Πάσχος Μανδραβέλης
Πάνε για εκλογές ή είναι ο πανικός της κατρακύλας που τους οδηγεί σε τέτοιο εκχυδαϊσμό της πολιτικής αντιπαράθεσης; Δυστυχώς δεν υπάρχει απάντηση. Μπορεί να ισχύουν και τα δύο, ή και κανένα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό το κλίμα έντασης δεν μπορεί να διατηρηθεί έναν ολόκληρο χρόνο και κάτι μήνες που τελειώνει η συνταγματική θητεία της κυβέρνησης. Μέχρι πότε θα πιπιλάνε τα περί «μαύρου μετώπου», «διαπλοκής», νεοφιλελευθερισμού και λοιπών πολλών; Τις πολλές καταγγελίες τις βαριέται και ο Θεός. Θα ξεθυμάνουν μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2019, όταν «θα στηθούν οι κάλπες», όπως ομνύει κάθε λίγο και λιγάκι ο πρωθυπουργός.
«Η πρόβλεψη είναι δύσκολο πράγμα», είχε πει ο μεγάλος φυσικός Νιλς Μπορ, «ειδικά αν αφορά το μέλλον». Στην περίπτωση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ γίνεται ακόμη πιο δύσκολη λόγω της απουσίας οποιουδήποτε σχεδίου.
Για να έχει πιθανότητες επιτυχίας μια πρόβλεψη πρέπει να υπάρχει μια προηγούμενη λογική πορεία, ώστε να συνδέσει κάποιος τις κουκκίδες και να κάνει προβολή στο μέλλον.
Eνας οδηγός, για παράδειγμα, μπορεί να προβλέψει πώς θα κινηθεί ένα όχημα βλέποντας την προηγούμενη οδική συμπεριφορά. Αν ένα αυτοκίνητο κινείται με οχτάρια υπάρχουν ισομοιρασμένες πιθανότητες να κινηθεί δεξιά (50%) ή αριστερά (50%). Με την προϋπόθεση βέβαια ότι υπάρχει κυβερνήτης του οχήματος…
Γράφαμε και παλιότερα ότι «η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είχε μόνο μία ιδέα, κι αυτή ήταν λάθος: εκβιάζουμε τους εταίρους, παίρνουμε τα λεφτά τους, τα σκορπάμε από το ελικόπτερο, διορίζουμε τους κολλητούς και κυβερνάμε δόξη και τιμή. Δεν είχαν καμιά πρόταση για διόρθωση των χρόνιων παθογενειών, ούτε κάποια σκέψη για παραγωγική ανασυγκρότηση. Τίποτε. Μόνο “πάρε τα λεφτά και σκόρπα…”. Θα σχίσουμε το μνημόνιο με ένα νόμο κι ένα άρθρο κι όλα καλά…» (29.5.2016). Πέρα από τις ανοησίες του κ. Γιάνη Βαρουφάκη δεν υπήρξε ποτέ σχέδιο Β για την ανασυγκρότηση της χώρας.
Τον Ιούλιο του 2015, μόλις κατανόησε το βάρος της ιστορικής ευθύνης για την καταστροφή στην οποία οδηγούσε τη χώρα, έκανε στροφή 180 μοιρών σε ό,τι αφορά τον στόχο και 360 μοιρών σε ό,τι αφορά την τακτική της. Οπως όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση δεν κατανόησε την ευρωπαϊκή συνθετότητα, με αποτέλεσμα τη γελοία διαπραγμάτευση με τα πουκάμισα έξω, έτσι και τον Σεπτέμβριο του 2015 δεν κατανόησε τη συνθετότητα των ελληνικών παθογενειών και πίστευε πάλι πως με επικοινωνιακά κόλπα και πολλές ύβρεις (έχοντας ως προίκα την ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς) θα μπορέσει να υπερβεί τα προβλήματα. Γι’ αυτό και δεν φρόντισε να στελεχώσει το κράτος με τους ικανούς (έτσι κι αλλιώς, η αριστεία γι’ αυτούς είναι ρετσινιά) αλλά με τους κουμπάρους, τις συντρόφους, ξαδέλφια και λοιπούς συγγενείς· είτε εξ αίματος είτε ιδεολογικούς.
Το αποτέλεσμα είναι να κινείται η κυβέρνηση με οχτάρια. Τη μία μέρα ο πρωθυπουργός πανηγύριζε με τους Κινέζους τη συμφωνία για τον ΟΛΠ και την άλλη ο υπουργός Ναυτιλίας έφερνε τροποποιημένη τη σύμβαση στη Βουλή. Το πρωί δήλωναν ότι προχωράει η αξιοποίηση του Ελληνικού και το μεσημέρι η υπουργός Πολιτισμού την τίναζε στον αέρα. Τη στιγμή που το Μαξίμου μιλούσε για ήρεμη αποφασιστικότητα στα ελληνοτουρκικά, ο υπουργός Εθνικής Αμυνας ύψωνε τους τόνους.
Αυτό το κατά Βαρουφάκη τσούρμο ενέτεινε τα προβλήματα και οδηγεί σε πολλαπλά αδιέξοδα την κυβέρνηση. Θα ήθελαν πολύ να εξαντλήσουν την τετραετία όπως διακηρύσσουν, αλλά όποιος κάνει οχτάρια στον δρόμο το πιθανότερο είναι να βρει τοίχο.
Πηγή: Καθημερινή
