Πάσχος Μανδραβέλης
Σε φυσιολογικούς καιρούς οι χώρες δεν καταρρέουν. Αυτό είναι ένα από τα καλά της παγκοσμιοποίησης. Τα συμφέροντα (μικρά, μεγάλα, οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά) συνυφαίνονται και όσο περισσότερο βαθαίνουν οι διεθνείς σχέσεις, τόσο περισσότερο η κατάρρευση ενός αποτελεί ζημία για τους άλλους. Ακόμη και για χώρες που βρίσκονται στο χείλος της καταστροφής, όπως ήταν η Ελλάδα το 2009, τελικώς φτιάχνεται –έστω τσάτρα πάτρα– ένας μηχανισμός στήριξης μέχρι να σταθεί το κράτος στα πόδια του.
Oμως, οι διεθνείς μηχανισμοί προστασίας από την κατάρρευση (ο πιο γνωστός είναι το ΔΝΤ) δεν σώζουν τις χώρες από τη φθορά. Η πρόοδος ή η παρακμή είναι στα χέρια των πολιτών, που αποφασίζουν ποιοι και με ποιους όρους θα τους κυβερνήσουν. Είναι δύσκολη η απόφαση, διότι στις σύγχρονες συνθήκες και η πρόοδος και η παρακμή συντελούνται αργά· τόσο αργά που περνούν σχεδόν απαρατήρητες. Εμφανίζονται στο τέλος του έτους ως δείκτες που δεν προσέχουν πολλοί (αύξηση ΑΕΠ, δείκτες κοινωνικής ανάπτυξης κ.λπ.) και σε περιόδους παρακμής εμφανίζονται ως περιστασιακά γεγονότα, αυτά που συνήθως αποδίδονται στην «κακιά ώρα».
Η τύχη παίζει κάποιο ρόλο, αλλά οι «κακοτυχίες» είναι συνήθως αποτέλεσμα ελλιπούς προετοιμασίας. Και η ελλιπής προετοιμασία οφείλεται στο γεγονός ότι τα προηγούμενα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα· δεν άλλαξαν δομές και πρακτικές ώστε στην επόμενη στροφή να είμαστε έτοιμοι. Επί της ουσίας δεν κάνουμε εκείνη την –καταραμένη για τους κυβερνώντες– αξιολόγηση, να δούμε τι μπορούμε να βελτιώσουμε ή να διορθώσουμε. Αλλά πάλι, πέρα από τις ιδεοληψίες, πώς να γίνει αξιολόγηση όταν για όλα –μα όλα!– φταίνε κάποιοι άλλοι; Οι Βρετανοί για τον Εμφύλιο, Αμερικανοί για τη χούντα, Γερμανοί για την οικονομική κατάρρευση, η κοινωνία για το πετρέλαιο, τα υπόγεια ρεύματα για τις μαυρισμένες ακτές κ.λπ. Από τη στιγμή που μια οργανωτική δομή –π.χ. μια κυβέρνηση– αυτοαξιολογείται με άριστα και για όλα φταίνε οι άλλοι, τι περιθώρια βελτίωσης υπάρχουν; Οπως θα έλεγε και ο οικολόγος-υπουργός Γιάννης Τσιρώνης, πρέπει να αλλάξει η κοινωνία, να απεξαρτηθεί από το πετρέλαιο (δηλαδή να μην έχουμε αυτοκίνητα, βάρκες, πλοία, καλοριφέρ κ.λπ.) για να μπορούμε να κάνουμε μπάνιο στη Γλυφάδα. Μπορεί να αργήσει λίγο, αλλά αυτό που μετράει πάνω απ’ όλα είναι ο κ. Κουρουμπλής να παραμένει υπουργός.
Οσοι απαρτίζουν τη σημερινή κυβέρνηση κατέλαβαν θώκους επειδή είχαν πολλά γινάτια και λίγες γνώσεις για το έργο που είχαν να κάνουν. Το κακό είναι πως αντί να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους, από τις μικρές ή μεγάλες καταστροφές που επέφεραν, διόγκωσαν τα γινάτια τους. Ετσι η χώρα παρακμάζει μέρα με τη μέρα, και ο λογαριασμός στους πολίτες γίνεται όλο και πιο αλμυρός.
Αλήθεια! Μπήκατε στο Taxis τελευταία;
Πηγή: Καθημερινή
