Κωνσταντίνος Ζούλας
Τη χώρα δεν την κυβερνά ο Τσίπρας, αλλά ο Παππάς με τις συμβουλές του πατέρα του. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση αυτή η φράση. Μου την είπε λίγο μετά το δημοψήφισμα ένας πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας ήδη διαρρήξει τις σχέσεις του με τον σημερινό πρωθυπουργό.
Εκτοτε, όποτε παρακολουθώ τον κ. Νίκο Παππά, συνειδητά ή μη, μου έρχεται πάντα στο μυαλό αυτή η φράση. Και δεν θα πω κάτι πρωτότυπο, αν σας εκμυστηρευθώ πόσο αυτάρεσκο και αλαζονικό βρίσκω το ύφος του σε οποιαδήποτε δημόσια τοποθέτησή του. Ειδικά στις συνεντεύξεις του, εκπέμπει μια άτοπη αυτοπεποίθηση, σαν να είναι η πολιτική αυθεντία. Οταν, μάλιστα, οι δημοσιογράφοι αποτολμήσουν, έστω, να του κάνουν μια ερώτηση που αμφισβητεί κάποια επιλογή του, τους αντιμετωπίζει με μια πρωτοφανή υπεροψία. Δεν διστάζει ακόμη και να τους προσβάλει, στο όνομα υποτίθεται του λαού, τα συμφέροντα του οποίου εκείνος διατείνεται ότι εκπροσωπεί.
Δεν θα προχωρούσα σε μια τόσο λεπτομερή προσπάθεια περιγραφής του Νίκου Παππά, αν η περίπτωσή του δεν ήταν πραγματικά καινοφανής στην πρόσφατη πολιτική ιστορία. Διότι, αν το σκεφτείτε, είναι μάλλον η πρώτη φορά που ένας απλός υπουργός (και μάλιστα χωρίς κανένα πολιτικό παρελθόν) μοιάζει όχι απλά να μιλά ως ο μόνος αυθεντικός εκπρόσωπος του πρωθυπουργού, αλλά να τον έχει υπερφαλαγγίσει. Ο Νίκος Παππάς δίνει την αίσθηση ότι ασκεί τη δική του πολιτική, έχοντας λευκή επιταγή από τον κ. Τσίπρα.
Πιθανώς θα αντιτάξετε: όλοι οι πρωθυπουργοί δεν είχαν κάποιον έμπιστο συνεργάτη που μετέδιδε την αίσθηση ότι είναι ο προνομιακός συνομιλητής τους; Προφανώς. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε π.χ. ως «δικούς» του ανθρώπους τον Αντ. Λιβάνη και τον Τηλέμαχο Χυτήρη, ο Κώστας Καραμανλής τον Θοδ. Ρουσόπουλο και νωρίτερα τον Αρη Σπηλιωτόπουλο, ο Κώστας Σημίτης τον Νίκο Θέμελη και τον Θοδ. Τσουκάτο, ο Αντ. Σαμαράς τον Δημ. Σταμάτη και τον Χρύσανθο Λαζαρίδη. Κανείς, ωστόσο, εκ των προαναφερθέντων είτε στις κατ’ ιδίαν συνομιλίες τους με δημοσιογράφους είτε, πόσο μάλλον, στις δημόσιες εμφανίσεις τους δεν μετέδιδαν την αίσθηση –και μάλιστα με έπαρση– ότι είναι ισότιμοι με τους πολιτικούς τους προϊσταμένους.
Στα δημοσιογραφικά γραφεία, μήνες τώρα, διακινούνται ιστορίες που θέλουν τον κ. Παππά όχι μόνον να μιλά στον ενικό παρουσία τρίτων στον κ. Τσίπρα, αλλά συχνότατα και με άκρως επιτιμητικό τρόπο. Σημειωτέον δε ότι την παραδοξότητα αυτή στις σχέσεις των δύο ανδρών την έχουν αντιληφθεί μέχρι και οι Ευρωπαίοι εταίροι της χώρας, όταν έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι στην περιβόητη διαπραγμάτευση των 17 ωρών, ο κ. Παππάς είχε τον τελευταίο λόγο στις αποφάσεις που αφορούσαν μια ολόκληρη χώρα, φτάνοντας στο σημείο να ακυρώνει ακόμη και δεσμεύσεις που είχε αναλάβει ο κ. Τσίπρας ενώπιον των ομολόγων του και πάλι παρουσία τρίτων προσώπων.
Αυτό που με δυο λόγια περιγράφω είναι ότι τη διακυβέρνηση της χώρας, εδώ και δύο χρόνια, την έχουν αναλάβει άνθρωποι που μοιάζουν να μην έχουν την παραμικρή συναίσθηση της διάκρισης και του βάρους των θεσμικών τους ρόλων. Είναι σαν να έχει μεταφερθεί μια σχολική κατάληψη στο Μαξίμου και σε όλη αυτή τη χαρούμενη συντροφιά να μην περνά καν από το μυαλό ότι η διακυβέρνηση μιας χώρας προϋποθέτει μια πολύ αυστηρή ιεραρχία που δεν έχει καμία σχέση με τους ρόλους που είχε ο καθένας στη μαθητική παρέα. Το ίδιο, δε, ισχύει και με τους γηραιότερους της «συντροφιάς», οι οποίοι μοιάζουν να διατηρούν για τους εαυτούς τους τον ρόλο του καθοδηγητή των «μικρών», όπως ακριβώς έκαναν παλιότερα με τις μαθητικές καταλήψεις.
Την κεντρική ευθύνη, βέβαια, για όλο αυτό τον σουρεαλιστικό τρόπο διακυβέρνησης τη φέρει ο ίδιος ο κ. Τσίπρας. Και γι’ αυτό δεν θεωρώ καθόλου τυχαία τη ραγδαία αποδόμηση της δημοφιλίας του, ούτε ότι για πρώτη φορά στις δημοσκοπήσεις –ένα μόλις χρόνο μετά τις εκλογές– καταλληλότερος πρωθυπουργός θεωρείται ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τον κ. Τσίπρα τον υπερβαίνουν οι ευθύνες που απαιτεί η θέση του και αυτό τείνει πια να γίνει γενικευμένη πεποίθηση.
Πηγή: Καθημερινή
