Νίκος Κωνσταντάρας
Πήραμε την πολυπόθητη δόση, δεσμευτήκαμε στο ΔΝΤ για περισσότερες μεταρρυθμίσεις, έληξαν οι συνομιλίες για το Κυπριακό. Η Ελλάδα βρίσκεται ξαφνικά εκτός πλαισίου διαπραγματεύσεων με δανειστές και εταίρους. Ούτε διαφαίνονται εκλογές στο άμεσο μέλλον. Η κυβέρνηση τώρα πρέπει να κυβερνήσει, η αντιπολίτευση να προετοιμάσει σχέδιο για καλύτερη διαχείριση της χώρας, οι πολίτες να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες της νέας εποχής. Θα πάθουμε υπαρξιακό άγχος. Τα τελευταία επτά χρόνια, με ελάχιστες παύσεις, όλοι είχαμε το βλέμμα στραμμένο στους «άλλους», περιμένοντας τις επιταγές των δανειστών, για να αντιδράσουμε, για να αναλωνόμαστε στο πηγαινέλα και το πάρε – δώσε πριν καταλήξουμε εκεί όπου μας ήθελαν.
Τώρα είμαστε μόνοι, μεταξύ μας. Τώρα θα φανεί όλη η ένδεια του πολιτικού μας προσωπικού – ή θα ανακάμψουν η ευρηματικότητα και το ένστικτο επιβίωσής μας. Τώρα θα δούμε αν η κυβέρνηση είναι ικανή να τιθασεύσει τα πιο ανεξέλεγκτα μέλη της –όπως οι κ. Καμμένος και Πολάκης– και να αντέξει σε αυτές τις τριβές, ή ο πρωθυπουργός θα παραμείνει δέσμιος του αυτοσχεδιασμού και της αυθαιρεσίας που απορρέουν από την έλλειψη στόχου, πέρα από αυτόν της πολιτικής επιβίωσης; Το ερώτημα είναι ουσιαστικό, επειδή από την αρχή της πρώτης συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήταν προφανές ότι η μόνη συγκολλητική ουσία μεταξύ τόσο ετερόκλητων εταίρων ήταν η εξουσία. Ετσι, ο κ. Καμμένος κινείται σαν να εκπροσωπεί την πλειοψηφία των ψηφοφόρων και όχι ένα μικρό κόμμα στο όριο της δικής του επιβίωσης. Κάθε ακραία συμπεριφορά και αστοχία κυβερνητικού παράγοντα επιδοκιμάζεται – είτε επειδή ο πρωθυπουργός δεν τολμάει να ταράξει την πλειοψηφία του είτε επειδή έτσι διατηρεί τον μύθο του αντάρτη, ατίθασου ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα που ο κόσμος λυγίζει κάτω από τους φόρους και από μειωμένα εισοδήματα, τώρα που πρέπει να λυθεί το πρόβλημα των «κόκκινων» δανείων, των απλήρωτων εισφορών στα Tαμεία και των ληξιπρόθεσμων φορολογικών χρεών, τώρα που θα πολλαπλασιάζονται οι κατασχέσεις, τώρα που η άσκηση της εξουσίας δεν θα προσφέρει μόνο χαρές, οι κυβερνητικοί εταίροι θα αντιμετωπίσουν ολοένα περισσότερη δυσκολία στη συνύπαρξή τους. Θα φανεί η έλλειψη κοινού προγράμματος. Οι επιλογές είναι δύο: να σκύψουν το κεφάλι και να προσπαθήσουν να πετύχουν τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της χώρας, ή να εντείνουν τον πόλεμο με πολιτικούς αντιπάλους και με τα «θεσμικά εμπόδια» σε συνεχή προσπάθεια συσπείρωσης των οπαδών.
Τα τελευταία δύο χρόνια έδειξαν ότι η κυβέρνηση προτιμάει τη δεύτερη τακτική. Και η αντιπολίτευση δεν έχει καμία διάθεση να τη διευκολύνει στα δύσκολα. Επειδή, όμως, η συνεχόμενη ένταση θα δυσκολέψει ακόμη περισσότερο το ενδεχόμενο μελλοντικής συναίνεσης, η συμπεριφορά και της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης στο άμεσο μέλλον θα είναι κρίσιμη. Εάν η κυβέρνηση δείξει ότι δεν μπορεί ή δεν θέλει να κυβερνήσει υπευθύνως, οι πολίτες να πεισθούν ότι άλλοι και μπορούν και θέλουν. Τώρα, να φανεί η διαφορά μεταξύ ευθύνης και ευκολίας.
Πηγή: Καθημερινή
