Ιωάννα Μάνδρου
Την ώρα που η κυβέρνηση επιχειρεί –ορθώς– ευρείες μεταρρυθμίσεις στη Δικαιοσύνη, με στόχο να ξεπεραστούν παθογένειες και υστερήσεις που ταλαιπωρούν πολίτες, οικονομία και επενδύσεις, ένα βαρύ θεσμικό θέμα παραμένει άλυτο.
Ζήτημα που σχετίζεται με τον σκληρό πυρήνα του δημοκρατικού πολιτεύματος και έχει σχέση με το ότι χιλιάδες αποφάσεις που εκδίδονται από τα δικαστήρια και πρωτίστως από το ΣτΕ και τη διοικητική Δικαιοσύνη, ουδέποτε εφαρμόζονται από το κράτος και παραμένουν στα χαρτιά.
Η αδιανόητη πρακτική ετών να αγνοούνται δικαστικές αποφάσεις, που δικαιώνουν αιτήματα έννομης προστασίας πολιτών, είτε για μισθολογικά θέματα είτε κυρίως για θέματα περιβάλλοντος και αυθαίρετης δόμησης, δυστυχώς καλά κρατεί, χωρίς ουδέποτε να έχει υπάρξει σοβαρή πολιτική ανατροπής αυτής της αντιθεσμικής πραγματικότητας.
Η εικόνα μιας χώρας όπου τα δικαστήρια αποφασίζουν, π.χ., να κατεδαφιστούν αυθαίρετες κατασκευές που παραβιάζουν βάναυσα τη νομοθεσία για το περιβάλλον, αλλά εντούτοις τίποτα δεν γκρεμίζεται και οι αποφάσεις αυτές πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων, είναι ένα σοβαρό ζήτημα λειτουργίας του κράτους δικαίου.
Πρόσφατο περιστατικό οι πολυσυζητημένες αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας για κατεδάφιση ορόφων γνωστού ξενοδοχείου στην περιοχή του Μακρυγιάννη, που «σκιάζει» τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης.
Τι κι αν έχουν εκδοθεί αποφάσεις του ΣτΕ, τι κι αν έχουν δοθεί προθεσμίες επί προθεσμιών για να συμμορφωθούν οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες και ο Δήμος Αθηναίων. Εις μάτην. Καμία έως σήμερα δεν έχει εφαρμοστεί. Εκδόθηκαν για να εκδοθούν και δυστυχώς τα ίδια συμβαίνουν, αν ανατρέξει κανείς, σε εκατοντάδες αποφάσεις του ΣτΕ σε όλη την επικράτεια. Σε παραλίες, αιγιαλούς, δάση, προστατευόμενες περιοχές, αλλά και μέσα στον αστικό ιστό. Αυθαίρετα για τα οποία έχει δικαστικά κριθεί και μάλιστα αμετάκλητα η κατεδάφισή τους, στέκουν αγέρωχα προς δόξαν της ανομίας και της ατιμωρησίας. Η αντιθεσμική πρακτική της μη εφαρμογής των δικαστικών αποφάσεων επεκτείνεται και σε άλλους τομείς, όπως η αποκατάσταση αδικιών σε προαγωγές, σε επαναπροσλήψεις και πάει λέγοντας. Οι πολίτες που προσφεύγουν υφίστανται τη βάσανο της πολύχρονης δικαστικής διαδικασίας, ξοδεύουν, ψυχικά ταλαιπωρούνται και βλέπουν στο τέλος ότι η όποια δικαίωσή τους ακυρώνεται. Υπάρχει στ’ αλήθεια μεγαλύτερη έκπτωση σε ένα κράτος δικαίου από το να πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων οι δικαστικές αποφάσεις; Μήπως η κυβέρνηση, τα πολιτικά κόμματα, που πολλές φορές περί πολλά τυρβάζουν, ενσκήψουν σ’ αυτό το θέμα που μας εκθέτει και δημιουργεί προβλήματα σε οικονομία, ανάπτυξη, πολίτες και στο κοινωνικό σύνολο με επαύξηση του αισθήματος της ατιμωρησίας; Πολλαπλώς χρήσιμο θα ήταν.
Πηγή: Καθημερινή
