Αριστοτελία Πελώνη
Και ξαφνικά υποτίθεται ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια… Τι κι αν οι συνέπειές τους θα μας ακολουθούν χρόνια ακόμα και η «λυπητερή» θα πληρώνεται για πολύ μετά την επίσημη λήξη του τρίτου προγράμματος… Ισως και με ένα τέταρτο μνημόνιο, ακόμη κι αν στις Βρυξέλλες εφεύρουν κάποιον νέο διπλωματικό ευφημισμό για να χρυσώσουν το χάπι της συνεχιζόμενης εποπτείας.
Αλλά όποια και να ’ναι η ορολογία, το λαϊκιστικό δηλητήριο που χύθηκε θα κυλά για πολύ ακόμα. Δεν είναι βέβαιο ότι το πολιτικό προσωπικό μπορεί να ανταποκριθεί σε κάτι λιγότερο δραματοποιημένο. Οι καριέρες που στήθηκαν πάνω σε τόνους λάσπης και χολής θα βουλιάξουν μέσα στο ίδιο το κατασκεύασμά τους. Ηδη παραπαίουν και μέσα στο παραλήρημά τους πασχίζουν να προσαρμοστούν στα αφηγήματα του μέλλοντος.
Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να ευαγγελίζεται την έξοδο από τα μνημόνια, καθώς «έκαψε» γέφυρες και ξέμεινε από επαναστατικά αφηγήματα, αλλά η εμπειρία υποδεικνύει ότι δύσκολα μπορεί να υπηρετήσει την αποδραματοποίηση και την επάνοδο σε μια κανονικότητα. Πώς να πείσει το τέκνο της οργής και της αντιμνημονιακής εξαλλοσύνης ότι μπορεί να παίξει σε μια σκηνή χωρίς δράμα;
Εχουμε, άραγε, φανταστεί ποια Ελλάδα θέλουμε όταν τα μνημόνια τελειώσουν; Ή μήπως οι μνημονιακοί βάρβαροι ήταν κι αυτοί μια κάποια λύση, όταν μας έγραφαν τα νομοσχέδια, μας ανάγκαζαν να μετρήσουμε τους δημοσίους υπαλλήλους, να προχωρήσουμε σε αξιολόγηση, να ανοίξουμε τα κλειστά επαγγέλματα και να βάλουμε σε τάξη τα του οίκου μας; Υψηλόβαθμοι κοινοτικοί παράγοντες επιμένουν ότι είναι απόφαση των Ελλήνων πολιτών για το πού θέλουν να πάει η χώρα μετά τα μνημόνια.
Εκπληξη! Τις αποφάσεις για εμάς δεν θα τις παίρνουν οι δανειστές, αλλά εμείς για εμάς. Με απλά λόγια, φθάνει –με καθυστέρηση μερικά μνημόνια– η ώρα της ενηλικίωσης και της απόφασης για το ποιοι θέλουμε να είμαστε και πού θέλουμε να πάμε. Ομως αυτή απαιτεί σχέδιο και σοβαρότητα, όχι πίστη σε θεωρίες συνωμοσίας και αναζήτηση εξωτερικών εχθρών. Προϋποθέτει πολιτικούς που θα κάνουν έκπτωση στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και ψηφοφόρους που δεν θεωρούν το σύνδρομο της παρατεταμένης εφηβείας τίτλο τιμής. Τούτων δοθέντων, η επικείμενη ΔΕΘ ίσως να αποδειχθεί πολιτικά χρήσιμη. Τουλάχιστον, για όσους ρομαντικούς περιμένουν να ακούσουν ένα πρόγραμμα πέρα από τα μνημόνια. Επισήμως και βάσει προγράμματος, θα είναι η τελευταία «μνημονιακή» ΔΕΘ. Θα είναι και η αυλαία του διχασμού, του ψέματος, του ανέφικτου, ή θα αποδειχθεί ακόμη μια συνέχεια της κουλτούρας του πολιτικού ψεύδους; Το ερώτημα είναι μάλλον ρητορικό για την κυβέρνηση, αλλά φλέγον για την αξιωματική αντιπολίτευση αν θέλει του χρόνου να ανέβει πρώτη στη Θεσσαλονίκη. Ο πήχυς είναι ψηλά, αλλά όχι ανέφικτα ψηλά.
Ολοι οι υπόλοιποι πρέπει να αναλογιστούν αν είναι έτοιμοι να διαχειριστούν την ελευθερία αναλαμβάνοντας την ευθύνη. Το περίφημο «αποφάσισαν χωρίς εμάς» τελείωσε. Είμαστε έτοιμοι για το «αποφασίζουμε για εμάς»;
Πηγή: Καθημερινή
