Διονύσης Γουσέτης
«Οταν ένα κτίριο έχει έστω και ένα σπασμένο τζάμι, σε λίγο καιρό βρίσκονται σπασμένα και τα υπόλοιπα. Σταδιακά, οδηγούμαστε ακόμη και στο έγκλημα». Αυτή η διάγνωση –την ανέφερα στο προηγούμενο σημείωμά μου– αν εφαρμοστεί στα πανεπιστήμια, πρέπει να συνδυαστεί με μια άλλη που έχει διατυπώσει ο Καρλ Μαρξ: «Η ποσοτική συσσώρευση οδηγεί σε ποιοτική αλλαγή».
Από την αρχή της μεταπολίτευσης, κάποιοι αριστεροί φοιτητές αξιοποίησαν στο έπακρο το φωτοστέφανο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, το οποίο τους απονεμήθηκε ως κληρονομικό. Σταδιακά, η ατιμώρητη αυθαιρεσία μετατράπηκε σε ανομία και στους φοιτητές προστέθηκαν κάποιοι εξωπανεπιστημιακοί. Φτάσαμε στο σημείο να ρυπαίνουν τα πάντα, να μπουκάρουν στις συνεδριάσεις των πανεπιστημιακών οργάνων και να τις καταργούν, να βρίζουν, να πετούν νερό, τούρτες ή σκουπίδια στους καθηγητές τους. Τους κλειδώνουν, τους χτίζουν, τους χτυπούν, καταστρέφουν όργανα και υπολογιστές. Συχνά δε αθωώνονται όταν παραπέμπονται στη δικαιοσύνη. Ολα αυτά στο όνομα κάποιας ανερμάτιστης επανάστασης και παρεξηγημένου αναρχισμού.
Και να που η ποσοτική συσσώρευση των μπαχαλάκηδων έφερε την ποιοτική αλλαγή: την επικράτηση πλέον της καθαρά ποινικής μαφιόζικης εγκληματικότητας. Το ρεπορτάζ των «ΝΕΩΝ» (6/5) μιλάει για λαθρεμπόριο τσιγάρων, ναρκωτικών και όπλων, για ληστείες, βιασμούς, αρπαγές τιμαλφών, απειλές με μαχαίρια κ.ά. Τα ΑΕΙ έχουν πλέον εξελιχθεί σε καταφύγιο και ορμητήριο όχι μόνο μπαχαλάκηδων, αλλά και επαγγελματιών κακοποιών, που ελέω ασύλου παραμένουν ατιμώρητοι. Στο παγκόσμια μοναδικό αυτό φαινόμενο έχει ευθύνη η κυβέρνηση. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη αφήνει συνειδητά τους πολίτες απροστάτευτους στα χέρια των εγκληματιών. Η διοίκηση των ΑΕΙ αρνείται να καλέσει την αστυνομία, αν και γνωρίζει άριστα την κατάσταση. Οι πανεπιστημιακοί και οι φοιτητές αρνούνται να ζητήσουν από τη διοίκηση να τους προστατεύσει, αν και λογικά θα έπρεπε να το απαιτούν διαδηλώνοντας. Εξαίρεση αποτελούν τρεις φοιτητικές κινήσεις και 220 πανεπιστημιακοί (στο σύνολο των 10.000) που επωνύμως κατήγγειλαν το αίσχος. Επιπλέον, από τους 220, οι αριστεροί μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και μεταξύ τους δεν υπάρχει ούτε ένας που συμπαθεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα κοινωνικά φαινόμενα στη χώρα μας δεν έχουν πάντα κοινωνική αφετηρία. Εχουν μάλλον ιδεοληπτική, αν όχι κομματική.
Πηγή: Καθημερινή
