του Κώστα Καλλίτση
Εν αρχή, η άγνοια κινδύνου παράγει αδράνεια, η οποία περιπλέκει, οξύνει και πολλαπλασιάζει τα προβλήματα. Επειτα από ένα σημείο, όταν πια ο κίνδυνος έχει διογκωθεί δραματικά, γίνεται αντιληπτός. Συμβαίνει, τότε, η αντίληψη του κινδύνου να παράγει τρόμο ικανό να παραλύσει τη βούληση για δράση μετά λόγου. Πολλοί εκτιμούν ότι η χώρα φτάνει σε αυτό το σημείο-παγίδα: Να βρεθούμε σαν τους εγκλωβισμένους σε μία αίθουσα πλημμυρισμένη από βενζίνη, όπου έντρομοι όλοι αναρωτιούνται όχι αν, αλλά πότε θα βρεθεί ο ανόητος που θα ανάψει τσιγάρο και θα πετάξει το σπίρτο στο δάπεδο…
Βλάπτει ο εφησυχασμός. Εχει χαθεί πάνω από το 25% του ΑΕΠ της χώρας, αλλά είναι λάθος να νομίσουμε ότι πιάσαμε πάτο, ότι το ΑΕΠ δεν γίνεται να μειωθεί περαιτέρω. Κι όμως γίνεται, γιατί η παραγωγική βάση της οικονομίας είναι ισχνή, ισχνότατη – σχεδόν το 90% του ΑΕΠ αντιπροσωπεύει κατανάλωση (ιδιωτική/ δημόσια), ενώ η παραγωγή γενικά και ειδικά η παραγωγή μέσων παραγωγής ασθμαίνουν είτε καταρρέουν. Αν δεν πάρουμε μέτρα οικοδόμησης ενός νέου, βιώσιμου, παραγωγικού οικονομικού μοντέλου, το ΑΕΠ θα βυθιστεί χαμηλότερα – κάποια μοντέλα του ΔΝΤ δείχνουν ότι υπάρχει περιθώριο να μειωθεί στα 165 από τα 180 δισ. ευρώ που είναι σήμερα.
Βλάπτει και κάθε προσπάθεια εξωραϊσμού της κατάστασης. Ο περιορισμός της μείωσης του ΑΕΠ στο 0,7% πέρσι, έγινε εφικτός λόγω εκτάκτων δράσεων one off – δηλαδή μη επαναλαμβανομένων δαπανών άμυνας και ΕΣΠΑ που έγιναν την τελευταία στιγμή. Η συγκράτηση της ανεργίας που εμφανίζεται στα επίσημα στοιχεία δεν οφείλεται σε νέες θέσεις εργασίας, όσο στην «εξαγωγή» ανέργων. Συγκρατείται ο αριθμός των ανέργων γιατί πολλοί άνεργοι επιλέγουν τον δρόμο της ξενιτιάς, φεύγουν από τις λίστες των ανέργων φεύγοντας από τη χώρα. Και η μεσαία τάξη (μεγάλο μέρος από αυτούς που έως τώρα στήριζαν το μέρος της κοινωνίας που είχε πιο βάναυσα πληγεί από την κρίση…) συνθλίβεται.
ΥΓ.: Οτι η ανοησία είναι απειλητική, επιβεβαιώνεται αυτές τις μέρες, με αφορμή την αξίωση να παραιτηθεί ο κ. Γ. Μουζάλας. Βεβαίως, θα συμφωνούσα, είναι κάπως αταίριαστο να βρίσκονται στην ίδια κυβέρνηση ένας υπουργός που χρησιμοποιεί ελικόπτερο της πολεμικής αεροπορίας για να διανύσει αποστάσεις ολίγων χιλιομέτρων (για παράδειγμα, από το Πεντάγωνο στο Σχιστό…) και ένας υπουργός που κυκλοφορεί μέρα νύχτα στις λάσπες της Ειδομένης και του κάθε Ελληνικού για να κάνει το χρέος του. Αλλά, όταν φτάνουμε στο σημείο ο υπουργός που καθυστέρησε την έγκαιρη δημιουργία hotspots, αρνούμενος να παραχωρήσει άχρηστα στρατόπεδα, να απαιτεί να εκδιωχθεί εκείνος ο υπουργός που πίεζε για την προετοιμασία της χώρας (στη βάση σχεδίου έτοιμου από τον Σεπτέμβριο) και, αυτή η απαίτησή του, να τίθεται στα σοβαρά προς συζήτηση, η ανοησία γίνεται ιδιάζουσα έως επικίνδυνη. Στις επόμενες μέρες θα φανεί αν είναι (και) ανίκητη.
Πηγή: Καθημερινή
