Νίκος Βατόπουλος
Εως ότου κοπάσουν οι ατελείωτες φλυαρίες περί παρελθόντος και μέλλοντος, η χώρα θα πλησιάσει το έτος «ορόσημο» του 2030 χωρίς να το έχει καταλάβει. Και το κυριότερο χωρίς σχέδιο, τουλάχιστον με τα σημερινά κριτήρια. Είναι σαφές πως η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και η απελευθέρωση από τον παρασιτικό κρατισμό, που αποτελεί την αφετηρία για οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση περί μέλλοντος και περί προτύπων για τις νέες γενιές, θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις (όχι βεβαίως ανώδυνα) αλλά έως τότε, η συζήτηση για το μέλλον –ερήμην μάλιστα της νέας γενιάς– είναι προκλητικά πρωτόγονη.
Το 2030 θα συμπληρώνονται τα 200 χρόνια από το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, βάσει του οποίου επισήμως αναγνωρίστηκε η ανεξαρτησία της Ελλάδας από τις Μεγάλες Δυνάμεις. Σε δώδεκα χρόνια από τώρα, θα ενηλικιώνονται όσοι γεννήθηκαν το 2012 και θα είναι τριαντάρηδες όσοι είναι σήμερα στα 18. Ενα μεγάλο ποσοστό του σημερινού δυναμικού της χώρας θα έχει αποβιώσει ή αποσυρθεί.
Δεν έχει και τόσο σημασία βεβαίως αν η Ελλάδα θα έχει στόχο το 2030 ή το 2025. Αυτό που προέχει είναι να ορίσει τρεις βασικές προτεραιότητες, οι οποίες να γίνουν απαράβατοι και εμμονικοί στόχοι. Και αυτές πρέπει να είναι απελευθέρωση της δημιουργικότητας, καινοτομία, παιδεία. Ολα τα άλλα υπάγονται κάτω από αυτές τις ιεραρχήσεις. Αλλά αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια είναι ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή, καταπίεση της όποιας δημιουργικής ικμάδας, παρωχημένη ατζέντα σε όλους σχεδόν τους τομείς και διάλυση της παιδείας. Με αυτά τα δεδομένα, η χώρα προχωρά αγκομαχώντας και με αλυσίδα στα πόδια προς ένα μέλλον που φοβάται.
Είναι λογικό, για τα ελληνικά δεδομένα, να αναλίσκουμε χρόνο και δυνάμεις για θέματα του παρελθόντος ή του εφήμερου παρόντος, και να αφήνουμε τον σχεδιασμό του μέλλοντος στις δυνάμεις του τυχαίου. Ομως, οι επιτυχημένες χώρες κρίνονται από τη δυνατότητα της πρόβλεψης και της φιλοδοξίας. Είναι αντικειμενικά αδιανόητο να μην υπάρχει εθνικά εκφρασμένος στόχος για το μέλλον, διατυπωμένος με τεχνοκρατικά κριτήρια και ηθικό περιεχόμενο. Το 2030 θα φτάσει πριν το καταλάβουμε και για να υπάρχει μέλλον για τα σημερινά παιδιά που πηγαίνουν σήμερα σχολείο θα έπρεπε ήδη να έτρεχε το πρόγραμμα για την Ελλάδα του μέλλοντος. Προϋπόθεση, όμως, για όλα αυτά είναι να υπάρχει σοβαρό πολιτικό επιτελείο που να ενδιαφέρεται πραγματικά για τη νέα γενιά, αρχίζοντας με σαρωτικές αλλαγές στην παιδεία.
Πηγή: Καθημερινή
