του Νότη Παπαδόπουλου
Η υπόθεση του Γιώργου Λουκού δείχνει ξεκάθαρα γιατί το σημερινό ελληνικό κράτος αδυνατεί να προσελκύσει άξιους και σοβαρούς επαγγελματίες και μένει έτσι με τις χρυσές μετριότητες, τα κομματόσκυλα και τους αφισοκολλητές – ανθρώπους που δεν θα μπορούσαν να σταδιοδρομήσουν στον ιδιωτικό τομέα αλλά έχουν θέσεις κλειδιά στο Δημόσιο.
Ο κ. Λούκος ήταν χωρίς καμία αμφιβολία ένας πολύ πετυχημένος πρόεδρος του Φεστιβάλ Αθηνών αφού κατάφερνε ακόμη κι όταν η Ελλάδα ήταν το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης – από το 2010 και μετά – να φιλοξενεί εκδηλώσεις διεθνούς ενδιαφέροντος και μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας.
Διώχτηκε όμως εν μια νυκτί από τον υπουργό Πολιτισμού Αριστείδη Μπαλτά μετά από καταγγελίες ότι κατά τη θητεία του ζημιώθηκε οικονομικά το ελληνικό δημόσιο – καταγγελίες που ασφαλώς θα πρέπει να ελεγχθούν χωρίς όμως να σπιλώνεται εκ των προτέρων η υπόληψη του ενδιαφερομένου ο οποίος μάλιστα προσέφερε σημαντικές υπηρεσίες στη χώρα.
Ανάλογη συμπεριφορά επιφύλαξε η κυβέρνηση Τσίπρα και απέναντι στον Σωτήρη Χατζάκη όταν κι εκείνος απομακρύνθηκε επί υπουργίας του Νίκου Ξυδάκη από τη θέση του διευθυντή του Εθνικού θεάτρου δικαιώνοντας απολύτως όσους επιτυχημένους επαγγελματίες του ιδιωτικού τομέα δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση με το κράτος και το δημόσιο χρήμα.
Αποκορύφωμα, της απαξιωτικής τακτικής του “φύγε εσύ,έλα εσύ” αποτελεί,ασφαλώς, η αλλαγή με εντολή του κ. Μπαλτά του ΔΣ του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου τον Πρόεδρο του οποίου – Αλέξη Δρίβα – είχε ο ίδιος διορίσει πριν από μερικούς μήνες – τον Μάρτιο του 2015 ως υπερυπουργός Παιδείας και Πολιτισμού !
Αλλά και η καρατόμηση από τον υπουργό Υποδομών και Μεταφορών Χρήστο Σπίρτζη του Προέδρου του ΟΑΣΑ Γρηγόρη Δημητριάδη ο οποίος αν και είχε καταφέρει να μειώσει τα ελλείμματα στον Οργανισμό, μειώνοντας το εισιτήριο χωρίς μάλιστα να κάνει απολύσεις προσωπικού (αντίθετα από τις επιθυμίες της τρόικα) δεν κρίθηκε…άξιος να διατηρήσει τη θέση του και επέστρεψε στον ιδιωτικό τομέα, όπου είναι περιζήτητος.
Όμως η έλλειψη σοβαρότητας στη αντιμετώπιση της δημόσιας διοίκησης δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο της πρώτης φοράς Αριστεράς. Τόσο το ΠΑΣΟΚ,όσο και η ΝΔ αντιμετώπισαν το κράτος ως λάφυρο κάνοντας “τέρατα και σημεία” στις τοποθετήσεις σε κρατικές θέσεις ενώ έφταναν ακόμη και σε διώξεις των επικεφαλής της προηγούμενης κυβέρνησης αμέσως μετά από μία αλλαγή εξουσίας.
Μόνη εξαίρεση το open.gov του Γιώργου Παπανδρέου ο οποίος επιχείρησε να συνδέσει – ως ένα σημείο – την αξιοκρατία με τις τοποθετήσεις του δημοσίου. Μία προσπάθεια που είχε,όμως, άδοξο τέλος αφού λοιδορήθηκε από όσους επιμένουν στους διορισμούς κολλητών, αποτυχημένων πολιτευτών,κουμπάρων και συγγενών (ειδικότητα του ΣΥΡΙΖΑ).
Δυστυχώς άλλη μία απόδειξη ότι η Ελλάδα – και επί κυβερνώσας Αριστεράς – παραμένει προσκολλημένη στην υποσαχάρια Αφρική από την οποία θα χρειαστούν πολλά χρόνια και αρκετές ακόμη τρόικες για να ξεκολλήσει.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
