Παπαδόπουλος Νότης
Όταν σε μία χώρα η επένδυση στην Παιδεία θεωρείται το σημαντικότερο διαβατήριο για το μέλλον θα περίμενε κανείς ότι ο υπουργός Παιδείας της θα έβαζε ως πρώτη του προτεραιότητα την αναβάθμιση της παρεχόμενης εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες και την βελτίωση του επιπέδου των ελληνικών πανεπιστημίων σε σχέση με τον διεθνή ανταγωνισμό.
Πρώτη προτεραιότητα ,ωστόσο, του υπουργού Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Γαβρόγλου δεν είναι η καλύτερη εκπαίδευση αλλά η αναβάθμιση (δήθεν) της …Δημοκρατίας στα Πανεπιστήμια, η συμμετοχή των φοιτητών στην διοίκηση των πανεπιστημίων και η επαναφορά του φοιτητικού ασύλου ! Λες και τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι καταπιεστικά και ανελεύθερα για τους φοιτητές τους!
Όταν είναι τοις πάσι γνωστό ότι -αν υπάρχει κάτι σε μεγάλη αφθονία στα πανεπιστημιακά ιδρύματα είναι η υπερβολική ελευθερία που φτάνει στην απόλυτη ασυδοσία σε βάρος της εύρυθμης λειτουργίας των πανεπιστημίων.
Δεν γνωρίζει ο κ.Γαβρόγλου ότι υπάρχουν αυτή τη στιγμή σε όλα τα μεγάλα πανεπιστήμια της Αθήνας χώροι που αποτελούν άβατο για τους καθηγητές, την διοίκηση αλλά και τους φοιτητές και τελούν υπό κατάληψη από άτομα που συχνά δεν έχουν καμία σχέση με το πανεπιστήμιο ; Δεν δείχνει αυτό μία πρωτοφανή ανοχή στην ανομία στα πανεπιστήμια στο όνομα των δημοκρατικών ελευθεριών;
Δεν γνωρίζει ο υπουργός ,ότι το πολυτεχνείο εξακολουθεί να αποτελεί ορμητήριο αναρχοαυτόνομων και κουκουλοφόρων αριστεριστών για την κατασκευή μολότοφ και άλλων πολεμοφοδίων που χρησιμοποιούνται στις καθημερινές σχεδόν συγκρούσεις με την αστυνομία, για καταστροφή δημόσιας περιουσίας ,πυρπόληση ΙΧ αυτοκινήτων ,λεωφορείων και τρόλεϊ στο όνομα της επαναστατικής γυμναστικής χωρίς καμία συνέπεια ; ;
Δεν γνωρίζει ακόμη ο κ. Γαβρόγλου ότι μικρές μειοψηφίες φοιτητών απειλούν ,επιτίθενται και χτίζουν μη αρεστούς καθηγητές μέσα στα γραφεία τους, κλείνουν με το έτσι θέλω κάθε ίδρυμα και επιβάλλουν τις αποφάσεις τους στην μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών και του εκπαιδευτικού προσωπικού κάνοντας φανερό ότι αυτό που λείπει από τα Πανεπιστήμια δεν είναι η ελευθερία αλλά η πειθαρχία και η τήρηση στοιχειωδών πανεπιστημιακών κανόνων και διαδικασιών;
Πως γίνεται ο υπουργός Παιδείας να μην εξανίσταται με την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στα ανώτατα ιδρύματα , όταν αυτή η διάλυση ζημιώνει κυρίως τους οικονομικά ανίσχυρους φοιτητές για τους οποίους θάπρεπε , ως Αριστερός , να νοιάζεται και να θέλει να τους προστατεύσει .Αυτοί είναι εξάλλου οι μεγάλοι χαμένοι από την μπαχαλοποίηση του πανεπιστημίου- οι υπόλοιποι θα μάθουν ,αν θέλουν, γράμματα αφού έχουν τη δυνατότητα να φύγουν από την Ελλάδα και να σπουδάσουν στο εξωτερικό.
Το χειρότερο είναι ότι όλα αυτά τα γνωρίζει ο κ. Γαβρόγλου – τόσα χρόνια εξάλλου ασχολείται με τα θέματα της Παιδείας. Γνωρίζει επίσης την πλήρη ακινησία και οπισθοδρόμηση που είχε φέρει στα πανεπιστήμια ο νόμος πλαίσιο του ΠΑΣΟΚ , τον οποίο το ίδιο το ΠΑΣΟΚ τον απαρνήθηκε. Και προσπάθησαν να τον αλλάξουν τόσο η κυρία Γιαννάκου, όσο (κυρίως) η κυρία Διαμαντοπούλου η οποία μάλιστα έβαλε τις βάσεις με διακομματική συναίνεση ενός πραγματικά εξωστρεφούς ελληνικού Πανεπιστημίου .
Είναι φανερό, όμως, ότι ο κ.Γαβρόγλου βάζει πιο ψηλά από την εκπαίδευση των φοιτητών και το μέλλον τους ,την μακροημέρευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Και επιχειρεί με κάθε τρόπο να χαϊδέψει τους συνδικαλιστές , τους βολεμένους και τους φοβισμένους στα πανεπιστήμια. Αυτούς που δεν θέλουν την αλλαγή προς το καλύτερο γιατί δεν μπορούν να την υπηρετήσουν. Τρέμουν την αξιολόγηση, αντιλαμβάνονται πως θα χάσουν έτσι τα όποια κεκτημένα τους και θα πρέπει να δουλέψουν σκληρότερα σε ένα αναβαθμισμένο και πιο απαιτητικό πανεπιστήμιο που θα πασχίζει να πιάσει τα διεθνή στάνταρντ.
Επιχειρεί ουσιαστικά με τις λαϊκίστικες ,οπισθοδρομικές αποφάσεις του ο κ. Γαβρόγλου να αντισταθμίσει την απότομη στροφή δεξιά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, με την υπογραφή δυο μνημονίων και την εφαρμογή σκληρών μέτρων 15 δισ ευρώ, πουλώντας «αριστερτιλίκι » στους οργισμένους οπαδούς και τους νεολαίους του κόμματος.
Προσπαθεί να πείσει τους ψηφοφορους του κόμματος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει αριστερό κόμμα, που θεωρεί ότι η γνώση είναι κοινωνικό αγαθό για όλους κι όχι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς σε μία ανταγωνιστική κοινωνία όπου οι καλύτεροι προχωρούν μπροστά.
Άλλο αν με τις επιλογές του και την υποβάθμιση του ελληνικού πανεπιστημίου αποκλείει επί της ουσίας ,από τις σοβαρές σπουδές και την όποια κοινωνική και οικονομική ανέλιξη μπορεί αυτές να προκαλέσουν τους λιγότερο προνομιούχους της κοινωνίας μας.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
