Μπάμπης Παπαδημητρίου
Η «μεγάλη επιστροφή» του Γιώργου Παπανδρέου έδωσε έναν μελαγχολικό τόνο στις πολιτικές συζητήσεις των τελευταίων ημερών. Δεν είχα, προσωπικώς, αν και δεν μου πέφτει λόγος τι θα κάνουν οι άνθρωποι με το κόμμα τους, καμία αμφιβολία ότι η κυρία Γεννηματά ήταν ένας προσωρινός house keeper, κάτι σαν την οικονόμο παλαιάς οικογένειας που φύλαξε ως κειμήλιο το ΠΑΣΟΚ.
Διαπίστωσα τη χαρά στα μάτια, το παραπανήσιο ημίτονο στη φωνή, γνωστών, συναναστροφών και φίλων, που δεν έχουν ξεχάσει πόσο «κιμπάρηδες» ήταν οι έχοντες εξουσίαν τότε που το ΠΑΣΟΚ μονοπωλούσε τους κρατικούς μηχανισμούς. Αντιλαμβάνομαι ότι κατ’ ελάχιστον ο κ. Παπανδρέου θα πάρει μία θέση βουλευτή στην Αχαΐα, αλλιώς στην Αθήνα.
Το θέμα όμως βρίσκεται αλλού: τι είναι, σήμερα, το ΠΑΣΟΚ; Βλέποντας τη μάζωξη των κεφαλών στο ιστορικό Caravel, μια κρυοπαγική ανατριχίλα διαπέρασε και έκανε την πλάτη μου βαρύτερη. Εβλεπα τα πρόσωπα και το καθένα, σχεδόν, είχε να μου πει μια ιστορία για το κατά πώς φτάσαμε ώς εδώ την πατρίδα. Είναι απίθανο, σκέφτηκα, πόσο εύκολα ανασταίνονται οι φιλοδοξίες ορισμένων όταν πρόκειται να θυμηθούν τότε που «γ… κι έδ…» κατά πώς τους γουστάριζε, χωρίς ποτέ να έχουν πληρώσει, όχι επαρκώς για το δικό μου γούστο, τα βαριά λάθη που έκαναν, κουρσεύοντας το κράτος, την άθλια δημόσια διοίκηση, την τριτοκοσμική καθυστέρηση του Δημοσίου. Παρά την καλή διάθεση των Μέσων Ενημέρωσης να αναστήσουν το ΠΑΣΟΚ και να μας πείσουν πόσο σπουδαίο είναι ότι η κυρία Γεννηματά θα πάρει (ίσως) τα «προνόμια» του τρίτου κόμματος, κανείς σοφός πολίτης δεν βρίσκει κάτι για να ενθουσιαστεί. Είναι τουλάχιστον preposterous να ακούς τον αγαπητό Γιώργο να εξηγεί πώς η πασοκική επικαιρική συμμαχία, στην πράξη το νεκροφανές πατρικό πολιτικό «σώμα», πρέπει να βάλει πλώρη για μια Αντιδεξιά συμμαχία.
Ούτε μπορεί κανείς να λησμονεί ότι ο Παπανδρέου εμπόδισε τη Βουλή να έχει βουλευτή της έναν Σημίτη, κι ας ήταν ο μόνος, μαζί με τον Αλέκο Παπαδόπουλο κι ορισμένους άλλους (γιατί, ευτυχώς, υπάρχουν πολλοί ακόμη που δεν βρήκαν τον δρόμο προς το Caravel) που εγκαίρως είδαν την κρίση να έρχεται και το είπαν στον λαό. Ηταν 18 Δεκεμβρίου 2008, συζητείτο ένας ψεύτικος προϋπολογισμός για το 2009, όταν ο Σημίτης είπε στους βουλευτές: «Η Ελλάδα, πιστεύουν στην Ευρώπη, καλό θα ήταν να αναγκαστεί να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να εξασφαλίσει τον απαραίτητο δανεισμό, ώστε η παρακολούθηση της ελληνικής οικονομίας να είναι αρμοδιότητά του και όχι φροντίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής». Περίμενα από όλους αυτούς τους παλαιούς, τους συνταξιούχους της πολιτικής, να ανταποκριθούν στην πρόσκληση της κυρίας Γεννηματά προκειμένου να δηλώσουν ομοθύμως ότι θα δώσουν τα πάντα για να στηρίξουν νέους, χωρίς άλλους δεσμούς, πολιτικούς σε μια συμμαχία εθνικής διάσωσης του κράτους. Δεν άκουσα τίποτε τέτοιο!
Πηγή: Καθημερινή
