Τασούλα Καραϊσκάκη
Για όλα φταίει το κουβάρι της κρίσης, λέμε και δικαιολογούμε τη λειψή αποδοτικότητα π.χ. της αστυνομίας. Δεν λέμε συχνά; Τι να πρωτοκάνει το κουτσουρεμένο Σώμα με τα χαλασμένα περιπολικά και την αδυναμία ενδοεπικοινωνίας; Να φυλάξει δημόσια κτίρια και γραφεία κομμάτων, να κυνηγήσει χούλιγκαν, να σπρώξει τις πιάτσες των ναρκωτικών και σε άλλα «μετόπισθεν», να κυνηγήσει δολοφόνους; Ή να διαθέσει αρκετή δύναμη στη φύλαξη των χιλιάδων διάρπαρτων ανά την Αττική και Βοιωτία επιχειρήσεων, βιομηχανιών, βιοτεχνιών και αποθηκών εναντίον των ληστών των χρηματοκιβωτίων, ώστε να μη γίνουν μία από τις συντεταγμένες του ελληνικού καθημερινού βίου – παλιότερα ήταν οι ληστές με το ηλεκτρικό σίδερο, οι ληστές με τις βαριοπούλες κ.ο.κ.
Σίγουρα, η αύξηση της βαριάς ή ελαφριάς εγκληματικότητας αποτελεί ένα από τα αδιάψευστα σημάδια της πολλαπλής κοινωνικοοικονομικής κρίσης, μαζί με τους ηλικιωμένους που χάνονται στις συχνές πυρκαγιές σε διαμερίσματα και μονοκατοικίες, το δοκιμαζόμενο ελληνικό «κύτταρο», τον σκόρπιο κοινωνικό «ζελέ», την απώλεια της ευημερίας μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, τη διαρροή εγκεφάλων», την ανεργία, τη μαύρη εργασία, το άνοιγμα της ψαλίδας, τη σύγχυση, την ιδεολογική υπερεκμετάλλευση συμβάντων, που μεγεθύνονται και χρωματίζονται κατά το δοκούν, προκαλώντας ιδεολογικές και ψυχολογικές ανακατατάξεις· ακόμη και τα κοινωνικά «αντίμετρα», τύπου ελεύθερο κάμπινγκ, «στραβά μάτια» στα σχεδόν ελεύθερα λεωφορεία –κανείς δεν ακυρώνει εισιτήριο αφού δεν υπάρχει έλεγχος–, συχωροχάρτι σε όσους δεν πληρώνουν διόδια (κι όσο για τους νομοταγείς, αυτοί ας εισπράττουν τα επίχειρα της αυτοπειθαρχίας τους).
Ομως η κρίση συχνά λειτουργεί ως προκάλυμμα μιας βαθύτερης ηθικής και πολιτισμικής διάλυσης, η οποία δεν απασχολεί διότι συστατικά στοιχεία της καυτής (κι ας λέει ο κ. Τσίπρας ότι δεν υπάρχουν πια αγανακτισμένοι στους δρόμους) ετερόκλητης πραγματικότητας αντανακλώνται –πολλαπλασιαστικά– πάνω στην κοινωνία. Δεν είναι μόνο το έγκλημα που κάνει τη ζωή εκεί έξω να μοιάζει με θρίλερ. Τα αιματηρά επεισόδια που αναπαράγονται ορισμένες φορές εκτός ορθολογικής κλίμακας (φονιάδες, κλέφτες, απατεώνες, βιαστές είναι διαρκώς στο προσκήνιο), με αποτέλεσμα να επιμηκύνονται οι σκιές. Είναι και οι ορδές απελπισμένων, οι συνεχείς αναγγελίες για ακόμη περισσότερους φόρους, για επιπλέον κλιμακωτές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις.
Και στα δύο επίπεδα, τα τόσο εκκωφαντικά δεδομένα, όπως και το γεγονός ότι τις όποιες απόπειρες αντιμετώπισης των προβλημάτων καταπίνει η κοινή τάφρος της αδυναμίας, κρατούν στη σκιά τις θαλερές τοξικές ρίζες (σφιχταγκάλιασμα κόμματος – κράτους, πολιτική χωρίς αρχές, «κολύμπι» στην αυθαιρεσία, κοινωνικός κανιβαλισμός, ελαστικές συνειδήσεις, γνώση χωρίς χαρακτήρα, κουτσή παιδεία), που μας κρατούν υποτελείς στον αναχρονισμό, την άρνηση συνευθύνης και την απουσία αυτογνωσίας. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο από τα αδιέξοδα, είναι η πικρότερη από τις διαψεύσεις.
Πηγή: Καθημερινή
