του Γιώργου Τερζή
Φαντάζομαι τον Παύλο Πολάκη, εκεί στο γραφείο συσκέψεων του υπουργείου Υγείας, υπό το βλέμμα του Αρη Βελουχιώτη και ανάμεσα σε τούρτες και αφρώδεις οίνους, να γελάει αυτάρεσκα με τον θόρυβο που προκαλούν οι κατά καιρούς παρεμβάσεις του.
Μικρή σημασία για τον ίδιο έχει εάν οι παρεμβάσεις του είναι στα όρια της σπίλωσης και συνιστούν απόπειρες αμαύρωσης του χαρακτήρα όποιου επιλέξει ως αντίπαλο, με πλέον πρόσφατο στόχο τον Π. Τσίμα. Μικρή σημασία έχει, επίσης, αν υποπίπτει σε ολισθήματα (γκάφες, για να συνεννοούμαστε), όπως όταν έσπευσε να χαρακτηρίσει τη φωτογραφία της Ευαγγελίας Τσικρίκα στο πλάι του Αλ. Τσίπρα ως πλαστή, της ίδιας δημοσιογράφου όταν, βάσει αντίστοιχων φωτογραφιών της με στελέχη της Κεντροδεξιάς, είχε χαρακτηρίσει τη δημοσιογράφο ως «λιβανιστήρι των παράνομων καναλαρχών και του Σαμαρά».
Μικρή σημασία έχει εάν η ανάγκη κλιμάκωσης της επίθεσης προς τα ΜΜΕ τον οδηγεί σε παρεμφερείς εκφραστικές επιλογές με τον αρχηγό της Χρ. Αυγής («βοθροκάναλα» ο ένας, «τσοντοκάναλα» ο άλλος) ή εάν τα βέλη του στρέφονται κατά επίσημων συνομιλητών της ελληνικής κυβέρνησης όπως η εκπρόσωπος του ΔΝΤ, την οποία είχε αποκαλέσει «Δρακουλέσκου».
Επιμένω ότι ο κ. Πολάκης είναι ένας ικανοποιημένος άνθρωπος. Τον φαντάζομαι να διαβάζει όλα τα σχόλια που τον αφορούν, με το χαμόγελο του ανθρώπου που έφερε σε πέρας, για άλλη μία φορά, την αποστολή του, του ανθρώπου που νιώθει ότι το «αφεντικό» του δεν μπορεί να έχει παράπονο. Διότι, αυτό που επί της ουσίας κάνει ο κ. Πολάκης, με πιο θορυβώδη τρόπο από άλλα στελέχη με τις ίδιες… αρμοδιότητες, είναι να λέει όσα, λόγω θέσεως, δεν μπορεί να πει ο ίδιος ο πρωθυπουργός και, επισήμως, η κυβέρνηση (αν και στη ΔΕΘ ο πρωθυπουργός έχασε την ψυχραιμία του και έτεινε προς Πολάκη).
Ανάλογη ικανοποίηση θα πρέπει να νιώθουν και τα στελέχη του Μεγάρου Μαξίμου, αφού ο υπουργός αναπληρωτής Υγείας αναπαράγει, με τον πλέον χυδαίο και άρα αποτελεσματικό τρόπο, κάθε «αγανακτισμένη» κραυγή, κάθε ακραίο πρωτοσέλιδο, κάθε διχαστικό στερεότυπο από αυτά που καλλιεργήθηκαν την τελευταία πενταετία και, τελικά, έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Η προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ ως προς τις πολιτικές εξελίξεις δεν είναι απλώς ταξική. Είναι φύσει και θέσει διχαστική, κάτι που αντανακλά όχι μόνον τις πολιτικές της επιλογές αλλά και το ίδιο το πολιτισμικό πρότυπο που ακολουθεί και προβάλλει.
Υπό μία έννοια, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί μεθόδους ανορθόδοξου πολιτικού και επικοινωνιακού πολέμου με τόσο απροκάλυπτο τρόπο που φέρνει σε αμηχανία την αντιπολίτευση και όσους στέκονται κριτικά έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, και σπέρνει ενθουσιασμό στην κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων που επιχειρεί να περιχαρακώσει. Σε αυτό τον πόλεμο, ο «καλός στρατιώτης Πολάκης» επιτελεί άριστα το έργο που του έχει ανατεθεί, γι’ αυτό άλλωστε και το Μαξίμου ουδεμία κίνηση έχει κάνει προκειμένου να τον συνετίσει.
Πηγή: Καθημερινή
