Νίκος Βατόπουλος
Οι πικρές αλήθειες που πρέπει να αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα δεν είναι πικρές μόνο γιατί υπάρχει μια συμπλεγματική ηγεσία, όπως στην περίπτωση του υπουργείου Παιδείας. Η πικρή αλήθεια γίνεται πικρότερη με τη διαπίστωση ότι οι εφήμεροι κρατικοί αξιωματούχοι, που είναι φορείς της ιδεολογίας της περίκλειστης χώρας, δεν προέκυψαν χωρίς λόγο. Υπάρχει μία λαϊκή δεξαμενή από την οποία προήλθαν, η οποία τους ψήφισε και η οποία τους στηρίζει ή τους ανέχεται. Οι σύγχρονοι κρατιστές είναι οι εκπρόσωποι ενός τμήματος της ελληνικής κοινωνίας που, είτε αρέσει είτε όχι, υπήρχε πάντα, από τον 19ο αιώνα, και αυτό το κομμάτι ήταν και παραμένει ισχυρό. Είναι η λαϊκή δεξαμενή που ευθύνεται εν πολλοίς για σειρά διχασμών και η οποία ανέχτηκε κάθε είδους κρατικιστική (θεσμική ή ιδεολογική) αυθαιρεσία είτε από δεξιά είτε από αριστερά.
Είναι σαφές ότι έπειτα από σχεδόν μία δεκαετία κρίσης η επιθυμία για πρόοδο έξω από κάδρα προστατευτισμού, κρατικού ελέγχου και ψευδοπατριωτικών λεονταρισμών θα ήταν ισχυρότερη και θα διαπερνούσε ένα μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας. Υπάρχει σαφώς μια τροχοπέδη στην πρόοδο της χώρας που, πέραν των τραγικών επιδόσεων της ανίκανης κυβέρνησης, προεκτείνεται και περιλαμβάνει φιλήσυχους, κατά τα άλλα, πολίτες που είτε από εκπαίδευση είτε από ιδιοσυγκρασία επιθυμούν να ζουν σε μία χώρα περίκλειστη, δηλαδή κατανοητή για τα δικά τους μέτρα, χωρίς κίνδυνο να τους προκαλέσει να υπερβούν τα στενά, δικά τους, όρια ασφαλείας.
Ακούω συχνά για το διογκούμενο αίτημα επιστροφής σε μια κανονικότητα και αυτό είναι και φανερό και κατανοητό και επιθυμητό. Μόνον που η κανονικότητα μεταφράζεται διαφορετικά από τους οπαδούς της περίκλειστης χώρας και διαφορετικά από τους οπαδούς της ανοικτής χώρας. Η ένταση αυτών των δύο κοσμοθεωριών συνεπάγεται την παράταση του διχαστικού κλίματος έως τουλάχιστον τις εκλογές, με αξιοσημείωτο το ποσοστό εκείνο των ρευστών και απρόβλεπτων μετακινήσεων. Πέραν όμως όλων αυτών και ασχέτως πώς στέκεται κανείς σε προσωπικό επίπεδο απέναντι στον λαϊκιστικό κρατισμό της κυβέρνησης και στον λαϊκιστικό συναισθηματισμό μερίδας πολιτών, η ελληνική κοινωνία σφραγίζεται από μια τεράστια απουσία. Την απουσία κινήτρων για εργασία και πρόοδο, αλλά και την έλλειψη προτύπων για κοινωνική, επαγγελματική, οικονομική και προσωπική ανέλιξη. Οσο παρατείνεται η ισχύς του λόγου της περίκλειστης χώρας, τόσο θα υπογραμμίζεται η έλλειψη αυτή.
Πηγή: Καθημερινή
