Πάσχος Μανδραβέλης
Ο Καναδός κωμικός Μορτ Σαλ συνήθιζε να λέει πως «ο Τζορτζ Ουάσιγκτον δεν μπορούσε να καταλάβει το ψέμα. Ο Ρίτσαρντ Νίξον δεν μπορούσε να καταλάβει την αλήθεια. Ο Ρόναλντ Ρέιγκαν δεν μπορεί να καταλάβει τη διαφορά». Οι δικοί μας ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, πάλι, δεν μπορούν να καταλάβουν όλα τα παραπάνω, δεν μπορούν να καταλάβουν ούτε καν τη γελοιότητα. Δεν αναφερόμαστε στα παλιά και τωρινά ψεύδη του κ. Αλέξη Τσίπρα και του συνεταίρου του στη νομή της εξουσίας κ. Πάνου Καμμένου. Εντυπωσιακό ήταν και το κύριο άρθρο της χθεσινής «Αυγής» (6.7.2018) με τίτλο «Δεν μας αξίζει αυτή η αντιπολίτευση».
Η πρώτη εντύπωση δικαιώνει εκείνους τους χουλιγκανοδεξιούς, οι οποίοι επίσης ισχυρίζονται ότι δεν πρέπει στον ΣΥΡΙΖΑ τέτοια αντιπολίτευση. Αυτοί είναι οπαδοί του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» και θυμώνουν που τα αντιπολιτευόμενα κόμματα δεν ενθαρρύνουν ή δεν στηρίζουν τις χουλιγκανικές εκδηλώσεις του παρελθόντος. Δεν βαφτίζουν, για παράδειγμα, «παρέλαση του λαού» τους προπηλακισμούς του Προέδρου της Δημοκρατίας, όπως έγινε στο πρόσωπο του κ. Κάρολου Παπούλια την αποφράδα 26η Οκτωβρίου 2011. Δεν βάζουν τον αστερίσκο της «δίκαιης οργής του λαού» στον ξυλοδαρμό του κ. Μπουτάρη. Δεν βαφτίζουν «πρώιμο αντιμνημονιακό μοντέλο» τρομοκρατικές πράξεις ακροδεξιών για το Μακεδονικό, όπως έκανε ο κ. Τσίπρας στην Κερατέα. «Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν αξίζει στον τόπο αυτή η αντιπολίτευση», είναι η κατακλείδα του άρθρου και δεν ξέρει κάποιος με τι να γελάσει. Με την πρώτη ή τη δεύτερη πρόταση;
Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσαμε να έχουμε καλύτερη αντιπολίτευση, υπό την έννοια ότι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Αλήθεια επίσης είναι πως γι’ αυτό που επαίρεται στους εταίρους ο πρωθυπουργός, δηλαδή για την κοινωνική ειρήνη επί των ημερών της δικής του κυβέρνησης, οφείλεται εν πολλοίς στην αντιπολίτευση.
Υπάρχουν εκεί σχολάζουσες δυνάμεις ανόητων που θα μπορούσαν με ένα νεύμα των ηγεσιών τους να τα κάνουν «πουτ… όλα», όπως ήταν το σύνθημα των «επαναστατών» τη θλιβερή περίοδο του αντιμνημονίου. Θα ήταν εύκολη αντιπολίτευση με σίγουρα βραχυχρόνια κέρδη. Αντ’ αυτού, η αντιπολίτευση επέλεξε τη ρητορική όξυνση.
Κακώς, αλλά είναι απάντηση στη ρητορική όξυνση της κυβέρνησης. Το σημαντικό, όμως, είναι πως δεν ενθαρρύνει και δεν δικαιολογεί τους χουλιγκανισμούς θερμόαιμων για το Μακεδονικό, αλλά ομοθύμως καταδικάζει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, μια φράση που οι νυν οπαδοί της κοινωνικής ειρήνης παλιότερα χλεύαζαν.
Συνεπώς, το 2015 αποκτήσαμε χειρότερη κυβέρνηση, αλλά καλύτερη αντιπολίτευση. Οχι, ιδανική –μπορεί να της προσάψει κάποιος το μύρια όσα– αλλά τουλάχιστον έχει κάποια όρια στην πρακτική της…
Πηγή: Καθημερινή
