Μπάμπης Παπαδημητρίου
Είναι κάπως αργά για να αντιληφθούμε το κακό που μας βρήκε. Ακούγοντας τον υπεύθυνο για τη διαχείριση των κρατικών υποθέσεων να λέει όσα είπε στη Θεσσαλονίκη, απογοητεύτηκα εφέτος περισσότερο κι από όσο είχα ανησυχήσει πέρυσι. Ανθολόγησα τους στόχους του κ. Τσίπρα, όταν μας καλεί «να σχεδιάσουμε το μέλλον μαζί», αυτό ονομάζουν (στο Μαξίμου) «το μέλλον για τους πολλούς»! Σύμφωνα λοιπόν με τον πρωθυπουργό, «ανοίγεται ένας καινούργιος δρόμος» που έχει νέες «προκλήσεις, δυσκολίες, αλλά και τεράστιες δυνατότητες» και είναι δρόμος «σκληρής προσπάθειας, ακόμα και μάχης».
Ολα αυτά στον δρόμο «μιας νέας ανάπτυξης», μιας «νέας κοινωνικής οργάνωσης και ελευθερίας», ενός «νέου παραγωγικού μοντέλου»! Υπάρχουν και ρητορικά ερωτήματα, που θυμίζουν όμως ομιλία προς την κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ: «Με ποιους θεσμούς, ποια μέτρα, ποια πολιτική μπορούμε να οργανώσουμε την Ελλάδα του αύριο», ώστε η «έξοδος από τα μνημόνια να μη συντελεστεί με όρους επιστροφής στο παρελθόν».
Δεν χρειάζεται ν’ ακούσουμε περισσότερα για να καταλάβουμε ότι ο πρωθυπουργός, παγιδευμένος μεταξύ μιας κενής από χειροπιαστά αποτελέσματα διακυβέρνησης δυόμισι ετών, ενώ είναι δεσμευμένος σε υπερβολικούς και αντιαναπτυξιακούς δημοσιονομικούς στόχους για τουλάχιστον μέχρι τον προβλεπόμενο χρόνο, επιχειρεί να κρυφτεί πίσω από ιδεολογικούς αφορισμούς. Καθίσταται προφανές ότι ο κ. Τσίπρας αποφεύγει οτιδήποτε συγκεκριμένο και, ακόμη περισσότερο, όλα εκείνα τα μέτρα που πρέπει να εφαρμοστούν και όλες τις εκκρεμότητες που πρέπει να κλείσουν προκειμένου να φτάσουμε στην τελική συζήτηση για ένα επιτυχημένο Grexit, από τη μνημονιακή περίοδο εννοείται.
Η κρίσιμη διαπραγμάτευση εξόδου θα δώσει τα στοιχεία που χρειάζεται η ομάδα Τσίπρα για να αποφασίσει τον χρόνο προκήρυξης πρόωρων βουλευτικών εκλογών. Υπάρχει, όπως είναι γνωστό, μια συγκεκριμένη ατζέντα ολοκλήρωσης των ποιοτικών, διαρθρωτικών παρεμβάσεων και κατάκτησης ποσοτικών στόχων, που ανέλαβε η χώρα το 2015. Ο κατάλογος αυτός ενημερώθηκε μόλις πρόσφατα, τον Μάιο, με το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης. Πόσο γρήγορα μπορεί να κινηθεί η κυβέρνηση; Η εμπειρία των δύο πρώτων αξιολογήσεων είναι προφανώς αρνητική. Ο πρωθυπουργός ισχυρίστηκε ότι για τις καθυστερήσεις φταίει το ΔΝΤ, που ζητεί πρόσθετες και μη προβλεφθείσες παρεμβάσεις, οι οποίες μάλιστα έχουν πολιτικό κόστος.
Ο πρωθυπουργός αποφεύγει να μιλάει για τα πολύ απτά και μετρήσιμα. Πιστεύει πως όσο πιο ανιαρά και φευγαλέα αναφέρει τόσο λιγότερο θυμάται ο λαός. Το νέο στυλ Τσίπρα είναι μια αχλύς καλών προθέσεων. Αλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, δηλαδή.
Πηγή: Καθημερινή
