Νότης Παπαδόπουλος
Άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια –έλεγε ο Ντενγκ Σιαοπίνγκ–, ο ηγέτης πίσω από την φιλελεύθερη στροφή της Κίνας και τον προσανατολισμό της στην ελεύθερη οικονομία.
Πόσο νοιάζεται ο πολίτης αν ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να… εξημερώνεται πολιτικά και να απομακρύνεται από το τσαβικό, αριστερίστικο παρελθόν του; Μάλλον καθόλου. Αυτό που έχει σημασία για τον πολίτη είναι εάν η νέα σοσιαλδημοκρατική –κατά κάποιους– μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει αλλαγή της πολιτικής του, εγκατάλειψη της λαϊκίστικης ρητορικής του, στροφή σε μία ευρωπαϊκή πορεία σταθερότητας.
Τίποτα δεν δείχνει, ωστόσο, πως το κόμμα του κ. Τσίπρα διέρχεται περίοδο ομφαλοσκόπησης και αλλαγής προτεραιοτήτων. Για την ακρίβεια, με τον Μαδούρο ξυπνάνε, με τον «Ρουβίκωνα» κοιμούνται. Και στο ενδιάμεσο δεν χάνουν ευκαιρία να εξάρουν τα πλεονεκτήματα του ισχυρού δημόσιου τομέα, επαναφέροντας κάθε τόσο τις ανέφικτες υποσχέσεις του προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Επί της ουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ υποχρεώθηκε σε ευρωπαϊκή στροφή όταν αντελήφθη ότι οι αγορές δεν χορεύουν με τα νταούλια του κ. Τσίπρα, αλλά, αντίθετα, μπορούν να χορέψουν στο ταψί την Ελλάδα. Κι από τότε έχει κάνει αλλεπάλληλες φιλοευρωπαϊκές κωλοτούμπες για την υλοποίηση των υποχρεώσεων του τρίτου μνημονίου που υπέγραψε. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι αίφνης έχει ευρωπαϊκό προσανατολισμό και συμφωνεί με τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, τις ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων ή την παραχώρηση 14 αεροδρομίων στους Γερμανούς. Εδώ εξακολουθεί να κρατά στη ζωή την ελλειμματική Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης με δάνεια δεκάδων εκατομμυρίων κάθε χρόνο, λες και παράγει μαϊκροτσίπ και η επιβίωσή της είναι στρατηγικής σημασίας για το μέλλον της χώρας.
Ενδεικτικό της αδυναμίας του συστήματος ΣΥΡΙΖΑ να ακολουθήσει τις επιταγές των καιρών είναι ότι ακόμη και σήμερα, τέσσερις μόλις μήνες πριν από την ολοκλήρωση των μνημονίων, η κυβέρνηση εξακολουθεί να μαζεύει από παντού φόρους εις βάρος της ανάπτυξης. Στόχος της, να δημιουργήσει ένα μαξιλάρι «μαμούθ» που θα της επιτρέψει να βγει στις αγορές χωρίς προληπτική γραμμή πίστωσης μόνο και μόνο για να πανηγυρίσει επικοινωνιακά ότι πέτυχε μία «καθαρή έξοδο». Οταν είναι ξεκάθαρο ότι το 2019 και 2020 πρέπει να μειωθούν οι συντάξεις και το αφορολόγητο, ότι θα υπάρχει «ενισχυμένη εποπτεία» με επισκέψεις της τρόικας κάθε τρίμηνο και θά ’χει την υποχρέωση να πετυχαίνει πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% έως το 2021. Ηδη (μετά τον κ. Στουρνάρα) αξιωματούχοι της ΕΚΤ προειδοποιούν για επικίνδυνα παιχνίδια στο χείλος του γκρεμού, σημειώνοντας ότι η χώρα κινδυνεύει με νέο μνημόνιο εάν κάτι δεν πάει καλά στις νευρικές (λόγω Τραμπ αλλά και Ιταλίας ) διεθνείς αγορές.
Ομως δεν είναι μόνο οι οικονομικές αστοχίες που δείχνουν μια κυβέρνηση προσκολλημένη στο λαϊκίστικο, αριστερίστικο παρελθόν της. Είναι και η αδυναμία της να σεβασθεί τους θεσμούς της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και να παίξει τον θεσμικό της ρόλο. Αντί να αναζητεί τρόπους για να ενώσει τους Ελληνες, επιμένει να ποντάρει στην πόλωση και στον κοινωνικό διαχωρισμό («ή εμείς ή αυτοί), να στήνει ειδικά δικαστήρια για τους πολιτικούς της αντιπάλους και να επιχειρεί να ποδηγετήσει τη Δικαιοσύνη για να επιβάλει τις επιλογές της στην κοινωνία. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να αντιληφθεί ότι η χώρα πρέπει να εκσυγχρονιστεί για να αντέξει στον διεθνή ανταγωνισμό και να πραγματοποιήσει ένα άλμα ανάπτυξης για να απορροφήσει το 1.000.000 ανέργους της. Αντ’ αυτού ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται και πάλι να παίξει το χαρτί των πελατειακών σχέσεων και παροχών προς διάφορες κοινωνικές ομάδες, επιμένοντας παράλληλα στις παρωχημένες ιδεοληψίες του στην παιδεία και στις γραφειοκρατικές του απόψεις για τεχνολογική πρόοδο.
Η χώρα χρειάζεται Κριμιζήδες, Νανόπουλους, Δανδάκηδες και Πετρούνιες. Χρειάζεται εθνικούς πρωταθλητές, εστίες αριστείας και πρότυπα ανάπτυξης. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όμως ονειρεύεται κολεκτίβες, ισότητα προς τα κάτω και ισχυρούς συνδικαλιστικούς νόμους. Το τελευταίο που την ενδιαφέρει είναι αν η γάτα πιάνει ποντίκια.
Πηγή: Καθημερινή
