσει ένα πόρισμα, πρώτον, για το τι δεν έγινε και, δεύτερον, για το τι πρέπει να γίνει με το σύστημα Πολιτικής Προστασίας. Αυτή τη «σεμιναριακή» αντίδραση, η κυβέρνηση καταγγέλλει ως «αντιπολιτευτική τυμβωρυχία».
Μέχρι εδώ, θα μπορούσε κανείς να διαπιστώσει ότι λειτούργησε πάλι το γενετικό αντανακλαστικό του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου ο μόνος τρόπος εξακολουθεί να είναι η καταγγελτική αντι-αντιπολίτευση κατά της Ν.Δ. Οσα όμως ακολούθησαν την παρουσίαση του πορίσματος του καθηγητή Συνολάκη ξεπέρασαν τη ρουτίνα.
Μια κυβέρνηση που στην αρχή δοκίμασε να διασπείρει την υποψία της ασύμμετρης απειλής· μια κυβέρνηση που, σε δεύτερο χρόνο, εμφάνισε φωτογραφίες από το Google, ζωγραφίζοντας εστίες σε περιοχές που αποδείχτηκε ότι δεν είχαν καν καεί, αμφισβητούσε, χωρίς να απαντά, το κύρος ενός πορίσματος στο οποίο, εκτός από τον Κωνσταντίνο Συνολάκη, έβαλαν τις υπογραφές τους άλλοι έξι καθηγητές ελληνικών και ξένων πανεπιστημίων.
Το πόρισμα, βέβαια, εκπονήθηκε υπό την αιγίδα της Ν.Δ. – είχε πολιτικό χρώμα. Αλλά ο πολιτικός «αντίλογος», στην προσπάθεια να εξηγηθεί ορθολογικά αυτό που συνέβη, δεν ήταν αντίλογος. Ηταν το «άντε ρε, να κουρέψεις τις κρεβατίνες σου, φιλιότσε του Μητσοτάκη» – και τα υπόλοιπα που ανέλαβε να εκσφενδονίσει το ανθηρό στόμα του Πολάκη.
Ούτε το μήνυμα ήταν πρωτότυπο ούτε το μέσο. Το μέσο είναι πάντα οι ερπύστριες της πολακικής γλώσσας. Το μήνυμα είναι το ίδιο που είχαν υποστεί, πριν από τον Συνολάκη, ο Κριμιζής και ο Παπαδήμος: Οποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εχθρός μας. Και ο εχθρός πρέπει να ισοπεδωθεί, ακόμη κι αν βρίσκεται εκτός πολιτικής, ακόμη κι αν –ή μάλλον ιδίως αν– του αναγνωρίζεται ένα κάποιο κύρος, ένα είδος αριστείας.
Η πολακική γλώσσα δεν θα είχε την ίδια ισχύ σε μια άλλη δημόσια σφαίρα. Στα κοινωνικά δίκτυα όλα τα είδη του λόγου είναι ίσα: η επιστημονική άποψη και η προπαγανδιστική λάσπη, ο συλλογισμός και ο χουλιγκανικός μυκηθμός ανταγωνίζονται στα ίσα. Και αποβαίνουν το ίδιο άκυρα.
Πηγή: Καθημερινή
