Κύριο άρθρο
Μπορεί η συζήτηση για τα πρόσωπα του ανασχηματισμού να κυριαρχεί στην επικαιρότητα, αλλά τα μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα είναι άλλα. Πέρα από την οικονομία και τα σκάνδαλα ένα πρωτοφανές κύμα βίας σαρώνει κυρίως την πρωτεύουσα, αλλά επεκτείνεται όπως φαίνεται και σε πολλές ακόμα πόλεις. Με αφορμή την απεργία πείνας ενός κρατούμενου εμφανίζονται και πάλι συντονισμένες ομάδες με επικίνδυνα χαρακτηριστικά.
Δεν ζούμε πλέον μόνο τις συνηθισμένες καθημερινές, σχεδόν, επιθέσεις στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων. Όταν μερικές δεκάδες εξαγριωμένοι αντιεξουσιαστές, κατά δήλωση τους, κάνουν γυαλιά – καρφιά τον κεντρικότερο δρόμο της Αθήνας και η αστυνομία κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, κάτι δεν πάει καλά. Και δεν είναι φυσικά μόνο αυτό. Επιθέσεις με χειροβομβίδες σε αστυνομικά τμήματα που δεν παίρνουν είδηση, καταστροφές κομματικών γραφείων, εισβολές σε νοσοκομεία και απειλές ότι ετοιμάζουν νέο Δεκέμβρη αλά 2008 διαμορφώνουν ένα σκηνικό ανεξέλεγκτης επιθετικότητας και βίας.
Και βέβαια οι αθλιότητες στα πανεπιστήμια που έχουν γίνει πια καθεστώς, χωρίς κανείς να ασχολείται επί της ουσίας. Οι εισβολές σε γραφεία καθηγητών, οι καταλήψεις της πρυτανείας, η διάλυση συνεδριάσεων της συγκλήτου αποτελούν καθημερινή σχεδόν ρουτίνα διαλύουν την πανεπιστημιακή ζωή και εγκαθιστούν ένα καθεστώς τρομοκρατίας. Ουδείς τολμά πλέον να διοργανώσει ένα συνέδριο ή μια επιστημονική συζήτηση, καθώς όλοι φοβούνται ότι θα βρεθούν αντιμέτωποι με αδίστακτους ροπαλοφόρους.
Η ανοχή στη βία είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο στην ελληνική κοινωνία, που έχει πάρει όμως πλέον ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Κυβέρνηση και αστυνομία παρακολουθούν συνήθως ως θεατές τα όσα συμβαίνουν και αδυνατούν ή δεν τολμούν να επέμβουν. Ο αρμόδιος υπουργός κατηγορεί τους αστυνομικούς και αυτοί μεταθέτουν τις ευθύνες στην πολιτική ηγεσία, που δεν δίνει τις πρέπουσες εντολές.
Είναι πέραν πάσης λογικής η πρωτεύουσα, που υποτίθεται ότι αποτελεί τον καθρέφτη της χώρας, να είναι έρμαιο μερικών εκατοντάδων οργισμένων που θεωρούν ότι κάνουν την επανάσταση τους, καταστρέφοντας και τρομοκρατώντας. Είμαστε η μόνη ίσως χώρα, στον πολιτισμένο τουλάχιστον κόσμο, που υπάρχει τόση ανοχή στη βία και παράλληλα τόση ανικανότητα ή αδυναμία στην αντιμετώπιση της.
Η ευθύνη της κυβέρνησης αλλά και του ίδιου του πρωθυπουργού, για αυτή την τραγική κατάσταση είναι τεράστια. Δεν μπορεί να αγνοεί ή να υποβαθμίζει το πρόβλημα και να μεταθέτει διαρκώς την αντιμετώπιση του. Όσο αδιαφορούν τόσο επεκτείνεται η ανομία, τόσο πυκνώνει το κύμα των κάθε λογής εξεγερμένων εκ του ασφαλούς.
Όσο υπάρχει καιρός ακόμα ας αντιληφθούν επιτέλους ότι δεν μπορούν να παίζουν με αυτό το εκρηκτικό κύμα καθημερινής βίας και τρομοκρατίας. Δεν το αντέχουν ούτε οι πολίτες που το υφίστανται, ούτε η χώρα, που έχει πληρώσει ακριβά ανάλογα φαινόμενα στο πρόσφατο παρελθόν.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
