του Αντώνη Κουρή
Στο Ωραιόκαστρο, κοντά στη Θεσσαλονίκη, οι γονείς του 5ου Δημοτικού Σχολείου δεν θέλουν να είναι τα παιδιά τους μαζί στις τάξεις με τα παιδιά των προσφύγων και των μεταναστών. Αν το υπουργείο Παιδείας επιμείνει, απειλούν με κατάληψη. Είναι ξενόφοβοι φασίστες, όπως τους κατηγορούν; [ΤΒJ]
Οι γνωστοί μου στο Facebook σχολιάζουν με ηθικούς αφορισμούς την ανακοίνωση του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του Ωραιοκάστρου. Η αλήθεια είναι πως είναι τόσο άμεσα επιθετική, ώστε πράγματι μένεις ενεός όταν τη διαβάζεις. Την παραθέτω αυτούσια (δημοσιεύεται στην κορυφή αυτού του κειμένου) γιατί δύσκολα περιγράφεται αυτό το ύφος.
Η γλώσσα είναι φασίζουσα. Το ίδιο και η πράξη στην οποία προειδοποιούν πως θα προβούν, παρ’ ότι νόμιμη πλέον. Είναι όμως φασίστες οι γονείς στο Ωραιόκαστρο; Τους βοηθάμε όταν τους βαφτίζουμε έτσι;
Οι γονείς ενός σχολείου βλέπουν κάποιους μετανάστες να προστίθενται χωρίς κανένα πρόγραμμα σε ένα σχολείο που υποφέρει. Ποιος πιστεύει ότι μπορεί να χαρούν για τη βελτίωση της πολυπολιτισμικότητας εκτός από τους πωρωμένους; Αντιδρούν με τον μόνο τρόπο που ξέρουν, με τον «αγώνα» και την ξενοφοβία που για δεκαετίες αφήνουμε να ταΐζεται από την απραξία του πολιτισμού μας – και τώρα γιγαντώθηκε σε τέρας που απειλεί να μας κάνει μια χαψιά.
Αρχικά, να εξηγήσουμε τι βλέπουμε. Το Ωραιόκαστρο είναι μια επαρχιακή πόλη, από αυτές στις οποίες δύσκολα μας βγάζει ο δρόμος, ακόμη και για τυρόπιτα. 35 χιλιάδες ψυχές, απασχολούμενες αποκλειστικά στην εσωτερική οικονομία, παρακολουθούν κοντά μια δεκαετία τη χώρα να κλυδωνίζεται, τις δημόσιες υπηρεσίες να καταρρέουν, τη ζωή τους να υποβαθμίζεται. Ψήφισαν ό,τι ψήφισε και όλη η χώρα και τώρα ζουν τις συνέπειες, περιμένουν με αγωνία –όπως όλοι μας– τα νέα μέτρα, τους νέους φόρους, μια θέση εργασίας. Δεν έχει πολυεθνικές στο Ωραιόκαστρο, ούτε πανεπιστήμια, έχει μόνο αγρότες, δημοσίους υπαλλήλους και μικρεμπόρους που πουλάνε υπηρεσίες και αγαθά στους εκπροσώπους των προηγούμενων δύο κατηγοριών.
Οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων είναι –για όσους δεν είχαν την ευτυχία να γνωρίσουν αυτή την πλευρά κακοφορμισμένου συνδικαλισμού– ένα είδος 15μελούς για γονείς, χωρίς σαφείς αρμοδιότητες. Κάποιες φορές, ενθουσιώδεις γονείς ενώνουν τη φωνή τους με εμπνευσμένους δασκάλους και συνεπικουρούν το εκπαιδευτικό έργο, αλλά πιο συχνά πρόκειται για εκφυλισμένο θεσμό τον οποίο εκμεταλλεύονται ομαδούλες ανθρώπων με πολιτικούς στόχους, με τις γνωστές πιέσεις στις κουραστικές για φυσιολογικούς ανθρώπους ψηφοφορίες.
