Μιχάλης Τσιντσίνης
Ο μεταρρυθμιστής δεν είναι τζιχαντιστής. Δεν έχει αυτοσκοπό να ζωστεί τα εκρηκτικά του πολιτικού κόστους και να αναλωθεί έτσι, μόνο από πεποίθηση. Ο επιδέξιος μεταρρυθμιστής πρέπει να ξέρει να οικονομεί το πολιτικό του κεφάλαιο – να μην το ξοδεύει εκεί που η κοινωνία είναι ακόμη ανώριμη να τον ακολουθήσει.
Αυτή η πεζή ηθική της πολιτικής αυτοσυντήρησης είναι απαραίτητη για να δικαιολογήσει την οπτική ορισμένων κυβερνητικών παραγόντων. «Τα δύσκολα», λένε ήδη, «θα γίνουν τη δεύτερη τετραετία». Η θητεία τους μόλις πέρασε τη στροφή της διετίας. Όμως το απαρασάλευτο στίγμα των δημοσκοπήσεων επιτρέπει στα κυβερνητικά στελέχη διασταλτική αντίληψη του χρόνου.
Τα δύσκολα; Ποια είναι τα δύσκολα; Και γιατί πρέπει να πάρουν αναβολή; Δύσκολο είναι να κλείσεις νοσοκομεία – και δη εκείνα τα περιφερειακά νοσοκομεία που στο πανδημικό στρες φάνηκε ότι απλώς συνιστούν σπατάλη για το σύστημα υγείας. Δύσκολο είναι να κλείσεις πανεπιστημιακά τμήματα. Δύσκολο είναι να αναδιαρθρώσεις ριζικά τη Δικαιοσύνη – που εξακολουθεί να είναι υποτελής στις έξεις του δικαστικού και δικηγορικού λόμπι.
Όλα αυτά, για τα οποία το κυβερνητικό επιτελείο έχει στα συρτάρια του έτοιμες διαγνώσεις, πρέπει να περιμένουν. Πρέπει να περιμένουν την πανδημία, που απορροφά πολλές εργατοώρες και πολιτική ενέργεια. Πρέπει να περιμένουν τη δύσκολη προσαρμογή του επόμενου και μεθεπόμενου έτους, οπότε θα πρέπει το κράτος της καραντίνας με το μακράν υψηλότερο χρέος στην Ευρωζώνη να μαζέψει ξανά τα πόδια του κάτω από το πάπλωμα.
Όσοι αφήνονται στη μεγάλη διάρκεια πιστεύουν ότι στη δεύτερη τετραετία θα κυβερνούν χειραφετημένοι από την αγωνία του πολιτικού κόστους. Φαντάζονται μια διοικητικά ώριμη διακυβέρνηση, με φρέσκια νομιμοποίηση, που δεν θα έχει πια άλλη μέριμνα παρά τη μεταρρυθμιστική της ατζέντα.
Μια ματιά στην πιο πρόσφατη «δεύτερη τετραετία» (2000-2004) μάλλον θα τους σκίαζε τη θέα προς το μέλλον. Η ωριμότητα μπορεί να αποδειχτεί γεροντική κόπωση, ιδίως αν τα χαρτοφυλάκια ανακυκλωθούν στα ίδια χέρια. Η χειραφέτηση του πρωθυπουργικού επιτελείου από την αγωνία του κόστους μπορεί να σημαίνει επίταση της φοβίας για τα στελέχη που φιλοδοξούν να σταδιοδρομήσουν και μετά τον πρωθυπουργό. Η αναβάπτιση στη δεύτερη κάλπη δεν ακολουθείται από περίοδο μέλιτος. Αρχίζει αμέσως η φθορά.
Τίποτε στον ορίζοντα δεν εμποδίζει τους κυβερνητικούς να δίνουν βάθος στο μέλλον τους, υφαίνοντας σενάρια πολιτικής φαντασίας. Τίποτε εκτός από την Ιστορία. Εκτός από το σύνδρομο Γιαννίτση.
Πηγή: Καθημερινή
– – –
Όλα τα σχόλια των αναγνωστών είναι ευπρόσδεκτα, εφόσον δεν χρησιμοποιούν προσβλητικούς ή υβριστικούς χαρακτηρισμούς. Επίσης σχόλια στα οποία έχει επιλεγεί η “Υποβολή ως Ανώνυμος/η – Unknown” δεν θα δημοσιεύονται. Μπορείτε να επιλέξετε να υποβάλετε ένα σχόλιο είτε με το προφίλ σας στο Google (1η επιλογή), είτε το όνομά σας ή κάποιο ψευδώνυμο (2η επιλογή: “Όνομα/URL“), συμπληρώνοντας μόνο το πεδίο “Όνομα” (όνομα ή ψευδώνυμο της αρεσκείας σας). Όλα τα σχόλια πριν τη δημοσίευσή τους πρέπει να εγκριθούν από τον Διαχειριστή (comment moderation), γι’ αυτό πιθανόν να υπάρξει μια μικρή καθυστέρηση.
