Κωνσταντίνος Ζούλας
Τον τελευταίο καιρό όσοι δημοσιογράφοι δεν κρύβουμε ότι μας χωρίζει άβυσσος από την ανερμάτιστη κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δεχόμαστε το ίδιο ερώτημα το οποίο διατυπώνεται σε δύο παραλλαγές με μόλις τρεις λέξεις: «Πότε θα φύγουν;» ή και πιο οργισμένα «Πότε θα πέσουν;».
Η απάντηση που προσωπικά δίνω –αφού «θυμίσω» ότι οι δημοσιογράφοι αποτύχαμε να προβλέψουμε ακόμη και τη χρεοκοπία της χώρας– προκαλεί πρόσκαιρη αμηχανία στους συνομιλητές μου: «Θα μείνουν μέχρι να πενθήσουν την Αριστερά και οι τελευταίοι νοήμονες πολίτες που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ».
Ομολογώ ότι θα ’θελα πολύ να έχω σκαρφιστεί την απάντηση, αλλά η ιδέα δεν είναι δική μου. Ανήκει στον συγγραφέα και φίλο Απόστολο Δοξιάδη ο οποίος, μεταξύ σοβαρού και αστείου, έχει αναπτύξει τη θεωρία του πένθους της Αριστεράς με πληρέστατο τρόπο τον οποίο θα σας περιγράψω εν συντομία. Γιατί, πέραν των άλλων, απαντά και στο δεύτερο ερώτημα που δεχόμαστε οι δημοσιογράφοι: «Mα είναι δυνατόν έπειτα απ’ όσα έχουν κάνει, να παίρνουν 18%»;
Καλοκαίρι είναι, ας επιχειρήσουμε μια χαλαρή εξήγηση του φαινομένου. Σύμφωνα με αρκετούς επιστήμονες, το πένθος έχει πέντε στάδια. Την άρνηση (να αποδεχθείς το τέλος), την οργή (γιατί να συμβεί σε μένα αυτό;), τη διαπραγμάτευση (ίσως τελικά να ήταν καλύτερο που τέλειωσε έτσι), την κατάθλιψη (είχα πολλά ακόμη να του/της πω) και την αποδοχή (τέρμα τελείωσε, προχωρούμε παρακάτω).
Πάμε τώρα να δούμε πώς έχουν βιώσει –προφανώς, ασυνείδητα– τα πέντε στάδια του πένθους οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ. Αρνηση (δεν είναι δυνατόν να συμβιβαστεί και ο Τσίπρας με τα μνημόνια, το θεωρώ αδιανόητο). Οργή (οι ξένοι φταίνε, αυτοί θέλουν να καθυποτάξουν την κυβέρνηση και τη χώρα, γιατί αλλιώς θα εξεγερθεί όλος ο Νότος). Διαπραγμάτευση (ίσως τελικά ο συμβιβασμός να ήταν ο μόνος δρόμος για να μην πέσει η κυβέρνηση. Ναι, είναι καλύτερο να υπογράψει ο Αλέξης, και να υπονομεύσει αργότερα τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας του Σόιμπλε). Κατάθλιψη (είτε υπέγραφε ο Αλέξης είτε όχι, η πορεία της χώρας ήταν προδιαγεγραμμένη). Αποδοχή (τελικά και η Αριστερά ήταν όχι απλώς αυταπάτη, αλλά κανονική απάτη. Και καλά αυτοί που κυβερνούν μια χαρά περνούν. Εμείς που τους εμπιστευθήκαμε, τι θα κάνουμε; Μάλλον, πρέπει να πάμε παρακάτω. Αλλά κι αν ακόμη προχωρήσουμε, ποια είναι επιλογή; Δεν μπορούμε να ψηφίσουμε Ν.Δ.).
