του Γιάννη Πρετεντέρη
O Δ. Κοντομηνάς είναι επιτυχημένος επιχειρηματίας και ιδιοκτήτης μεγάλου τηλεοπτικού σταθμού.
Μιλώντας μετά τον διαγωνισμό Παππά δήλωσε:
– Εγώ τους βοήθησα γιατί είναι νέοι άνθρωποι και πίστευα ότι θα βοηθήσουν τη χώρα, αλλά η πολιτική τους και οι επιλογές τους (…) οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή!
Υποθέτω πως σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα, κανείς αντιστοίχου μεγέθους επιχειρηματίας δεν διανοήθηκε ποτέ να βοηθήσει κάποιον σχηματισμό «Ριζοσπαστικής Αριστεράς» – ούτε να τους ακούει δεν θέλει!..
Για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς αντίστοιχος επιχειρηματίας σε ολόκληρη την Ευρώπη δεν περιμένει να δει κάτι τέτοιους «νέους ανθρώπους» να κυβερνούν για να καταλάβει ότι οδηγούν τον τόπο στην καταστροφή – το γνωρίζει από πριν.
Κι αυτό επειδή σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες οι επιλογές των αντίστοιχων επιχειρηματιών προσδιορίζονται όχι από κάποια επιδίωξη, εκτίμηση ή κουβέντα αλλά από την κοινωνική τους θέση και από τα γενικότερα συμφέροντά της.
Τα οποία, καλώς ή κακώς, δεν μεταβάλλονται κατά την εκάστοτε συγκυρία. Και τα οποία εξ ορισμού ουδέποτε συμπίπτουν με οιαδήποτε «Ριζοσπαστική Αριστερά».
Δηλαδή αν ο Alpha είχε πάρει άδεια, οι «νέοι άνθρωποι» δεν θα κατέστρεφαν τη χώρα;
Αντιθέτως.
Υποθέτω ότι κάθε επιτυχημένος επιχειρηματίας έχει την πείρα, τη γνώση και το ένστικτο να καταλάβει ό,τι καταλάβαμε εγκαίρως αρκετοί απλοί θνητοί: ότι αυτοί οι «νέοι άνθρωποι» θα έκαναν τη χώρα αμέρικαν μπαρ.
Πήρα το παράδειγμα του Κοντομηνά επειδή μίλησε ο ίδιος. Δεν είναι παρά μια περίπτωση και ασφαλώς όχι μοναδική.
Την επομένη άκουσα στο ραδιόφωνο τον εκπρόσωπο του Star στον διαγωνισμό να εξηγεί τι συνέβη.
Ο άνθρωπος περιέγραφε περίπου μια κανονική διαδικασία της οποίας το πρόβλημα είναι ότι ξέφυγε το τίμημα και δεν συμφέρει οικονομικά. Πράγμα που σημαίνει πως αν το τίμημα δεν είχε ξεφύγει ή αν η διαφημιστική αγορά ήταν μεγαλύτερη, μάλλον δεν θα υπήρχε πρόβλημα.
Κανείς δηλαδή δεν αναρωτήθηκε το πρωταρχικό ερώτημα: ήταν κανονικό πράγμα αυτός ο διαγωνισμός; Αποτελούσε διαδικασία μιας δημοκρατικής πολιτείας;
Αν ναι, γιατί γκρινιάζουν όσοι γκρινιάζουν; Αν όχι, γιατί πήραν μέρος;
Ομολογώ ότι δεν διατηρούσα αυταπάτες για τη λεγόμενη «επιχειρηματική τάξη» της χώρας. Αλλά τόσες λευκές σημαίες στην πρώτη τουφεκιά με εντυπωσίασαν.
Ο Φώτης Μπόμπολας διευκρίνισε μάλιστα στη Βουλή ότι δεν είναι διαπλεκόμενος. Προσέξτε: όχι ότι δεν υπάρχει διαπλοκή, μια άποψη φυσιολογική για έναν επιχειρηματία. Αλλά ότι η διαπλοκή αφορά άλλους. Ποιους; Κάποιους άλλους!..
Δεν θα πολλαπλασιάσω τα παραδείγματα. Αυτό που θεωρήθηκε Βατερλό της αστικής τάξης απέναντι σε κάτι ξύπνιους και αδίστακτους ακτιβιστές δεν είναι τελικά παρά η εκκωφαντική αποκάλυψη των ορίων μιας επιχειρηματικής τάξης που δεν έχει σχέση με αστικό σύστημα.
Είναι πλούσιοι, δεν είναι αστοί. Και γι’ αυτό προέχει η προστασία του πλούτου τους και όχι η συνείδηση ενός συστήματος που τους επέτρεψε να τον αποκτήσουν.
Ακόμη κι όταν δεν είναι κρατικοδίαιτοι είναι «κυβερνητόπληκτοι».
Ξέρετε γιατί; Επειδή η λογική τους είναι να τα έχουν καλά με την εκάστοτε κυβέρνηση.
Να εγγράφονται όσο πιο προνομιακά μπορούν στη νομιμότητα που κάθε κυβέρνηση δημιουργεί για να στηρίξει τον εαυτό της ώστε να βρεθούν οι ίδιοι σε θέση ισχύος έναντι των ομοίων τους.
Αποτέλεσμα; Ο καθένας πήγε να σώσει την παρτίδα του και έχασαν όλοι μαζί το παιχνίδι. Κατέστησαν τον εαυτό τους χλεύη του Παππά, σαν τους άλλους που ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ για να γλιτώσουν τον ΕΝΦΙΑ.
Και γι’ αυτό ίσως το έργο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε μόνο στη δύσμοιρη Ελλάδα.
Αν χρωστάμε λοιπόν κάτι στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι οδήγησε ένα στρεβλό και ανισόρροπο επιχειρηματικό σύστημα στο όριά του. Οτι ανέδειξε την έλλειψη ενός υγιούς και συνειδητού αστισμού.
Οτι υπέδειξε δηλαδή τι είναι αυτό το οποίο πρέπει πρωτίστως να αποκτήσουμε – αν επιθυμούμε φυσικά την ανόρθωση της χώρας…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
