Νίκος Βατόπουλος
Παρά τις θεατρικές κινήσεις στις οποίες προχώρησε η κυβέρνηση, η ευθύνη της και ο χειρισμός της όλης τραγωδίας στο Μάτι θα τη βαραίνουν για πάντα. Αλλωστε, οι παραιτήσεις και οι αποπομπές είναι απλώς αντιδράσεις βεβιασμένες και απολύτως υποκριτικές μετά τη γενική κατακραυγή. Το εύρος της κατακραυγής κατά των κυβερνητικών χειρισμών στην τραγωδία στο Μάτι δεν έχει προηγούμενο και είναι αυτή η μαζική αντίδραση –που για πρώτη φορά έχει χαρακτήρα πλατύτερο του αντισυριζαϊκού μετώπου– που θορύβησε την κυβέρνηση.
Το γεγονός είναι ότι η τραγωδία έχει δύο σκέλη. Το ένα είναι οι απώλειες και το άλλο ο χειρισμός και το τι μέλλει γενέσθαι. Πώς μπορεί κανείς να εμπιστευτεί τις όποιες Αρχές όταν δεν μπόρεσαν να συντονιστούν στοιχειωδώς και πώς μπορεί κανείς να δεχθεί ότι η αντικατάσταση ανίκανων ανθρώπων με άλλα πρόσωπα που δεν πείθουν για τίποτε είναι μια κίνηση υπέρ των πολιτών; Η κυβέρνηση έχει ένα τεράστιο πρόβλημα να βρει πρόθυμα στελέχη από οποιονδήποτε τομέα να συνεργαστούν μαζί της. Με άλλα λόγια, έχουν εξαντληθεί τα αποθέματα. Δεν υπάρχει στοιχειωδώς ικανός και λογικός άνθρωπος που θα δεχθεί να κάψει το όνομά του συνδεόμενος με μια κυβέρνηση στη χειρότερη στιγμή της…
Αυτή η αυτοπαγίδευση της κυβέρνησης εντάθηκε με την τραγωδία στο Μάτι. Και εντείνεται μέρα με τη μέρα, καθώς η αλαζονεία συνεχίζεται. Η αλαζονεία είναι ίδιον της αδυναμίας να δει κανείς πέραν της σκιάς του και μπορεί να είναι ίδιον τόσο των βλακών όσο και των ευφυών. Σε κάθε περίπτωση, η επίδειξή της απωθεί. Εν προκειμένω είναι δύσκολο να συνδυαστεί η επίδειξή της με φαινόμενα ευφυΐας. Η κοινωνία παρακολουθεί αυτά τα φαινόμενα ακραίου αμοραλισμού και αναλόγως κινείται. Υπάρχουν αμοραλιστές που επικροτούν την αμοραλιστική κυβέρνηση όπως υπάρχουν και αδαείς που έλκονται από τη θεατρική υποκρισία. Το κοινό είναι ευρύ, μεταβάλλεται, έχει κινητικότητα.
Ομως, υπάρχει και μία αρχή. Και αυτή η αρχή λέει πως το δικαίωμα στον αμοραλισμό δεν παρέχεται σε εκλεγμένους αντιπροσώπους. Οπως και η ανικανότητα στη διαχείριση εκτάκτων καταστάσεων –πόσο μάλλον όταν συνδέεται με τραγωδία ανυπολόγιστης έκτασης, που επηρεάζει σε βάθος χρόνου χιλιάδες συμπολίτες μας– δεν συγχωρείται. Δεν αρκούν ευχολόγια και αλλαγές προσώπων. Χρειάζεται έρευνα εις βάθος και απόδοση ευθυνών. Προφανώς οι ολίγιστοι, στους οποίους έτυχε να διαχειριστούν αυτή την ιδιαιτέρως δύσκολη κατάσταση και που αφέθηκε να εξελιχθεί σε ανεπίτρεπτη τραγωδία, δεν έχουν ακόμη συναισθανθεί ότι είναι υπόλογοι απέναντι σε μια καταστροφή. Και αυτό που ταράζει περισσότερο είναι ότι εξακολουθούν και παίζουν επικοινωνιακά εις βάρος της μνήμης των θυμάτων.
Τα θύματα πρέπει να μνημονευτούν και να δοθεί η δυνατότητα ενός δημόσιου αποχαιρετισμού. Η ευτέλεια, η αλαζονεία, η βλακεία και η ανικανότητα έχουν κουράσει, έχουν εξοργίσει. Η υπόθεση δεν κλείνει και δεν πρέπει να κλείσει πριν έρθουν στο φως όλα όσα πρέπει να μάθει η κοινή γνώμη. Οι θεατρινισμοί αποτελούν ύβριν.
Πηγή: Καθημερινή
