του Μάνου Βουλαρίνου
Παρακολουθώ δελτίο ειδήσεων. Όπως συνήθως τις τελευταίες ημέρες ξεκινάει με σύνδεση από κάποιο μπλόκο αγροτών. Συνεχίζει με ρεπορτάζ από άλλα μπλόκα αγροτών και ρίχνει και καμιά «όμορφη νεαρή αγρότισσα», γιατί ενημέρωση που δεν απευθύνεται σε λιγούρια δεν είναι ενημέρωση. Κάποια στιγμή ακούω έναν αγρότη να φωνάζει: «Θα ξεράνουμε την Ελλάδα για να ακουστεί το μήνυμα μας». Πέντε λέξεις μου έρχονται στο νου: Ε άι σιχτίρ στο τέλος-τέλος.
Δεν έχω καμία ιδιαίτερη γνώση των προβλημάτων των αγροτών και ούτε ξέρω αν είναι ένα σύνολο σκληρά εργαζόμενων αγγέλων με ελάχιστες εξαιρέσεις διαβολικών τεμπέληδων ή μια επαγγελματική κάστα που στην πλειοψηφία της ζει μόνο από επιδοτήσεις και φοροδιαφυγή. Πιο πιθανό μου φαίνεται να μην ισχύει τίποτα από τα δύο. Κατά πάσα πιθανότητα και οι περισσότεροι αγρότες ελάχιστα γνωρίζουν για τη δική μου δουλειά ή για τη δουλειά οποιουδήποτε άλλου. Στο κάτω-κάτω δεν χρειάζεται. Κανένας επαγγελματικός κλάδος –εκτός από τους ναυτεργάτες, αν ενθυμείστε– δεν έχει ποτέ εμποδίσει τους αγρότες να κινηθούν ελεύθερα επειδή είχε αιτήματα. Γεγονός κάπως περίεργο, αν σκεφτεί κανείς πως κάθε φορά που έχουν αιτήματα οι αγρότες εμποδίζουν την ελεύθερη κίνηση όλων των άλλων.
Στην πιο πάνω διαπίστωση –η οποία δεν έχει να κάνει ούτε με το δίκαιο των αιτημάτων, ούτε με την πανθομολογούμενη απατεωνία της κυβέρνησης του Αλέξη του Φούιτ*– η πιο συνηθισμένη αντίδραση είναι το «τι μιλάς ρε, που άμα σε έβαζαν να δουλέψεις σε χωράφι θα έβαζες τα κλάματα», δηλαδή μια φράση την αλήθεια της οποίας δεν μπορώ να αρνηθώ. Ταυτόχρονα όμως θα μου επιτρέψετε να παρατηρήσω και τη γελοιότητά της. Γιατί αν η ελευθερία των συνδικαλιστικών κινήσεων καθορίζεται από τη δυσκολία της εργασίας, νομίζω πως π.χ. οι συγγραφείς δικαιούνται να κινητοποιηθούν καταλαμβάνοντας τα σπίτια των αγροτών στις διαμαρτυρίες των οποίων θα μπορούν να απαντήσουν «τι μιλάς ρε, που άμα σε έβαζαν να γράψεις ένα μικρό διηγηματάκι θα έβαζες τα κλάματα».
Στο σημείο αυτό κάποιος μπορεί να ισχυριστεί πως από την αγροτική εργασία εξαρτάται η διατροφή και άρα η επιβίωσή μας και συνεπώς είναι κάπως πιο χρήσιμη από αυτή των συγγραφέων, αλλά τότε είναι που θα μπουν στη μέση η γιατροί, των οποίων η δουλειά είναι ακόμα σημαντικότερη κ.ο.κ. Καταλαβαίνετε πως η συγκινητική παπαρολογία περί σκληρής και χρήσιμης εργασίας είναι καλή όταν κάνουμε φιγούρα για να περάσει η ώρα, αλλά ως επιχείρημα που προσπαθεί να δικαιολογήσει μπλόκα και πανεθνικές απειλές και χυμένα γάλατα και αναπαραστάσεις εκτελέσεων του Ίσις, κάπως μπάζει.
Και μπάζει ακόμα περισσότερο όταν ακούγεται από έναν κλάδο που κινητοποιείται σε ετήσια βάση, όχι για να αλλάξει κάτι, αλλά για να μην αλλάξει απολύτως τίποτα. Από έναν κλάδο που έχει το θράσος να απειλεί ότι θα ξεράνει την Ελλάδα και παριστάνει ότι ξεγελάστηκε, την ώρα που το μόνο που έκανε ήταν να ποντάρει σε αυτόν που υπόσχονταν τα περισσότερα και τα πιο εύκολα. Όσο πονηρός ήταν ο Αλέξης ο Φούιτ που σου υπόσχονταν καβάλα στα τρακτέρ άλλο τόσο πονηρός ήσουν κι εσύ που τον ανέβαζες, φιλαράκι, που θέλεις και να μας ξεράνεις για να περάσει το μήνυμά σου.
Ζητώ συγνώμη για τον εκνευρισμό που σίγουρα αδικεί κάποιους, αλλά έχω κουραστεί από όλους τους επαγγελματίες φωνακλάδες και από τους πονηρούς διεκδικητές κομματιών από μια πίτα που πάει να εξαφανιστεί εντελώς. Έχω κουραστεί από όλους αυτούς τους τύπους που δεν καταλαβαίνουν πως ο σκοπός όχι μόνο δεν αγιάζει τα μέσα, αλλά ότι τα μέσα δίνουν και μια καλή εικόνα για το ποιος είναι στην πραγματικότητα ο σκοπός (έτσι άλλωστε είχαμε καταλάβει τον Αλέξη τον Φούιτ εδώ και χρόνια). Κι έχω κουραστεί από όλους αυτούς που απειλούν να με τιμωρήσουν και να με αποκλείσουν και να με ξεράνουν για κυβερνήσεις που εκείνοι εξέλεξαν.
Όπως θα έλεγε και ο Βασίλειος ο Λεβέντης, την εποχή που δεν παρίστανε τον σοβαρό: «Να πάνε στο διάολο όλοι τους»
Υ.Γ. Ευτυχώς που υπάρχουν και όλοι αυτοί οι διασκεδαστικοί που, ανάλογα με την κυβέρνηση, χαϊδεύουν ή καταγγέλλουν τους αγρότες. Λίγα πράγματα είναι τόσο αστεία όσο το να βλέπεις ανθρώπους που πκΣ (προ κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ) έσκιζαν τα ρούχα τους για το ιερό δικαίωμα στη μετακίνηση που τα μπλόκα εμπόδιζαν, να είναι έτοιμοι να ανέβουν στα τρακτέρ, και ανθρώπους που πκΣ έπαιζαν την επανάσταση καβάλα στα τρακτέρ, να ανακαλύπτουν ότι αυτά ανήκουν σε υποκινούμενους αγροτοπατέρες. Τους ευχαριστώ που με τη γελοιότηταάτους μετριάζουν τον εκνευρισμό μου.
*Ούτε Ανδρέας Τσίπρας, ούτε Αλέξης Τρόμπας. Για το πρώτο είναι λίγος και το δεύτερο αδικεί τις πολύ χρήσιμες τρόμπες. Το Φούιτ, από την άλλη, ταιριάζει γάντι στη φούσκα που εκτελεί χρέη πρωθυπουργού της χώρας και που όλο και πιο γρήγορα ξεφουσκώνει.
Πηγή: Athens Voice
