του Αντώνη Καρακούση
Το 2009 η Ελλάδα πτώχευσε ουσιαστικά. Μόλις διαπιστώθηκε το οικονομικό της αδιέξοδο εξοβελίστηκε από τις αγορές και δεν ήταν σε θέση να χρηματοδοτήσει με ίδιες δυνάμεις ελλείμματα και χρέη. Δεν πτώχευσε και τυπικά επειδή η Ευρωπαϊκή Ενωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αποδέχτηκαν, για διάφορους λόγους, τις ελληνικές εκκλήσεις για διάσωση.
Δηλαδή προσέφεραν δανεικά και κάλυψη προκειμένου να αποφευχθεί η άτακτη χρεοκοπία και να ελεγχθούν κατά το δυνατόν οι συνέπειες ενός τέτοιου ακραίου συμβάντος στην παγκόσμια οικονομία. Και έναντι της βοήθειας απαίτησαν την εφαρμογή μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης ώστε να ασφαλιστεί η χώρα και να σταματήσει να δημιουργεί εστίες ελλειμμάτων και νέων χρεών.
Η ευαισθησία τους ήταν δικαιολογημένη. Είχε προηγηθεί το φθινόπωρο του 2008 η μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση με την κατάρρευση μεγάλων αμερικανικών τραπεζών και επαπειλούνταν ντόμινο πτωχεύσεων κρατών και τραπεζών στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ωστόσο, ούτε η ξένη βοήθεια ούτε τα μέτρα που ελήφθησαν από τις μετέπειτα κυβερνήσεις απεδείχθησαν αρκετά και ικανά να βγάλουν τη χώρα από την κρίση.
Εχει χυθεί πολύ μελάνι και έχουν αναπτυχθεί άπειρα επιχειρήματα προκειμένου να εξηγηθεί η ελληνική αποτυχία. Αλλοι την αποδίδουν στο μείγμα της οικονομικής πολιτικής, άλλοι στη σκληράδα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ορισμένοι στα ελλείμματα κατανόησης της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας και άλλοι σε συνδυασμό των παραπάνω.
Ολες οι εξηγήσεις μπορεί να στέκουν, αλλά μία που ελάχιστα προβάλλεται είναι η αυθεντικότερη και επικρατέστερη. Ο ελληνικός λαός και μαζί του σύμπασα η πολιτική τάξη – με ελάχιστες εξαιρέσεις – δεν πίστεψαν ή καλύτερα δεν συμφιλιώθηκαν με το γεγονός της χρεοκοπίας.
Προτίμησαν οι περισσότεροι τις θεωρίες συνωμοσίας, υπέκυψαν στις Σειρήνες του λαϊκισμού και διατήρησαν ενδομύχως την ψευδαίσθηση της άκοπης επανόδου στην κανονικότητα. Ετσι πρώτα εξεγέρθηκαν και αποκαθήλωσαν τις θεωρούμενες υπεύθυνες ηγεσίες, πίστεψαν στη συνέχεια μαθητευόμενους μάγους και σταδιακά υιοθέτησαν τη μοιρολατρική αρχή που λέει ότι «και ο χρεοκόπος ζει».
Το πρόβλημα, λοιπόν, διατήρησης της κρίσης επί μακρόν έγκειται κυρίως στο γεγονός ότι καμία ηγεσία δεν έπιασε τον ταύρο από τα κέρατα. Καμία από τις τρέχουσες πολιτικές δυνάμεις δεν αποδέχθηκε το βάρος της χρεοκοπίας, δεν είπε όλη την αλήθεια στον λαό και δεν ανέλαβε πλήρη την ευθύνη περιγραφής των μέτρων και των πολιτικών που θα έβγαζαν με κόπους και θυσίες τη χώρα από την κρίση.
Αν είχε ειπωθεί η αλήθεια από την αρχή και είχε αναληφθεί πλήρως η ευθύνη των αναγκαίων μέτρων από την πολιτική ηγεσία η χώρα θα είχε βγει προ πολλού από την κρίση.
Κρίμα όμως. Εξι χρόνια μετά και η σημερινή ηγεσία κινείται στην αυτή καταστροφική οδό. «Παίζει» με τη χρεοκοπία, έλκεται από τις θεωρίες συνωμοσίας, κατασκευάζει εχθρούς, καταδιώκεται από το πολιτικό κόστος και εν τέλει καθυστερεί, αναστέλλει και την ευθύνη δεν την αναλαμβάνει πλήρως.
Επειτα από τόσα χρόνια η Ελλάδα χρειάζεται ηγεσία μελετημένη, προετοιμασμένη και αποφασισμένη να σηκώσει χωρίς περιστροφές και κλαψουρίσματα όλο το βάρος της χρεοκοπίας.
Αλλιώς προκοπή δεν θα έχει. Αντιθέτως θα χάνει και θα χάνεται…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