Δεν ξέρω αν διαβάζω σωστά τις σκέψεις των αμφίθυμων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι ότι νιώθουν όσοι εμπιστεύθηκαν τον Αλ. Τσίπρα και δεν έχουν ακόμη φτάσει στο πέμπτο στάδιο του πένθους. Δηλαδή, να κηδεύσουν οριστικά μέσα τους την Αριστερά. Να πάψουν να ταλαιπωρούνται εγκλωβισμένοι στα προηγούμενα στάδια του πένθους.
Τι είπατε; Δεν είναι Αριστερά ο ΣΥΡΙΖΑ; Ναι, το ακούω εσχάτως και αυτό το επιχείρημα. Οτι υπάρχει, λέει, κάπου εκεί έξω, μια τέλεια, μια ιδανική Αριστερά, που παραδόξως, όμως, κανείς δεν μας λέει σε ποια ακριβώς χώρα κυβερνά. Φτάνουν τα παραμύθια, σύντροφοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η μόνη υπαρκτή Αριστερά όχι μόνον στην Ευρώπη, αλλά σε σε όλες τις χώρες του πλανήτη στις οποίες το πολίτευμα παραμένει στοιχειωδώς δημοκρατικό με αριστερή κυβέρνηση. Δόξα τω θεώ, λοιπόν, είχαμε την τύχη να ζήσουμε την υπαρκτή Αριστερά για να έχουμε την ευκαιρία να την πενθήσουμε όλοι μαζί μήπως και πάμε συλλογικώς παρακάτω.
Ειλικρινά, δεν τα γράφω αυτά με χαιρεκακία. Οσοι στο δημοψήφισμα του 2015 συνειδητοποιήσαμε πόσο εκτός πραγματικότητας ήμασταν (πιστεύοντας ότι η μεγάλη πλειοψηφία θα έλεγε αυτονοήτως «Ναι στην Ευρώπη»), είμαστε έκτοτε πολύ προσεκτικοί. Προσωπικά, όσες φορές συζητώ με ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ πάντα προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που τους κάνει να παραμένουν υποστηρικτές της «υπαρκτής Αριστεράς», πέραν του ετεροπροσδιορισμού τους έναντι της «απεχθούς Δεξιάς». Εσχάτως, μάλιστα, τους προκαλώ ευγενικά να μου απαριθμήσουν έστω μια αριστερή (δηλαδή κατά τεκμήριο προοδευτική) επιλογή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, εκτός από το σύμφωνο συμβίωσης. Σε τι, αλήθεια, προόδευσε η χώρα από το 2015; Στις σχέσεις Κράτους- Εκκλησίας; Στην αξιοκρατία στο Δημόσιο; Στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης; Στην Παιδεία με την αμφισβήτηση της αριστείας και την επιστροφή του ασύλου; Στην Υγεία με τις «εγχειρήσεις» Πολάκη; Στο μεταναστευτικό; Στη διαχείριση των σκουπιδιών;
Πέραν όλων αυτών, όμως, υπάρχει ένα μακράν σοβαρότερο και διαρκές έγκλημα που διαπράττεται αυτή τη στιγμή από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Είναι η καταστροφή της φορολογικής συνείδησης που είχε απομείνει στους πολίτες αυτής της χώρας. Διότι όταν νιώθεις ότι το κράτος σε καταληστεύει, θεωρείς απολύτως φυσιολογικό να το κλέψεις κι εσύ. Μην γελιόμαστε. Αυτό συμβαίνει, πλέον, με τους ασύλληπτους φόρους με τους οποίους μας χαρατσώνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και άνθρωποι που δεν διανοούνταν να μπουν στη «μαύρη» οικονομία, το επιζητούν ως μόνη λύση για την επιβίωσή τους. Γι’ αυτό και προσωπικά εκτιμώ ότι με τα εξωπραγματικά «χαράτσια» που φτάνουν σε όλους τις τελευταίες μέρες από τις εφορίες, είναι πια ζήτημα χρόνου να πενθήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι απλώς όσοι τον ψήφισαν, αλλά ακόμη και όσοι είχαν την Αριστερά εικόνισμα δίπλα τους.
Πηγή: Καθημερινή
