Ξένια Κουναλάκη
Το πιο τραγικό στοιχείο στη διαχείριση των πυρκαγιών από την κυβέρνηση είναι η παντελής έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης.
Οι συντάκτες των καταιγιστικών non papers, που με τόση μαεστρία κατάφερναν μέχρι σήμερα να παίζουν το επικοινωνιακό παιχνίδι, απέτυχαν να διαγνώσουν το απλούστερο: ότι δεν πας σε ανθρώπους που δεν έχουν αναγνωρίσει ακόμη τους απανθρακωμένους συγγενείς τους να τους κάνεις μαθήματα περί αυθαιρέτων (και δη όταν κι εσύ ως κυβέρνηση έχεις συμβάλει στη νομιμοποίησή τους).
Δεν πας να κουνήσεις το δάχτυλο και να καταφερθείς εναντίον δημοσιογράφων σε πυρόπληκτους που κολυμπούσαν επί ώρες στη θάλασσα, περιμένοντας να σβήσουν οι φλόγες. Δεν πας τα ξημερώματα να μιλήσεις με μια ελεγχόμενη ομάδα πολιτών για να σε τραβήξουν οι κάμερες, ειδικά όταν δεν έχεις καμία διάθεση να αναλάβεις οιαδήποτε ευθύνη, πλην της πολιτικής (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό). Και πάνω από όλα δεν συγκαλείς σύσκεψη, σε απευθείας μετάδοση, για να παίξεις θέατρο πως η κατάσταση είναι υπό έλεγχο, ενώ ξέρεις ότι ήδη υπάρχουν νεκροί.
Στον αντίποδα, είναι εντυπωσιακή η αυτοσυγκράτηση της αντιπολίτευσης ή τέλος πάντων του σημαντικότερου μέρους της. Ενώ θα μπορούσαν τα κόμματα να επιδοθούν σε ένα νεκροφιλικό/ψηφοθηρικό πάρτι, να εκμεταλλευθούν την οργή της κοινής γνώμης και να αναπαράγουν νυχθημερόν τις ιστορίες φρίκης επιζώντων αλλά και τις συνθήκες θανάτου όσων χάθηκαν στις φλόγες ή πνίγηκαν, προτίμησαν να σιωπήσουν και να σταθούν με σοβαρότητα στο πλευρό των πολιτών που δοκιμάζονται.
Από την πρώτη αυτόματη αντίδραση του Κυριάκου Μητσοτάκη «δεν είναι ώρα για αντιπαραθέσεις» μέχρι εκείνη του Σταύρου Θεοδωράκη «δεν είναι ώρα για εκλογές», η αντιπολίτευση εμφανίστηκε ασυνήθιστα ώριμη και ψύχραιμη. Κι αυτή είναι μια σπάνια απόδειξη ενσυναίσθησης. Η στάση της κυβέρνησης είναι από μόνη της αυτοκτονική. Η καλύτερη αντιπολίτευση στην κυβερνητική αλαζονεία είναι η σιωπή και η έμπρακτη συμπαράσταση σε μια χώρα που βρίσκεται εδώ και δέκα μέρες σε σοκ.
Τι να πεις, εξάλλου, σε ανθρώπους που δεν έχουν κοιμηθεί από την 23η Ιουλίου; Πώς να πλειοδοτήσεις στον πόνο τους, πώς να κατευνάσεις το άγχος τους και πώς να καθησυχάσεις την ανασφάλειά τους; Με δύο λέξεις μόνο, που ουδέποτε ειπώθηκαν. «Συγγνώμη, παραιτούμαι».
Πηγή: Καθημερινή
