του Γιώργου Μαλούχου
Έργο της πιο ανίερης εξουσίας στην πιο βλάσφημη στιγμή της: μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς την τελευταία κίνηση της κυβέρνησης Τσίπρα που ξαφνικά, ω του θαύματος, θυμήθηκε το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές απαιτήσεις της Ελλάδας από τη Γερμανία και δήθεν σηκώνει τώρα παντιέρα της διεκδίκησής τους από το Βερολίνο. Ως τώρα ο Τσίπρας και η παρέα του εξαπατούσαν τους ζωντανούς. Τώρα, που δεν μπορούν να το κάνουν πια ευθέως, το επιχειρούν βάζοντας μπροστά τους νεκρούς. Και στήνουν πολιτικό παζάρι με τον πιο βαθύ πόνο που έζησαν αυτός ο τόπος και αυτός ο λαός σκυλεύοντας κάθε ιερό και όσιο.
Ο Τσίπρας ξέρει ότι από τη στιγμή που πατήσει, σε λίγες ημέρες, ξανά το πόδι της η τρόικα στην Αθήνα, αυτομάτως ξεκινά ένας νέος κύκλος άτακτης, επώδυνης υποχώρησης. Επιπλέον ο κύκλος αυτός, με αιχμή του δόρατος τα εργασιακά αλλά όχι μόνο, συμπίπτει χρονικά με τις επιπτώσεις από τα όσα ο ίδιος συμφώνησε λίγους μήνες πριν, τα οποία τώρα αρχίζουν να εφαρμόζονται: χιλιάδες σπίτια στο σφυρί, νέες περικοπές σε συντάξεις, φόροι σε ανεξέλεγκτη εκτίναξη κ.ο.κ. Το αποτέλεσμα των δύο αυτών επάλληλων κύκλων είναι περίπου νομοτελειακά μοιραίο για την κυβέρνηση: τα ψέματα κατέρρευσαν και δεν σηκώνει άλλα.
Ολα αυτά φυσικά οι ίδιοι τα γνωρίζουν: δεν είναι αφελείς. Είναι όμως αδίστακτοι, όπως πολλάκις απέδειξαν. Και προκειμένου να μεταφέρουν το επίκεντρο από το αναπόφευκτο, εφευρίσκουν διάφορες εξυπνάδες: τέτοια είναι η νεόκοπη αφήγηση ενός δήθεν success story η οποία φυσικά δεν αντέχει ούτε ελάχιστα, τέτοια είναι και η σύνοδος που ετοιμάζουν για τον ευρωπαϊκό Νότο, η οποία – και αυτό το γνωρίζουν -, ακόμη κι αν γίνει σε πλήρη σύνθεση, δεν θα είναι σε θέση να επηρεάσει ούτε στο ελάχιστο την πορεία των πραγμάτων – άντε, το πολύ-πολύ, να βγει κανένα ανούσιο ευχολόγιο.
Υπάρχει όμως και ένα τρίτο, βαθύτατα ανήθικο, στοιχείο αυτής της φθινοπωρινής κυβερνητικής προπαγανδιστικής επίθεσης που μόλις έκανε την εμφάνισή του: η ανάδειξη των διεκδικήσεων που… τις είχαν ξεχάσει ως λαγού απ’ το καπέλο. Το ρίχνουν και αυτό στην αρένα – όχι φυσικά επί της ουσίας, αλλά για να μεταφέρουν εκεί το πεδίο των εντυπώσεων. Πιθανότατα δε για να έχουν να λένε ότι οι δανειστές τους έριξαν επειδή το έθεσαν. Ομως το θυμήθηκαν κάπως αργά. Και ξέρουν πολύ καλά ότι εκεί που έχουν οδηγήσει την Ελλάδα, αυτή τη στιγμή ελπίδα δεν υπάρχει – αντιθέτως, το καίνε. Απλώς το χρησιμοποιούν για να παίξουν ένα τελευταίο παιχνίδι. Εν προκειμένω, το πιο βλάσφημο όλων.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
