Νίκος Βατόπουλος
Σε αυτό που έχει διαμορφωθεί η Ελλάδα, ή που τείνει να διαμορφωθεί, όλοι έχουμε ευθύνες ώς ένα σημείο, αλλά υπάρχουν διαβαθμίσεις. Αναρωτιέμαι πώς θα αντιμετωπίσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος, ασχέτως ιδεολογικής αφετηρίας, τον εξευτελισμό των θεσμών επί ΣΥΡΙΖΑ. Και πώς θα παρουσιάζεται στις επόμενες γενιές η εσκεμμένη αναβάθμιση της χύδην συμπεριφοράς σε εργαλείο κοινωνικού διχασμού. Ο ευτελισμός του ρόλου του Κοινοβουλίου από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, που ερχόμενος στη Βουλή χάνει τον χρόνο του, ή κάθε δημόσια συμπεριφορά εκ μέρους υπουργών αυτής της κυβέρνησης που βάλλει ευθέως κατά της «αστικής ευπρέπειας» (ή, άλλως, της αξιοπρέπειας κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου) δεν προκύπτει αβίαστα.
Η ψυχική ταύτιση, άμεση ή έμμεση, συνειδητή ή όχι, με συμπεριφορές, λεκτικές εξάρσεις και γλώσσα σώματος, που παραπέμπουν σε καφενεία περασμένων δεκαετιών, έχει τον ρόλο της και δουλεύει υπογείως. Το κομπολόι στα νεανικά χέρια του πρωθυπουργού έχει τον συμβολισμό του, οι ύβρεις και η δήθεν άνεση στη φρασεολογία έχουν τη σκοπιμότητά τους, το επιδεικτικό κάπνισμα εκ μέρους υπουργών έχει και αυτό θέση στο κοινωνικό συμβόλαιο με όσους συγκινούνται μέσα από την κολακεία της αυθάδειας και της ευτέλειας. Ολα συνηγορούν για να εδραιώσουν τα χαρακώματα του διχασμού. Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Και έχουμε ξαναδεί τα βραχυπρόθεσμα οφέλη πριν από τη γενική κατεδάφιση.
Αλλά φαίνεται ότι οι κυβερνώντες είναι αδιάβαστοι ή πολύ κυνικοί και μεθυσμένοι από την ύβρι να κατέχει κανείς εξουσία χωρίς να έχει εξασφαλίσει κοινωνικό έργο και συνθήκες προσωπικής βελτίωσης μέσα από την εργασία, τη μόρφωση και την εμπειρία. Οι αδαείς υπήρξαν ανέκαθεν οι πλέον βιαστικοί, γιατί η μέθη των πρόσκαιρων κερδών επιφέρει και πλήρη αποκοπή από την πραγματικότητα, με την οποία φυσικά ουδέποτε είχαν καλή σχέση. Ο ευτελισμός των θεσμών και η θεσμοποίηση της κυνικής αυθάδειας είναι μια συνήθης, ιστορικά, διαδικασία που κατά κανόνα επιλέγουν όσοι αισθάνονται (βαθιά μέσα τους) εξαιρετικά επισφαλείς και βουλιμικοί ως προς την κατάκτηση κερδών από την εφήμερη παραμονή στην εξουσία. Η επιθετική αλαζονεία και η επιδεικτική αυθάδεια είναι εργαλεία αρπακτικών και όχι συνετών. Αλλά η σύνεση λογίζεται ως κατάλοιπο του «παλαιού κόσμου». Η κυβέρνηση, πάντως, δεν παύει να μας υπενθυμίζει ότι η ίδια εκπροσωπεί τις πιο παλαιές, τις πιο παρωχημένες και τις πιο οπισθοδρομικές ιδέες. Υπάρχει καθημερινή επιβεβαίωση.
Πηγή: Καθημερινή
