Άγγελος Στάγκος
Σε κάποιες χώρες και στην αρχή κάθε χρόνου, ο αρχηγός του κράτους παρουσιάζει με ομιλία του στο νομοθετικό σώμα και στους πολίτες την κατάσταση στην αντίστοιχη επικράτεια. Το κάνει ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο πρόεδρος της Ρωσίας, κάποιοι άλλοι αρχηγοί κρατών, ακόμη και ο πρόεδρος της Κομισιόν. Είναι η ομιλία που έχει καθιερωθεί να αναφέρεται ως «η κατάσταση τη χώρας» ή «η κατάσταση της ένωσης», όταν πρόκειται για ομοσπονδιακά κράτη. Γενικά θεωρείται μια πολύ σημαντική πολιτική ομιλία, που παρακολουθείται και λαμβάνεται υπόψη από πρεσβείες και ηγεσίες σε όλο τον κόσμο, ανάλογα βεβαίως με τη σπουδαιότητα της συγκεκριμένης χώρας.
Αν τώρα κλείναμε τα μάτια και φανταζόμασταν το ίδιο να συμβαίνει στην Ελλάδα από τον πρωθυπουργό που ασκεί τη διοίκηση και όχι από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αφού το πολίτευμά μας είναι προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία, άραγε ποια θα ήταν η εικόνα που θα παρουσίαζε; Με την προϋπόθεση πάντως ότι θα ήταν λελογισμένα ειλικρινής και η ομιλία του θα αντανακλούσε σε αρκετά μεγάλο βαθμό την πραγματικότητα, δίχως ψέματα και αυταπάτες. Αν δηλαδή ο πρωθυπουργός επιθυμούσε να αποφύγει τις εξωφρενικές ωραιοποιήσεις και διακατεχόταν από τη βούληση να δει και να δείξει στους νοήμονες πολίτες αυτό που βλέπουν και βιώνουν καθημερινά οι ίδιοι.
Σε μια τέτοια –απίθανη είναι η αλήθεια– περίπτωση, ο πρωθυπουργός κανονικά θα έλεγε ότι η σημερινή Ελλάδα είναι μια χώρα απειλούμενη από τον γείτονά της στα ανατολικά, με ανίκανη δημόσια διοίκηση και ισχυρότατο κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό, με περίεργη σε αποφάσεις και εξαιρετικά αργή απονομή δικαιοσύνης, με απίστευτη πολυνομία και άλλη τόση γραφειοκρατία, γεμάτη στρεβλώσεις και εξαιρέσεις, με πολίτες περιδεείς, αδιάφορους, δίχως ίχνος κοινωνικής ευθύνης και αντίθετους σε κάθε αλλαγή, με πολιτική τάξη κάτω του μετρίου και μόνιμα προσηλωμένη στο παρελθόν, χωρίς σεβασμό στην αξιοζήλευτη φύση της, με τεράστια ανοχή στην ασυδοσία, εντελώς αντίθετη σε κάθε είδους πειθαρχία, οργάνωση και τάξη, με τους παντοειδείς «μπαχαλάκηδες» και επίδοξους τρομοκράτες (μαζί με τους φτασμένους) να επιβάλλουν τον νόμο της βίας σε γήπεδα, πανεπιστήμια, δρόμους, με πόλεις που χαρακτηρίζονται από προβληματικά πεζοδρόμια και κακόγουστο «γκράφιτι» στα κτίρια, αλλά και άφθονα μπαρ, εστιατόρια, πιτσαρίες, καφετέριες, σουβλατζίδικα και ποικίλα άλλα μικρομάγαζα, και με μια αστυνομία που δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεται σε διαρκή «λευκή απεργία».
Η Ελλάδα είναι επίσης χώρα με ανερχόμενο συνεχώς τουρισμό, αλλά λίγη βιομηχανία, μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά ελάχιστα τεχνοκρατική και πολύ πίσω στην τεχνολογία, εξαγωγική ωστόσο σε επιστήμονες, ιδιαίτερα νέους, με τη δημόσια εκπαίδευση πλέον να λειτουργεί θεσμικά στη βάση του οράματος «ισοπέδωση στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο», με την Εκκλησία να παίζει κυρίαρχο ρόλο στην πολιτική και στην κοινωνία. Με λίγα λόγια, χώρα εθισμένη στο καμαρωτό σημειωτόν! Ποιος πρωθυπουργός όμως θα τολμούσε να το πει σε ομιλία του για την κατάσταση της χώρας. Οχι πάντως ο σημερινός.
Πηγή: Καθημερινή
