του Στέφανου Κασιμάτη
Ο τροχός του λαϊκισμού σταμάτησε να γυρίζει και αυτό αποτυπώνεται πια καθαρά στη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων. Από τι συνίσταται πλέον ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ; Από μπόλικο γνήσιο ΠΑΣΟΚ, από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά που άλωσε εκ των έσω την ανανεωτική Αριστερά και από εθνικιστές της λαϊκής Δεξιάς, πρώην πελάτες της Ν.Δ. Είναι μια αγριοπασοκάρα, ούτως ειπείν, με ενισχυμένα τα αριστερά και τα εθνικιστικά χαρακτηριστικά της πολιτικής φυσιογνωμίας της. Και, ενώ ο κάποτε διάσπαρτος σε όλη την έκταση του πολιτικού φάσματος λαϊκισμός μαζεύτηκε σε μία πλευρά και σχημάτισε αυτό το μέτωπο εθνολαϊκισμού, προς γενική κατάπληξη του πολιτικού συστήματος η Ν.Δ. εξέλεξε πρόεδρο τον πιο γνωστό και γνήσιο υπερασπιστή του φιλελευθερισμού, των μεταρρυθμίσεων και του δυτικού προσανατολισμού της χώρας, τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Είναι φανερό ότι μια νέα διαχωριστική γραμμή χαράσσεται στην πολιτική ζωή.
Το άλλο που αλλάζει δραματικά το πεδίο της πολιτικής είναι το μέγεθος του κινδύνου. Καθώς γύρω μας συντελούνται ιστορικές μεταβολές στον γεωπολιτικό χάρτη, εμείς συμβαίνει να έχουμε μια κυβέρνηση σπάνιας ανικανότητας και βαθιάς ιδεοληψίας και, μέρα τη μέρα, βλέπουμε τη χώρα να οδηγείται σε κάτι που μοιάζει τρομακτικά με αυτό που αναλύουν οι Ατσέμογλου και Ρόμπινσον στο βιβλίο τους «Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη»: την κρίσιμη τροπή στην εξέλιξη ενός έθνους, μετά την οποία δεν υπάρχει γυρισμός. Είτε από τακτική είτε από ανικανότητα των κυβερνώντων, το φάσμα του Grexit αρχίζει πάλι να προβάλλει δειλά από το βάθος.
Την ίδια ώρα, αυτά που συμβαίνουν καθημερινά και αποτελούν την επικαιρότητα είναι φοβερά. Το μεταναστευτικό, επί παραδείγματι, έχει εξελιχθεί σε μια νέα «Υπατία». Με τη διαφορά, βέβαια, ότι οι «Υπατίες» είναι τώρα τεράστιες και διάσπαρτες σε διάφορα σημεία της χώρας. Επίσης, η αναμέτρηση δεν διεξάγεται μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, όπως τότε, αλλά μέσα στην ίδια την κυβέρνηση και στο κυβερνών κόμμα.
Επειτα, στην οικονομία και στις σχέσεις με τους εταίρους-δανειστές, η ευκολία με την οποία η κυβέρνηση της χώρας έσπευσε να νομιμοποιήσει με τη στάση της το προϊόν μιας τηλεφωνικής υποκλοπής μην αμφιβάλλετε ότι έχει παγώσει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Διότι, αν η Ελλάδα είναι ύποπτη για τη διαρροή, η πράξη για την οποία την υποψιάζονται οι εταίροι της είναι της δολιοφθοράς – δεν είναι αστείο πράγμα, θέτει υπό αμφισβήτηση τη βούληση της χώρας να συμμετέχει στην Ενωση. Πάντως, είτε κλείσει η διαπραγμάτευση είτε όχι, τα μέτρα είναι βέβαιο ότι θα συντρίψουν ό,τι απέμεινε όρθιο τους τελευταίους δεκαπέντε μήνες, κατά τους οποίους βιώνουμε τη σπάνια εμπειρία που λέγεται «σοσιαλιστικός μετασχηματισμός μετά μνημονίου και πατριωτικών εμβατηρίων».
Πηγή: Καθημερινή
