της Μαρίας Κατσουνάκη
Ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος των τρομοκρατών; Πριν περάσει το 24ωρο της τρομοκρατικής επίθεσης στις Βρυξέλλες, πριν ακόμη μετρηθούν οι νεκροί και οι τραυματίες (ο αριθμός μεταβαλλόταν μέχρι αργά το μεσημέρι, 34 και πάνω από 250;), ενώ η πόλη ζούσε στον εφιάλτη που τροφοδοτούσε ο πανικός και η ζωή της «πάγωνε», το ερώτημα ήδη διατυπωνόταν. Και τώρα; Ποιος έχει σειρά; Από τους πρώτους Ευρωπαίους ηγέτες ο Κάμερον συγκάλεσε την ομάδα έκτακτης ανάγκης Cobra. Οι Βρετανοί ανησυχούν. Οι Ολλανδοί δεν άφηναν να περνάει κουνούπι από τα σύνορά τους χωρίς εξονυχιστικό έλεγχο. Και οι Γερμανοί, οι Ιταλοί, μήπως δεν αύξησαν τα μέτρα ασφαλείας τους; Η μία μετά την άλλη «κλείνουν» οι πόλεις, κλείνουν τα σύνορα, οι άνθρωποι κλειδώνονται στα σπίτια τους.
Το απρόβλεπτο αναδεικνύεται η μόνη βεβαιότητα. Το γεγονός ότι πρόκειται για πόλεμο σε εξέλιξη, για αιματοκύλισμα χωρίς την εξάρτυση που θεωρούσαμε δεδομένη στα πεδία μαχών, φαίνεται και από τη χρήση των λέξεων: ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος των τρομοκρατών, ποιες επιχειρήσεις βρίσκονται σε εξέλιξη, οι βελγικές ειδικές υπηρεσίες οργανώνουν επιδρομές σε επιλεγμένες διευθύνσεις. Στον ειδικού τύπου αυτόν πόλεμο, που επιτρέπει μετά τα πρώτα 24ωρα του αιφνιδιασμού, του σοκ και του μουδιάσματος, να επιστρέφει η ζωή στην καθημερινότητά της, να ξαναβρίσκει τους ρυθμούς της, που λέμε (με απώλειες αναμφίβολα, αλλά επιστρέφει), μία και μόνη πρέπει να είναι η έγνοια όλων, κυρίως των πολιτικών ηγετών: πώς θα εμποδίσουν το μίσος να κυλήσει στις αρτηρίες των ανθρώπων και των πόλεων. Πώς θα εμποδίσουν τον τρόμο να μετατραπεί σε οργή εναντίον των μουσουλμάνων και εναντίον των προσφύγων. Πώς θα αποδυναμώσουν την Ακροδεξιά που, αποδεδειγμένα, κερδίζει έδαφος και ψήφους ύστερα από τρομοκρατικά χτυπήματα. «Είμαστε χαλαροί και είμαστε ανόητοι», έσπευσε να δηλώσει ο Ντόναλντ Τραμπ, λέγοντας ότι η πρώτη κίνηση που θα έκανε ο ίδιος θα ήταν να κλείσει τα σύνορα. Η αλήθεια είναι ότι αν χρησιμεύει σε κάτι η παρουσία του Τραμπ είναι για να ορίζει το λάθος. Να σκεφτόμαστε, δηλαδή, ότι για να το λέει εκείνος σίγουρα ισχύει το αντίθετο…
«Πρέπει να ενωθούμε όλοι μαζί», έσπευσε να διακηρύξει ο Ομπάμα από την Κούβα όπου βρίσκεται. «Πρέπει να στηρίξουμε τους φίλους και συμμάχους μας Βέλγους να φέρουν στη Δικαιοσύνη τους ενόχους. Πρέπει να είμαστε μαζί, ανεξαρτήτως εθνικότητας, φυλής και πίστης».
Και όπως σοφά γράφει ο Αντριου Μακλέοντ, επισκέπτης καθηγητής στο Kings College με ειδίκευση στα θέματα του Ισλάμ, στον Independent, εάν η κατάσταση εξελιχθεί σε πόλεμο μεταξύ Ισλάμ και Δύσης, «θα έχουμε δημιουργήσει έναν εχθρό 1,6 δισ. ανθρώπων». «Εάν δαιμονοποιήσουμε όλο το Ισλάμ», υπογραμμίζει, «σπρώχνουμε τους μετριοπαθείς ισλαμιστές στην αγκαλιά των ακραίων, εξτρεμιστών. Εάν αποτύχουμε να συστρατευθούμε με τους μετριοπαθείς στη μάχη κατά των εξτρεμιστών, τότε διακινδυνεύουμε μια καταστροφική ήττα». Ποιοι είμαστε “εμείς” και ποιοι “αυτοί”; Δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι περισσότερες τρομοκρατικές επιθέσεις γίνονται στον ισλαμικό κόσμο και περισσότεροι μουσουλμάνοι απ’ ό,τι χριστιανοί έχουν δολοφονηθεί από τους αυτοαποκαλούμενους «μαχητές». «Θα οδηγήσουμε τους μετριοπαθείς στο δικό μας στρατόπεδο ή θα συνταχθούμε με τους ακραίους;» είναι το ερώτημα που θέτει ο Μακλέοντ. Ο φανατισμός και η συνεπακόλουθη βαρβαρότητα, κτηνωδία, είναι το όπλο των απανταχού εξτρεμιστών. Πρέπει να συνεκτιμήσουμε το μέγεθος της απειλής και το κόστος από την απώλεια της ψυχραιμίας, το «κλείδωμα» των ζωών, τη δαιμονοποίηση των «άλλων». Το αντίδοτο στις αναπόφευκτες παρενέργειες των τρομοκρατικών χτυπημάτων υπάρχει. Συστατικά του είναι το πείσμα για ενότητα, η θέληση για συνεργασία.
Πηγή: Καθημερινή
