Πάσχος Μανδραβέλης
Την εποχή που το κράτος ξόδευε δύο δισ. τον μήνα περισσότερα από όσα εισέπραττε (χωρίς τα τοκοχρεολύσια), δηλαδή είχε πρωτογενές έλλειμμα 24 δισ. ετησίως, ήτοι 15,6% του ΑΕΠ, ένας καημός φλόγιζε τις ανακοινώσεις των κομμάτων, τα πάνελ των εκπομπών και τις κουβέντες στα καφενεία: «Τι θα γίνει με το χρέος;». Ματαίως οι εταίροι και δανειστές έστελναν απανωτά μηνύματα ότι το χρέος είναι μεγάλο πρόβλημα, αλλά όχι του παρόντος. Πιο επείγουσα ήταν η μείωση του ελλείμματος, να σταματήσει δηλαδή η χώρα να παράγει νέο χρέος και μετά να ψάξουν τρόπους να διευθετηθεί το παλιό.
Φωνή βοώντος. Οι διεκδικήσεις είχαν όλες κοινή επωδό: μην καταργείτε τα επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία, αλλά διαπραγματευτείτε σκληρά το χρέος. Η ανεκδιήγητη έκανε επιτροπή λογιστικού ελέγχου του χρέους, στην έναρξη της οποίας παραβρέθηκαν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο πρωθυπουργός, και έτερος ανεκδιήγητος διέτρεχε την Ευρώπη με τα πουκάμισα έξω, λέγοντας θεωρίες για το πόσο κακό είναι το χρέος.
Με τα πολλά, κι αφού η χώρα ξόδεψε το –έτσι κι αλλιώς– πενιχρό πολιτικό και διπλωματικό της κεφάλαιο, τώρα που η χώρα έφτασε σε μια έστω ασταθή δημοσιονομική ισορροπία, δεν έχουμε ούτε τα όπλα, αλλά ούτε το κουράγιο να συζητήσουμε το χρέος. Η κυβέρνηση, προκειμένου να αποφύγει την έσχατη καταστροφή, φόρτωσε τη χώρα στόχους υπέρογκων πλεονασμάτων και είναι σίγουρο ότι όποιος ανοίξει ζήτημα χρέους στις Βρυξέλλες, όλοι θα πουν «oh, it’s the Greeks again».
Κάπως έτσι την πατήσαμε και στο «νεομακεδονικό». Οταν όλοι πρότειναν σύνθετη ονομασία, εμείς είχαμε κολλήσει στο σύνθημα «όχι στο Μακεδονία και τα παράγωγά της». Τώρα που μετακινηθήκαμε στη λογική λύση, ουδείς δίνει σημασία, αφού όλοι αποκαλούν την ΠΓΔΜ «Μακεδονία». Γενικώς η χώρα δείχνει να έχει πρόβλημα συγχρονισμού με τις απαιτήσεις των καιρών. Διάφοροι καιροσκόποι προπαγανδίζουν «τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα» και στο τέλος απομένουμε με το τίποτε.
Ετσι και τώρα που η ρευστότητα στις παγκόσμιες κεφαλαιαγορές είναι τεράστια και παντού στον κόσμο βρέχει λεφτά, εμείς βρίσκουμε στο Ελληνικό δάση και αρχαία, η κυβέρνηση υπονομεύει τη μοναδική μεγάλη επένδυση στη Χαλκιδική, καθυστερεί την Αφάντου στη Ρόδο, ενώ ο δικός της δήμαρχος βάζει τρικλοποδιές στην Κασσιόπη της Κέρκυρας. Eίναι άμεση η ανάγκη να μπει η χώρα στην εποχή που ζούμε. Δεν μπορεί τώρα που διεθνοποιείται η ανώτατη εκπαίδευση σε όλο τον κόσμο, η κυβέρνηση να δίνει μάχες για τα ξενόγλωσσα τμήματα, να ακυρώνει πρωτοβουλίες για προγράμματα με Κινέζους φοιτητές επειδή είναι επί πληρωμή, να επαναφέρει το «άσυλο ιδεών» λες και δεν μπορεί να πει κάποιος στην πλατεία Συντάγματος το κοντό και το μακρύ του. Κάποια στιγμή πρέπει να συγχρονιστούμε με την εποχή μας.
Πηγή: Καθημερινή
