Μιχάλης Τσιντσίνης
Χρειαζόμαστε νέα όπλα για να μη χρειαστεί να τα χρησιμοποιήσουμε. Πάνω σε αυτό το παράδοξο βασίζεται η στρατηγική αποτροπής κάθε δημοκρατικής χώρας που σέβεται το διεθνές δίκαιο. Ενισχύουμε την άμυνά μας, ώστε η προβαλλόμενη ισχύς να μη χρειαστεί να δοκιμαστεί στο πεδίο. Το κόστος των εξοπλισμών είναι το ασφάλιστρο ώστε να μη βρεθεί το έθνος στην ανάγκη να καταβάλει το πολλαπλάσιο κόστος μιας ένοπλης σύγκρουσης. Το ίδιο ισχύει και για τις αμυντικές συμφωνίες: τις συνάπτουμε για να μείνουν αχρείαστες. Οχι επειδή θέλουμε να δούμε τον γαλλικό στόλο να ναυμαχεί στο Αιγαίο.
Με αυτό το –αυτονόητο, αλλά ίσως ανεπίγνωστο– σκεπτικό, ο αρμόδιος για την εξωτερική πολιτικής τομεάρχης του ΣΥΡΙΖΑ αναγνώρισε την ελληνογαλλική συμφωνία ως «στρατηγικώς ορθή».
Αυτή η θεμελιώδης παραδοχή του Γιώργου Κατρούγκαλου, που έγινε στην πρώτη συζήτηση της συμφωνίας στην Επιτροπή της Βουλής, καλύφθηκε από τη συνθηματολογία που αναπτύχθηκε στη συζήτηση στην Ολομέλεια. Καλύφθηκε το γεγονός ότι, αν αφαιρέσει κανείς τον αντιπολιτευτικό θόρυβο, δεν υπάρχει αντίπαλο δόγμα αποτροπής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιστρέφει στην κομμουνιστογενή, αντιδυτική γραμμή του πρώιμου εαυτού του –εκτός από ορισμένα στελέχη του που ποτέ δεν ξεκόλλησαν από εκεί. Δεν ψάχνεται στη Ρωσία και στη Λατινική Αμερική. Απόδειξη ότι ακόμη και η νευρική προσπάθειά του να αποδομήσει τη συμφωνία συνοδευόταν από τον αντιφατικό κομπασμό ότι επί ΣΥΡΙΖΑ επιχειρήθηκε για πρώτη φορά η αγορά φρεγατών και η εμβάθυνση της συμμαχίας με τη Γαλλία. Εμείς το δοκιμάσαμε, αλλά δεν είχαμε λεφτά· το θέλαμε, αλλά μας εμπόδισαν οι κακοί Γερμανοί.
Το ψείρισμα του γράμματος της συμφωνίας, στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγήθηκε πιθηκίζοντας επιτηδειότερους ταχυδακτυλουργούς, επιβεβαιώνει την απουσία εναλλακτικής. Η ανάγκη τους να καταφύγουν στους τύπους· ο ισχυρισμός ότι η συμφωνία καλύπτει την επικράτεια, όπου έχουμε πλήρη την κυριαρχία, και όχι τις περιοχές όπου (λέμε ότι) έχουμε κυριαρχικά δικαιώματα, είναι τόσο αληθοφανής όσο και στρατηγικά αναλφάβητος.
Ο Κατρούγκαλος πρώτος ξέρει ότι η ισχύς που απορρέει από τη συμφωνία δεν είναι νομική. Αρκεί να το σκεφτεί κανείς αντίστροφα: Αν η Ελλάδα δεχθεί επίθεση –κανονική, στην επικράτειά της– και η Γαλλία δεν στέρξει με τα πλοία της να βοηθήσει, τι θα κάνουμε; Θα της κάνουμε αγωγή για πλημμελή εκτέλεση της σύμβασης; Θα της ζητήσουμε αποζημίωση;
Η σύμβαση έχει αξία όσο μετράει πολιτικά –«στρατηγικά»θα έλεγε ο Κατρούγκαλος– ως συμμαχία. Η ιστορία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που την καταψήφισε, δείχνει ότι σύντομα θα θελήσει να ξεχάσει το «όχι» της. Δεν είναι δα και το πρώτο «όχι» της που θα θέλει να ξεχαστεί.
Πηγή: Καθημερινή
– – –
Όλα τα σχόλια των αναγνωστών είναι ευπρόσδεκτα, εφόσον δεν χρησιμοποιούν προσβλητικούς ή υβριστικούς χαρακτηρισμούς. Επίσης σχόλια στα οποία έχει επιλεγεί η “Υποβολή ως Ανώνυμος/η – Unknown” δεν θα δημοσιεύονται. Μπορείτε να επιλέξετε να υποβάλετε ένα σχόλιο είτε με το προφίλ σας στο Google (1η επιλογή), είτε το όνομά σας ή κάποιο ψευδώνυμο (2η επιλογή: “Όνομα/URL“), συμπληρώνοντας μόνο το πεδίο “Όνομα” (όνομα ή ψευδώνυμο της αρεσκείας σας). Όλα τα σχόλια πριν τη δημοσίευσή τους πρέπει να εγκριθούν από τον Διαχειριστή (comment moderation), γι’ αυτό πιθανόν να υπάρξει μια μικρή καθυστέρηση.
