Κώστας Καλλίτσης
Η κοινωνία έχει αντλήσει διδάγματα από την 7ετή ταλαιπωρία της και θα ήταν χρήσιμο το πολιτικό προσωπικό να παραδειγματισθεί από αυτήν. Να μην επαναλαμβάνει λάθη του παρελθόντος, να καταπολεμήσει το «σύνδρομο του Σωτήρα», να καταστείλει τη βουλιμία για την εξουσία, να δοκιμάσει –σοβαρά– να συνεννοηθεί.
Αν το είχε κάνει, τα μνημόνια θα ήταν παρελθόν, εδώ και καιρό. Οταν, τέλη άνοιξης 2011, ο τότε πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, πρότεινε στον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης τον σχηματισμό συμμαχικής κυβέρνησης με πρωθυπουργό ένα τρίτο πρόσωπο, η αξιωματική αντιπολίτευση τον χλεύασε. Απαιτούσε εκλογές «εδώ και τώρα» προσδοκώντας να κερδίσει την εξουσία για να σώσει τη χώρα σκίζοντας το μνημόνιο και αντικαθιστώντας το με κάποιο χαρτί από το Ζάππειο – που θα μας οδηγούσε ευθέως εκτός Ευρωζώνης. Αν τότε είχε επιτευχθεί μια ευρεία συνεννόηση, θα είχαμε τελειώσει με τα μνημόνια ήδη από χρόνια. Επικράτησαν η βουλιμία για την εξουσία και οι αυταπάτες.
Οταν, Νοέμβριο του ίδιου έτους, ο κ. Λ. Παπαδήμος κλήθηκε να διαχειριστεί την κρίση η οποία (με τη σύμπραξη εσωτερικών και ευρωπαϊκών παραγόντων) είχε κορυφωθεί, τα δύο τότε μεγάλα κόμματα επέβαλαν την υπουργοποίηση των δικών τους, διένειμαν τα ιμάτια της εξουσίας και συμφώνησαν η νέα κυβέρνηση να είναι βραχύβια – φοβήθηκαν, λες, μην τους πάρει «τη δουλειά». Αν η κυβέρνηση Παπαδήμου είχε αφεθεί να διαχειριστεί την κατάσταση επί άλλους δέκα μήνες, θα είχαμε τελειώσει με τα μνημόνια. Πάλι, όμως, επικράτησαν η βουλιμία για την εξουσία και οι αυταπάτες.
Τον Ιούνιο του 2012, όταν ανέλαβε η τότε συγκυβέρνηση, βρήκε να την περιμένουν στα ταμεία 75 δισ. ευρώ – μας είχαν δοθεί 75 δισ. σε μία δόση, σε μία μέρα, ως αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης που εν πολλοίς είχε κάνει προσωπικά ο κ. Παπαδήμος. Αλλά ενώ είχαν λυμένα χέρια για να εφαρμόσουν το πρόγραμμα που είχαν συμφωνήσει, αφού μοιράστηκαν τα ιμάτια της εξουσίας (με 4:2:1 ή κάτι τέτοιο…), κωλυσιεργούσαν στην εφαρμογή του και τελικά, τον Ιούνιο 2014, σήκωσαν λευκή σημαία εκλιπαρώντας την καγκελάριο Μέρκελ για κατανόηση και συμπόνια. Αν είχαν εφαρμόσει όλα όσα είχαν συμφωνήσει, η χώρα θα είχε τελειώσει με τα μνημόνια. Πάλι, όμως, επικράτησαν η βουλιμία για την εξουσία και οι αυταπάτες.
Μετά, ήρθε η σειρά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν άντεχε να περιμένει, μήπως χάσει το «timing» για να σώσει η χώρα. Ετσι, σε μια κρίσιμη καμπή, αρχές του 2015, προκάλεσε εκλογές για να πάρει την εξουσία και να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Αντί γι’ αυτό, κινδύνεψε να τη βγάλει από την Ευρωζώνη, έκλεισε τις τράπεζες και σπατάλησε το 2015 και τις προσδοκίες ολόκληρης της κοινωνίας (ψηφοφόρων της και μη…) οδηγώντας τη χώρα με την όπισθεν. Αν, τότε, είχε αποφύγει τις στημένες παγίδες και είχε ολοκληρώσει το πρόγραμμα, σήμερα θα είχαμε τελειώσει με τα μνημόνια. Αλλά η βουλιμία της εξουσίας και οι αυταπάτες, άλλη μία φορά, δεν το επέτρεψαν.
Τώρα, το κύριο είναι να ολοκληρωθεί το γ΄ μνημόνιο με επιτυχία. Προς τούτο, το τελευταίο που χρειάζεται η χώρα είναι ένας νέος κύκλος αστάθειας, αβεβαιότητας, ακυβερνησίας. Σε αντίθεση με προκατόχους του, ο πρωθυπουργός είναι αποφασισμένος να το εφαρμόσει, σεβόμενος τη λαϊκή εντολή και την υπογραφή του. Εχει την πρώτη, κύρια ευθύνη. Αλλά η επιτυχία εξαρτάται από όλους.
Εξαρτάται σημαντικά και από την αξιωματική αντιπολίτευση. Η συνθηματολογία περί εκλογών ίσως χρησιμεύει στη συνοχή και στο ηθικό του «στρατεύματος». Χρήσιμη για τη χώρα θα ήταν η θετική συμβολή της στην εθνική προσπάθεια, με αυστηρότητα, λογική και ευθύνη. Η σύνδεσή της με την επιτυχία της χώρας είναι ο μόνος ασφαλής δρόμος και για την ίδια τη Ν.Δ. Διαφορετικά, αναλαμβάνει ένα αχρείαστο ρίσκο: Η χώρα να τα καταφέρει και στη συλλογική μνήμη να μείνει εγγεγραμμένο ότι τα κατάφερε παρά την αντίδραση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία (ως θύμα αυταπατών και βουλιμίας για την εξουσία…) πάσχιζε να διακοπεί η προσπάθεια, ζητούσε εκλογές.
Πηγή: Καθημερινή
