του Αντώνη Καρακούση
Οι συνθήκες εθνικής κρίσης που βιώνει η Ελλάδα τα τελευταία επτά χρόνια ταιριάζουν με εκείνες που επικράτησαν το 1974, πριν από τη μεταπολίτευση.
Η χώρα μας αντιμετωπίζει σήμερα βαριά μακροχρόνια οικονομική και κοινωνική κρίση πρωτοφανών διαστάσεων, η οποία επιδρά ακόμη και στη σύνθεση του πληθυσμού, απομειώνοντας την ικανότητά της να ανταποκριθεί στις προκλήσεις και στις απαιτήσεις των καιρών.
Ταυτόχρονα εξαιτίας και της οικονομικής υποχώρησης αντιμετωπίζει έξωθεν απειλές και διεκδικήσεις ικανές να προκαλέσουν μείζονα εθνική κρίση. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι η παρούσα πολυκύμαντη κρίση είναι σοβαρότερη και πολυπλοκότερη εκείνης του 1974.
Τότε ήταν ζήτημα Δημοκρατίας, τώρα είναι όλα τα άλλα και Δημοκρατίας μαζί έπειτα από τα τόσα κρούσματα αυταρχισμού στη Δικαιοσύνη και αλλού.
Θα περίμενε κανείς λοιπόν, λόγω της κρισιμότητας των συνθηκών, να αναπτυχθούν πολιτικές και άλλες πρωτοβουλίες για την υπέρβαση της μακροχρόνιας και απολύτως διαβρωτικής για τη χώρα κρίσης.
Το 1974 ήταν η εθνική τραγωδία της Κύπρου που επέτρεψε σε έναν ευρύτατο κύκλο δυνάμεων και προσωπικοτήτων να αναλάβουν την ευθύνη και να οδηγήσουν με ασφάλεια τη χώρα στη Δημοκρατία.
Τώρα, δυστυχώς, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους δεν υπάρχει αντίστοιχη κινητοποίηση.
Η κυβέρνηση ακολουθεί τον δικό της ιδεοληπτικό και μονοδιάστατο δρόμο, καθώς δεν έχει τις παραστάσεις, ούτε τις εμπειρίες που θα της επέτρεπαν να διαγνώσει το μέγεθος των κινδύνων που απειλούν τη χώρα και τους πολίτες της. Νομίζουν οι κυβερνώντες ότι με κόλπα και κολπάκια θα μπορέσουν να γυρίσουν το παιχνίδι και να βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο.
Και η αντιπολίτευση ωστόσο ενεργεί σχεδόν με τον ίδιο τρόπο. Αυταπατώνται οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης ότι δύνανται, η καθεμιά χωριστά, να φέρουν εις πέρας το τιτάνιο έργο ανασυγκρότησης της χώρας. Το ίδιο ισχύει και για τις πολλές, κοινωνικές, οικονομικές, επιχειρηματικές, πνευματικές και άλλες σχολάζουσες δυνάμεις του τόπου.
Ακούν, βλέπουν, παρατηρούν και μένουν απαθείς, στο ίδιο έργο θεατές, ωσάν να μην τους αφορά το πρόβλημα και να μην τους επηρεάζει η όλη κατάσταση. Η χώρα, το έθνος αυτοκτονούν στην κυριολεξία και οι βασικοί παράγοντες του τόπου παρακολουθούν απαθείς και άπραγοι.
Τούτη την ώρα, όσοι έχουν συναίσθηση των συνθηκών και των κινδύνων που απειλούν την Ελλάδα θα έπρεπε να έχουν εγερθεί πραγματικά και να ηγούνται πανστρατιάς για τη διάσωση και την ανασυγκρότηση της πατρίδας.
Αν στα επόμενα δύο χρόνια δεν διαμορφωθεί ένα αξιόπιστο σχήμα εθνικής ανασυγκρότησης, ικανό να συνεπάρει τη χώρα ολάκερη, η Ελλάδα θα πέσει σε απόλυτη παρακμή και μαρασμό.
Και ουδείς τότε θα μπορεί να δικαιολογηθεί ότι δήθεν δεν γνώριζε ή δεν μπορούσε να φανταστεί την πορεία των πραγμάτων.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