Οι γονείς μπορεί να μην έχουν υψηλές ανησυχίες σε επίπεδο πολιτικής επιστήμης, έχουν όμως γνώση του επιπέδου της μάθησης, αυτής της μάθησης την οποία καλούνται, ακόμα και οι πιο φτωχοί, να συμπληρώσουν με φροντιστήρια. Έχουν γνώση της αξιοπιστίας των υποσχέσεων της κυβέρνησης, ξέρουν τις δεσμεύσεις της για εγκατάσταση των προσφύγων και έχουν δει την απανθρωπιά της απέναντι στους πρόσφυγες ή στους μετανάστες και την αδιαφορία προς τις τοπικές κοινωνίες. Έχουν γνώση της αποτελεσματικότητας του υπουργείου Παιδείας (με υπουργό τον Νίκο Φίλη) όταν βλέπουν τις ώρες στο δημοτικό να μειώνονται από φέτος και το μπάχαλο στις τοποθετήσεις των δασκάλων.
Πάλι στο Ωραιόκαστρο, λίγους μήνες πριν, ένα τυφλό κορίτσι χρειάστηκε να επικοινωνήσει με κάθε πιθανό πολιτικό παράγοντα για να μπορέσει να φοιτήσει κανονικά στο σχολείο: έπρεπε, βλέπετε, να τοποθετηθεί ένα σύστημα ειδικά για τυφλούς και να υποστηρίζεται το κορίτσι, κάποιες μέρες του μήνα, από έναν ειδικό λειτουργό. Κάτι που θεωρητικά είναι θεσμοθετημένο, πρακτικά χρειάζεται μπάρμπα στην Κορώνη για να γίνει.
Πώς άραγε θα ενσωματωθεί στις σχολικές αίθουσες άγνωστος αριθμός από μεταναστόπουλα, χωρίς κανένα προγραμματισμό; Οι ίδιοι οι μετανάστες είναι άγνωστο πόσοι θα είναι σε σχέση με τον μαθητικό πληθυσμό, δεν υπάρχει υποστήριξη για το επιπρόσθετο έργο των δασκάλων, δεν υπάρχουν ειδικά προγράμματα ενίσχυσης διδασκαλίας, δεν υπάρχουν εκπρόσωποι του υπουργείου να εξηγήσουν στους γονείς ότι δεν κινδυνεύει το επίπεδο μάθησης και η υγεία των παιδιών τους.
Τα ίδια τα παιδιά που φοιτούν χρειάζονται υποστήριξη. Πιστεύει άραγε κανείς ότι τα παιδιά, στη σκληρή αυτή ηλικία, αυθόρμητα θα αποδεχτούν τα ταλαιπωρημένα παιδιά που θα φορούν τα αποφόρια τους, θα έχουν σακούλες του σουπερμάρκετ αντί για σάκες και θα τα φέρνουν στο σχολείο μαντηλοφορούσες μαμάδες; Χωρίς κοινωνικούς λειτουργούς και εκπαιδευμένους δασκάλους να εξηγήσουν ότι οι νέοι τους συμμαθητές έχουν περισσότερα κοινά από όσες διαφορές, πώς ένα μικρό παιδί από μια κλειστή κοινωνία θα αποδεχτεί τον παρία ως ίσο;
Αυτές είναι οι αδυναμίες που οφείλει να αναδείξει η παράταξη των «σκεπτόμενων και μορφωμένων» και να υποστηρίξει με λύσεις τους «φασίστες» στο Ωραιόκαστρο. Διότι δεν είναι πιο ανθρωπιστές οι γονείς στη σχολής Χιλλ που δεν εκδίδουν τέτοιες ανακοινώσεις. Είναι οι ηθικοί αυτουργοί αυτού του υπαρκτού προβλήματος, της απόθεσης μεταναστών σε ήδη προβληματικές περιοχές, και προς τα εκεί πρέπει να απευθύνονται οι ηθικοί αφορισμοί. Διαφορετικά η ανάγνωση του προβλήματος είναι τόσο απλοϊκή, όσο και αυτή του Φίλη, ο οποίος αποκαλεί τα αλλοεθνή παιδιά στα σχολεία «ομορφιά», χωρίς άλλες προϋποθέσεις.
Ας μην ξεχνάμε πως οι απλοϊκοί αφορισμοί είναι το λίπασμα του φασισμού, ο οποίος περιμένει τη λογική να σωπάσει για να εφαρμόσει τις απλοϊκές του λύσεις.
Πηγή: The Book’s Journal
