Δημήτρης Ρηγόπουλος
Υπάρχει μια ωραία σκηνή στην ταινία για τη Μαρία Κάλλας, που προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες: τηλεοπτικό συνεργείο καταγράφει ξαγρυπνισμένους ανθρώπους οι οποίοι έχουν κατασκηνώσει έξω από τη Μετροπόλιταν Οπερα. Θέλουν να εξασφαλίσουν εισιτήριο για την επανεμφάνιση της μεγάλης σοπράνο στη Νέα Υόρκη.
Η κάμερα σταματάει σε έναν νεαρό κοντά στα 20. Ο δημοσιογράφος τον ρωτάει γιατί έχασε τον ύπνο του κι αυτός απαντάει ότι δεν μπορούσε να διανοηθεί να είναι η Κάλλας στην πόλη του και να χάσει την ιστορική ευκαιρία να τη δει από κοντά. Μιλάει ψύχραιμα και συγκροτημένα. Οσο κι αν αναζητώ στο βλέμμα του σημάδια από την ψυχοπαθολογία των φανατισμένων, δεν διακρίνω απολύτως τίποτα: απλώς αγαπάει πολύ τη μουσική, έχει την παιδεία για να εκτιμήσει το γεγονός και, φυσικά, είναι νέος.
Με τις αρχές της δεκαετίας του ’70 μας χωρίζει σχεδόν μισός αιώνας. Φυσικά ο κόσμος θα άλλαζε, φυσικά οι νέοι του 2018 δεν θα θυσίαζαν κανένα βράδυ στον δρόμο ή στο κρύο για κανένα είδωλο της όπερας. Στη θέση της Κάλλας μπορείτε να βάλετε το τελευταίο μοντέλο i-Phone για να αναλογιστούμε την απόσταση ανάμεσα στο 1971 και το «σήμερα», χωρίς αυτή η πρόταση να έχει υποχρεωτικά αξιολογικό χαρακτήρα. Κι αυτό γιατί μισός αιώνας στην Ιστορία δεν είναι αμελητέο διάστημα, πόσο μάλλον όταν έχουν μεσολαβήσει το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η επανάσταση της παγκοσμιοποίησης και ο ανεμοστρόβιλος του Ιντερνετ. Οι καταιγιστικές αλλαγές που βιώνει ο άνθρωπος του 2000 δεν έχουν ακόμα αναλυθεί σε βάθος, στην πραγματικότητα η θύελλα δεν έχει κοπάσει, και όσα βλέπουμε να συμβαίνουν στην Ελλάδα και στον κόσμο φροντίζουν να μας το υπενθυμίζουν.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, η αναπάντεχη προσέλευση στο προχθεσινό συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης μπορεί να τύχει μιας λιγότερο αφοριστικής ανάγνωσης: οι άνθρωποι σε όλο τον δυτικό κόσμο αναζητούν κομμάτια από τον παλιό κόσμο για να τα υπερασπιστούν με πάθος. Αυτά μπορεί να είναι («πρώτα») η Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ, η Μεγάλη Βρετανία του Brexit, μπορεί να είναι το ενθουσιώδες ακροατήριο του στρατηγού εν αποστρατεία Φραγκούλη Φράγκου. Είναι σαν να παρακολουθούμε το τέλος μιας εποχής σε αργή κίνηση.
Πηγή: Καθημερινή
