Παναγής Βουρλούμης
Tην περασμένη Κυριακή το μεσημέρι παραβρέθηκα σε εκδήλωση της ινδονησιακής πρεσβείας. Εγινε στις αθλητικές εγκαταστάσεις του Ζηρίνειου στην Κηφισιά με συμμετοχή αρκετών εκατοντάδων Ινδονήσιων με τις οικογένειές τους, σχεδόν το σύνολο όσων ζουν στην Αττική. Είχε μουσική, τραγούδια, χορό και αγώνες βόλεϊ, επίσης φαγητό και πολύ κέφι. Δόθηκε μια ευκαιρία στους μετανάστες που εργάζονται εδώ, μακριά από την πατρίδα τους, να σμίξουν, να διασκεδάσουν, να γνωριστούν τα παιδιά τους μεταξύ τους, να ανταλλάξουν νέα. Η εξαιρετικά ευχάριστη ατμόσφαιρα όμως δεν θα αρκούσε για να το αναφέρω εδώ, αν δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον η αιτία της εκδήλωσης. Παρόμοιες συγκεντρώσεις γίνονται όπου υπάρχει επίσημη ινδονησιακή εκπροσώπηση και ο σκοπός τους είναι να ενημερωθούν οι ξενιτεμένοι πολίτες τους για το πώς θα ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα στις επόμενες εκλογές. Αυτές θα γίνουν σε περίπου δέκα μήνες, στις 14 Απριλίου του 2019. Προσοχή, όχι τι θα ψηφίσουν, αλλά πώς.
Σε διάλειμμα μεταξύ χορού και μπάλας, μίλησαν στους συγκεντρωμένους ο πρόεδρος της εδώ οργάνωσής τους και μέλη του προσωπικού της πρεσβείας. Τους εξήγησαν τον σκοπό της συγκέντρωσης και λεπτομερώς τις διαδικασίες του πώς και πού μπορούν να ψηφίσουν. Συγχρόνως με τις ομιλίες, σε μια μεγάλη οθόνη προβάλλονταν πληροφορίες για τα πιστοποιητικά που χρειάζονταν, για το ποιοι είχαν δικαίωμα ψήφου, αλλά και για τα ονόματα των κομμάτων που θα συμμετάσχουν στις εκλογές, τα σήματά τους, τα ονόματα των υποψηφίων για το αξίωμα του προέδρου της Δημοκρατίας και άλλα. Ταυτόχρονα γινόταν και ένα παιχνίδι. Οι οργανωτές καλούσαν μέλη του ακροατηρίου στα μικρόφωνα και τους υπέβαλλαν ερωτήσεις σχετικά με το τι είχε μόλις τότε περιγραφεί. Οσοι απαντούσαν σωστά έπαιρναν κάποιο μικρό δώρο, όσοι όχι, καζούρα από το πλήθος. Τέλος, μίλησε ο πρέσβης, που τόνισε τη σημασία της άσκησης του εκλογικού δικαιώματος. Η φιέστα ήταν έξυπνα στημένη έτσι ώστε να συνδέει την ιδέα του ψηφίζειν με ευχάριστη και θετική γεύση και καθόλου κομματική.
Η Ινδονησία έχει 250 εκατομμύρια κατοίκους, το ποσοστό που ζει εκτός συνόρων είναι πολύ μικρό και η ψήφος του ελάχιστα επηρεάζει το εκλογικό αποτέλεσμα. Ηταν επίσης δικτατορία μέχρι πριν από λίγο. Παρ’ όλα αυτά αντιμετωπίζει το θέμα των εκλογών με σοβαρότητα και επαγγελματισμό, εκπαιδεύοντας τους πολίτες της εγκαίρως και παροτρύνοντάς τους να ψηφίζουν.
Το ποσοστό των Ελλήνων με δικαίωμα ψήφου που ζουν στο εξωτερικό πρέπει να είναι τουλάχιστον 5% του εκλογικού σώματος. Θεωρητικά έχουν από χρόνια το δικαίωμα να ψηφίζουν εκεί όπου βρίσκονται, αλλά στην πράξη όχι, γιατί δεν έχουν ακόμη «οριστεί οι διαδικασίες». Είμαστε σπάνια, αν όχι μοναδική περίπτωση ανάμεσα στις δημοκρατίες του κόσμου. Το περί διαδικασίας έχει κάποια βάση σε μια χώρα που είναι ανίκανη να αντιγράψει σωστά ένα σύστημα για να πληρώνουν όλοι το εισιτήριο στον υπόγειο. Νομίζω όμως ότι το πρόβλημα είναι αλλού. Η ταλαίπωρη «μεσαία τάξη» έχει εν μέρει εκπατρισθεί και αυτό έγινε πρόσφατα. Η ψήφος της θα μπορούσε να επηρεάσει το εκλογικό αποτέλεσμα με τρόπο που δεν θα συνέφερε την κυβέρνηση. Ετσι μένουμε στο αν θέλεις να ψηφίσεις, άφησε τη δουλειά σου, πάρε το αεροπλάνο και μετά το πούλμαν, να πας στο χωριό σου να το κάνεις.
Πηγή: Καθημερινή
