του Νίκου Βατόπουλου
Η προσπάθεια που επιχειρεί η κυβέρνηση, από πολλές πλευρές, με σκοπό να οργανώσει μια νέα εκδοχή της λειτουργικής δημοκρατίας, είναι κατά τα φαινόμενα καταδικασμένη σε αποτυχία. Ωστόσο η καθιέρωση και επιβολή μιας ρητορικής που απευθύνεται στο εσωτερικό ακροατήριο γίνεται ολοένα και σαφέστερη, όσο στο εξωτερικό μέτωπο η κυβέρνηση παραμένει στερημένη οποιασδήποτε δυνατότητας πρωτοβουλιών.
Η κυβέρνηση φαίνεται ότι έχει αναγάγει σε ζήτημα υψηλής προτεραιότητας τον κοινωνικό εξαγνισμό βασικών επιλογών της σε θέματα ελέγχου.
Αυτό που συντελείται σε διαδοχικά κεφάλαια στο τοπίο ελέγχου των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης είναι ένα από τα στρατηγικά σχέδια της κυβέρνησης και προχωράει παράλληλα με την απόπειρα φανατισμού μερίδας της κοινής γνώμης.
Ιστορικά κάθε απόπειρα ελέγχου της ενημέρωσης αντλεί νομιμοποίηση από τη «λαϊκή βούληση» ως ανάγκη «δικαιοσύνης» και «μάχης κατά της διαφθοράς». Εν προκειμένω, η κυβέρνηση έχοντας αναδείξει την επιχειρούμενη «τάξη» στο τηλεοπτικό τοπίο ως μείζονα επιλογή, καλεί το δικό της ακροατήριο να ερμηνεύσει αυτές τις κινήσεις ως νίκη της δημοκρατίας.
Μόνο που η δημοκρατία, όπως τη φαντασιώνεται η κυβέρνηση, είναι μια εκδοχή που καμία σχέση δεν έχει με αυτό που νοείται ως δημοκρατία σε μία χώρα της Ευρωζώνης. Η πρόθεση ελέγχου των ανεξάρτητων αρχών, η υπονόμευση της λειτουργίας των ιδιωτικών σχολείων, η ανοχή στην υποκουλτούρα τύπου «Νο Border», οι επιλεκτικοί φορολογικοί έλεγχοι και η καλλιέργεια ενός κλίματος δήθεν εκφοβισμού και παλαιωμένης και πεπερασμένης «δημοκρατικότητας» είναι η επίγευση αυτού του καλοκαιριού.
Δύσκολα όμως οι ερασιτεχνισμοί της κυβέρνησης μπορούν να παραπλανήσουν, όπως πέρυσι το καλοκαίρι, τους πολίτες πέραν του σκληρού πυρήνα των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αλήθεια, βεβαίως, ότι αν και ο αρχιτεκτονημένος λαϊκισμός της κυβέρνησης προκαλεί αποστροφή στους ιδεολογικούς αντιπάλους της, κρατάει αντιθέτως σε συσπείρωση, τουλάχιστον σε ένα επικοινωνιακό επίπεδο, όσους έχουν γαλουχηθεί με τις ιδέες της διαρκούς «αντισυστημικής» αντιπαράθεσης. Είναι δεύτερη φύση.
Ωστόσο, η απογύμνωση των κυβερνητικών τακτικισμών από τα μέχρι πέρυσι ισχυρά περιβλήματα επαναστατικής ρητορείας, οδηγεί με σαφήνεια σε κοινωνική περιχαράκωση και συνομιλία με ένα στενό κομματικό ακροατήριο.
Το μεγάλο κάδρο, άλλωστε, είναι η καθημερινότητα του πολίτη, εκεί όπου η κυβέρνηση έχει αποτύχει παταγωδώς και που κανένας οπαδός της δεν μπορεί να βρει έστω ένα επιχείρημα προς υπεράσπισή της.
Οι ακροβασίες με στόχο την «ενδιάμεση» δημοκρατία α λα ΣΥΡΙΖΑ θα πέσουν αργά ή γρήγορα στο κενό, όσο καθημερινά ολοένα και περισσότεροι πολίτες θα αντιλαμβάνονται ότι αυτό που προέχει είναι να ανοίξουν οι δουλειές. Και σε αυτό τον τομέα η κυβέρνηση αδυνατεί να έχει πειστική πρόταση.
Πηγή: Καθημερινή
