Γιάννης Πρετεντέρης
Στις τελευταίες βρετανικές εκλογές η απόρριψη του Τζέρεμι Κόρμπιν υπήρξε ίσως πιο καθοριστική για το οδυνηρό αποτέλεσμα των Εργατικών από την αποδοχή του αντιπάλου Μπόρις Τζόνσον.
Στη Γερμανία, η (παρά τις δημοσκοπήσεις) επιλογή του Αρμιν Λάσετ ως υποψήφιου καγκελάριου από τη Χριστιανική Ενωση φαίνεται να προσφέρει μια ανέλπιστη εκλογική ευκαιρία στον Σοσιαλδημοκράτη Ολαφ Σολτς.
Τελικά, κάθε πολιτική αναμέτρηση καταλήγει σε ένα crash test αρχηγών. Κι όχι μόνο στην Ελλάδα…
Πάμε στα δικά μας. Από την πρώτη στιγμή της εκλογής του Κ. Μητσοτάκη στην αρχηγία της ΝΔ, η τότε συμπολίτευση τον αντιμετώπισε σε δύο επίπεδα.
Πρώτα εξαγγέλλοντας την υπεροχή του Αλ. Τσίπρα – υπεροχή αναπόδεικτη αφού δεν είχε προηγηθεί κάποια αναμέτρηση των δύο, ούτε υπήρχε μέτρο σύγκρισης…
Δεύτερον, κατασκευάζοντας ένα «ομοίωμα Μητσοτάκη». Σύμφωνα με το ομοίωμα, ο Μητσοτάκης ήταν λίγος, ακροδεξιός ή νεοφιλελεύθερος (ανάλογα με την περίσταση) κι έκρυβε σκελετούς στο ντουλάπι του.
Τόσο η υπεροχή Τσίπρα όσο και το ομοίωμα Μητσοτάκη διαψεύστηκαν στην πορεία των πραγμάτων. Αποδείχθηκε ότι ο Μητσοτάκης δεν ήταν λίγος, ούτε ακροδεξιός ούτε νεοφιλελεύθερος ούτε έκρυβε κανέναν σκελετό.
Το ομοίωμα όμως που χρεοκόπησε δεν αντικαταστάθηκε.
Και τώρα η αντιμετώπιση του Μητσοτάκη είναι σχεδόν αυτοσχέδια. Εξαντλείται σε επίπεδο υβρεολογίου («Μητσοτάκη κάθαρμα»…), σε κουτσομπολιό για τα παιδιά του και σε ένα ξεκατίνιασμα κοινωνικής εχθρότητας ή μειονεξίας.
Αντιθέτως, ο Αλ. Τσίπρας αντιμετωπίστηκε από τη ΝΔ σχεδόν με δέος. Να θυμίσω ότι το 2016, όταν εξελέγη ο Μητσοτάκης, πολλοί μέσα στη ΝΔ παρακολουθούσαν τον τότε πρωθυπουργό με συμπάθεια και σχεδόν προεξοφλούσαν (αν δεν εύχονταν…) μακροημέρευσή του στην εξουσία.
Το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο συγκροτήθηκε στη συνέχεια περισσότερο απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ παρά απέναντι στον τότε πρωθυπουργό.
Πριν ανέβουν εφέτος και οι δύο στη ΔΕΘ, έχουμε μια σταθερή παράμετρο: ότι παρά τις αντιξοότητες και τη φθορά της εξουσίας, ο Μητσοτάκης βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση από την ημέρα που κέρδισε τις εκλογές και ο Τσίπρας σε χειρότερη από την ημέρα που τις έχασε.
Αν είναι ενδεχομένως κατανοητό για τον Μητσοτάκη, δεν είναι καθόλου αυτονόητο για τον Τσίπρα. Τι συμβαίνει;
Μια σειρά από ποιοτικές έρευνες για λογαριασμό της κυβέρνησης κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο καθορίζεται πλέον από μια ισχυρή παράμετρο «αντι-Τσίπρας».
Ακόμη και σε ζητήματα που οι απόψεις της αντιπολίτευσης φαίνεται να ξεπερνούν την απήχηση του ΣΥΡΙΖΑ (όπως π.χ. στην Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής ή σε εργασιακά ζητήματα…) είναι το πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού που λειτουργεί ανασταλτικά στην κριτική.
Τηρουμένων των αναλογιών, είναι το ακριβώς αντίθετο φαινόμενο που συμβαίνει στην άλλη πλευρά, όπου ο Μητσοτάκης φαίνεται να υπερκαλύπτει και να ενισχύει την απήχηση της κυβέρνησής του.
Το δεύτερο προκύπτει από όλες τις δημοσκοπήσεις και δεν είναι καθόλου πρωτοφανές. Στην Ελλάδα σχεδόν πάντα η απήχηση του πρωθυπουργού είναι υπέρτερη της κυβέρνησης – ίσχυε και με τον Τσίπρα όσο ήταν πρωθυπουργός…
Το πρώτο εύρημα όμως είναι μάλλον ασυνήθιστο. Και το πρόβλημα είναι πώς θα το ενσωματώσει η αντιπολίτευση στη στρατηγική της.
Διότι αν ο Μητσοτάκης είναι ο «εχθρός», τότε θα πρέπει να αποσαφηνίσουν ποιον εχθρό αντιμετωπίζουν. Τα παλιά ομοιώματα τελείωσαν και το βρισίδι δεν κερδίζει εκλογές.
Κι αν ο Τσίπρας είναι εκείνος που θα τον αντιμετωπίσει, μάλλον χρειάζεται ένας «νέος Τσίπρας» για να έχει πιθανότητες επιτυχίας.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
– – –
Όλα τα σχόλια των αναγνωστών είναι ευπρόσδεκτα, εφόσον δεν χρησιμοποιούν προσβλητικούς ή υβριστικούς χαρακτηρισμούς. Επίσης σχόλια στα οποία έχει επιλεγεί η “Υποβολή ως Ανώνυμος/η – Unknown” δεν θα δημοσιεύονται. Μπορείτε να επιλέξετε να υποβάλετε ένα σχόλιο είτε με το προφίλ σας στο Google (1η επιλογή), είτε το όνομά σας ή κάποιο ψευδώνυμο (2η επιλογή: “Όνομα/URL“), συμπληρώνοντας μόνο το πεδίο “Όνομα” (όνομα ή ψευδώνυμο της αρεσκείας σας). Όλα τα σχόλια πριν τη δημοσίευσή τους πρέπει να εγκριθούν από τον Διαχειριστή (comment moderation), γι’ αυτό πιθανόν να υπάρξει μια μικρή καθυστέρηση.
