Δημήτρης Ρηγόπουλος
Προσπαθώ να μπω στο μυαλό του Κυριάκου Μητσοτάκη. Είναι απόγευμα Σαββάτου και πληροφορείται τον θάνατο του Τζίμη Πανούση. Δεν γνωρίζω τα μουσικά γούστα του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, αλλά μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι ο εκλιπών ανήκε στους αγαπημένους του καλλιτέχνες. Σίγουρα τον γνώριζε, με την έννοια ότι, ανεξαρτήτως προσωπικού γούστου, ο Πανούσης άφηνε το στίγμα του στους μαθητές που τελείωναν το σχολείο στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ως μια τολμηρή, αιρετική φωνή της ελληνικής ροκ σκηνής. Δεν ξέρω πόσο δημοφιλείς ήταν οι «Μουσικές Ταξιαρχίες» στο Κολλέγιο Αθηνών, αλλά στα περισσότερα σχολεία της εποχής η μορφή του Πανούση ασκούσε γοητεία σε μερίδα μαθητών.
Σε κάθε περίπτωση, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θεώρησε σωστό να ανεβάσει στο Twitter μια δήλωση για τον αιφνίδιο θάνατο του Τζίμη Πανούση. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν επρόκειτο για πρωτοβουλία του ίδιου ή του επιτελείου του και λίγη σημασία έχει. Για να αναλογιστούμε πόσο έχουν αλλάξει οι εποχές, πρέπει να πάμε πίσω στις 6 Δεκεμβρίου του 1990, όταν έφυγε επίσης πρόωρα από τη ζωή (εκείνος ακόμα νεότερος, στα 42 του) ο Παύλος Σιδηρόπουλος, άλλη εμβληματική μορφή της ροκ σκηνής. Και σκεφθείτε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, πρωθυπουργό, τότε, και πατέρα του σημερινού προέδρου της Ν.Δ., να κάνει δήλωση για τον Παύλο Σιδηρόπουλο και την αυθεντική, αντισυμβατική του φωνή.
Τι υποχρέωσε λοιπόν τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αποχαιρετίσει μέσω Twitter τον Τζίμη Πανούση, ενώ θα αρκούσε η δήλωση της αρμόδιας τομεάρχου Πολιτισμού και Αθλητισμού Ολγας Κεφαλογιάννη; Εδώ έχει συμβεί μια τεράστια παρεξήγηση, που εν μέρει οφείλεται στην παραμορφωτική αίσθηση παντοδυναμίας των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Οι πολιτικοί μας έχουν πιστέψει ότι αν δεν δηλώσουν παρουσία για κάθε θέμα στο Twitter και στο Facebook μένουν πίσω στο κυνήγι των εντυπώσεων, χάνουν «πόντους» στο χρηματιστήριο των social media, εν ολίγοις οδηγούνται στην άχαρη σφαίρα της πολιτικής ανυπαρξίας. Ετσι, αισθάνονται υποχρεωμένοι να κάνουν δηλώσεις για τα πάντα.
Ευτυχώς, το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό. Ο «εκδημοκρατισμός» της δημόσιας σφαίρας αποδεικνύεται ανελέητος διεθνώς.
Πηγή: Καθημερινή
2 Comments
Ανώνυμος
Καλησπέρα σας,
πολύ σωστά : "έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε …"
Εδώ …πρωτοστατεί και ο Τραμπ-άκος ( ο πλανητάρχης μας, καλέ !)
Πολιτική (οι) με τιτιβίσματα (!)
Με εκτίμηση
Ι.Π.
Ανώνυμος
Το πρόβλημα δεν είναι με το ότι εκφράστηκε γνώμη εκ' μέρους του κ. Μητσοτάκη, αλλά το ότι η γνώμη είναι αδιανόητο πως μπορεί να είναι ειλικρινής. Οπωσδήποτε, ο κ. Μητσοτάκης δεν άκουγε "Πανούση" (και αντιστρόφως), οπότε δύο άνθρωποι που δεν συναντήθηκαν ποτέ στη ζωή, γιατί άραγε χρειάζεται να συναντηθούν στο διαδίκτυο;