του Σήφη Πολυμίλη
«Για να συλλάβουμε την ουσία της δημοκρατίας, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας την αντίθεση μεταξύ ιδεολογίας και πραγματικότητας: η σημασία της σε αυτό το ζήτημα είναι θεμελιώδης»*.
Χανς Κέλσεν
Η αντίληψη ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ήταν κυρίαρχη στην ιδεολογία της κομμουνιστογενούς Αριστεράς. Και όπως φαίνεται, εξακολουθεί να είναι κυρίαρχη στην καθ’ ημάς πρώτη φορά Αριστερά. Είναι πασιφανής η διαρκής προσπάθειά της να ελέγξει και να χειραγωγήσει τη Δικαιοσύνη προκειμένου να καθυποτάξει όσους εξακολουθούν να της ασκούν κριτική και δεν ανέχονται τις θεσμικές παρεκτροπές της. Δεν είναι η πρώτη κυβέρνηση που το επιχειρεί, αλλά οι μεθοδεύσεις που παρακολουθούμε έχουν ξεπεράσει κάθε ανάλογο προηγούμενο.
Δυστυχώς με την ανοχή, για να χρησιμοποιήσουμε την πιο επιεική έκφραση, μέρους της ηγεσίας της Δικαιοσύνης που αποδέχεται τον Πρωθυπουργό ως εγγυητή της ανεξαρτησίας της και επιμένει να θεωρεί ότι είναι… θεσμική της υποχρέωση η διαπραγμάτευση για τα μισθολογικά των δικαστών, την ώρα που βοά η κοινή γνώμη, την οποία, ως μη όφειλαν, δηλώνουν ότι αφουκράζονται… Το πώς αντιλαμβάνονται βέβαια τη διάθεση της κοινωνίας οι δικαστές είναι ένα θέμα που εξ όσων γνωρίζουμε δεν περιλαμβάνεται σε κανέναν κανόνα δικαίου. Το πώς το εννοεί άλλωστε ο Πρόεδρος του ΣτΕ γίνεται φανερό όταν τις μισές ημέρες της εβδομάδας εκδικάζει χωρίς πρόβλημα τις ενστάσεις για τις τηλεοπτικές άδειες αλλά τις υπόλοιπες θέλει να προστατεύσει τους δικαστές ΤΟΥ!
Οι προφανείς για όλους μεθοδεύσεις της κυβέρνησης για να ελέγξει την ενημέρωση και το τηλεοπτικό τοπίο αντιστρέφονται ως επιχείρημα από έναν ανώτατο δικαστή για να μην εκδικάσει την υπόθεση και να δώσει χρόνο στην εξουσία, την οποία ελέγχει, για να δημιουργήσει τετελεσμένα γεγονότα. Αν αυτό δεν είναι αρνησιδικία, όπως επισημαίνουν οι παραιτηθέντες αντιπρόεδροι, αν δεν αποτελεί υποβάθμιση της ανεξαρτησίας και του κύρους της Δικαιοσύνης, μάλλον έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει θεσμική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης.
Πρόθυμοι στη σαγήνη της εξουσίας υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα. Θέλουμε να ελπίζουμε ότι υπάρχουν όμως και αυτοί που ακόμα και με προσωπικό κόστος, όπως ο αείμνηστος Μ. Στασινόπουλος την περίοδο της χούντας, θα διαφυλάττουν το κύρος και την ανεξαρτησία καταξιωμένων δημοκρατικών θεσμών.
* «Συνηγορία υπέρ της δημοκρατίας», εκδόσεις Πόλις
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
