Στέφανος Κασιμάτης
Δεν το περίμενα και δεν διστάζω να το παραδεχθώ. Ούτε εσείς, είμαι βέβαιος, θα περιμένατε από τον Χρήστο τον Σπίρτζη να αποκαλύψει την ποιητική ευαισθησία του. Ανεξαρτήτως αν εγώ τουλάχιστον δυσκολεύομαι να τον πάρω στα σοβαρά, ο Χρ. ο Σπίρτζης είναι στην όψη πάντα αγριωπός, μονίμως ψυχρός και με φωνή που θαρρείς ότι βγαίνει πάντα μέσα από σφιγμένα δόντια που τρίζουν. Αν μου επιτρέπεται να κάνω μια απόπειρα στο casting, με την καλή έννοια, θα έλεγα ότι ως τύπος και φυσιογνωμία ο υπουργός Σπίρτζης είναι κομμένος και ραμμένος για τον ρόλο, π.χ., κατώτερου αξιωματικού της NKVD σε μια ταινία για τη ζωή του Μπέρια. Δεν είναι, θέλω να πω, ο τύπος από τον οποίο περιμένεις ότι ξαφνικά ο ξύλινος και βαρετός λόγος του θα αποτολμήσει το άλμα στην ποίηση.
Φαίνεται, όμως, ότι το έχει μέσα του. Και δεν κάθεται ήσυχο· πιέζει να βγει με τη δύναμη της φυσικής ανάγκης, που λέμε. Οσο και αν ο ίδιος το καταπιέζει, εκείνο κάποτε ξεφεύγει και σκορπά στην ατμόσφαιρα μουσική και εικόνες. Οπως προχθές, αν δεν κάνω λάθος, σε ραδιοφωνική συνέντευξη, που είπε: «Το 2018 είναι επιτέλους η χρονιά που ξαναβρίσκουμε ένα μικρό γλυκό χαμόγελο, που τα παιδιά μας επιστρέφουν σιγά σιγά κι ανταμώνουν με την οικογένειά τους, που έχουμε καλύτερη υγεία και παιδεία». Το «μικρό γλυκό χαμόγελο» μας προετοιμάζει κάπως· ακολούθως, η ξεκούδουνη, ως προς την περιβάλλουσα πραγματικότητα, εικόνα των παιδιών που «επιστρέφουν σιγά σιγά» και «ανταμώνουν με την οικογένειά τους» αρπάζει τον ακροατή και τον απογειώνει στη φαντασία του ποιητή! Πιστεύω θα βοήθησε και το ότι η συνέντευξη ήταν ραδιοφωνική, γιατί αυτό θα του επέτρεψε να κλείσει τα μάτια και να συγκεντρωθεί μέσα του, ώστε –πλοπ!– να βγει η ποίηση.
Τον αδίκησα· δεν είναι ο άνθρωπος που δείχνει. Πώς το είπα παραπάνω, κατώτερος αξιωματικός της NKVD σε μια ταινία για τη ζωή του Μπέρια; Οχι. Εχω άλλη ιδέα για τον Χρ. τον Σπίρτζη, καλύτερη! Τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε πρωτοποριακή θεατρική παράσταση για τη ζωή της μεγάλης Ρωσίδας ποιήτριας Αχμάτοβα. Εκεί θα λάμψει το ταλέντο του. (Φυσικά! Δεν το είπα, διότι το θεώρησα αυτονόητο: σε σκηνοθεσία Θεοδόση Πελεγρίνη. Και αφού αρχίζω να φαντάζομαι, με συμμετοχή –ει δυνατόν– του Σπύρου Μπιμπίλα…)
Για να επανέλθουμε στην πραγματικότητα, όμως, θεωρώ βέβαιο ότι ο Χρ. ο Σπίρτζης ενεπνεύσθη –όπως και τόσοι άλλοι συριζαίοι τελευταία– από τον ύμνο του αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Β. Ντομπρόβσκις, για την πορεία του ελληνικού προγράμματος και τις λαμπρές προοπτικές του μέλλοντος. Είτε αυταπατώνται είτε επιχειρούν σκοπίμως να παραπλανήσουν το ακροατήριό τους, όσοι εντυπωσιάζονται από τις δηλώσεις του Ντομπρόβσκις μπερδεύουν το κύριο ζήτημα με το δευτερεύον. Μπερδεύουν το πικρό φάρμακο που περιέχει το χάπι με τη ζαχαρένια επικάλυψή του. Ο Ντομπρόβσκις ήταν η ζαχαρένια επικάλυψη, το πικρό φάρμακο το είχε σερβίρει μία ημέρα νωρίτερα ο Κοστέλο, όταν απέκλεισε καθαρή έξοδο για την Ελλάδα και μας υπενθύμισε ότι το πρόγραμμα, έστω και με περισσότερη διακριτικότητα στην εποπτεία, έχει μέλλον…
Πηγή: Καθημερινή
