του Σωκράτη Τσιχλιά
Πριν η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια συζητηθεί στη Βουλή, υπήρξα θεατής ακόμη μιας τηλεοπτικής εμφάνισης του κυβερνητικού εταίρου κ. Π. Καμμένου. Οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων και του κοινού έφτασαν και στο επίμαχο θέμα, όπως ήταν φυσικό. Με τη γνωστή του άνεση και με ολίγα πονηρά γελάκια, καθώς το αντικείμενο της συζήτησης του φαίνονταν κάπως πικάντικο, ο υπουργός, αφού ξεκαθάρισε ότι ο ίδιος δεν έχει πρόβλημα με ό,τι κάνει ο καθένας στην κρεβατοκάμαρά του (σκεφτείτε να είχε κιόλας), έφτασε στο γνωστό «αλλά». Αλλά βεβαίως, είπε, όλα έχουν ένα όριο. Το δε όριο ήταν το γνωστό πλέον «επιχείρημα» της κτηνοβασίας. Οτι δηλαδή, επειδή κάποιες χώρες συζητούν δήθεν το θέμα, δεν θα μας υποχρεώσουν και εμάς να νομοθετήσουμε… Ενα ζήτημα ισονομίας και δημοκρατίας, όπως είναι το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών να ζουν κάτω από τους ίδιους κανόνες με τους υπόλοιπους πολίτες, μετετράπη από τον αρχηγό των ΑΝΕΛ σε τηλεοπτικό ανέκδοτο για πνιχτά γελάκια. Τα θυμίζω σήμερα αυτά, καθώς επιφανή μέλη της εκκλησιαστικής ιεραρχίας συνεχίζουν να ρίχνουν λάδι στη φωτιά, με εμπρηστικά κηρύγματα, μνημεία αγραμματοσύνης, ομοφοβίας και σκοταδισμού. Τέτοια ήταν άλλωστε εξαρχής τόσο τα επιχειρήματα όσο και οι κραυγές όσων αντιτάχθηκαν στην ψήφιση του συγκεκριμένου νομοσχεδίου. Ο Κορινθίας Διονύσιος επανήλθε στο πρωτοχρονιάτικο κήρυγμά του εμπλέκοντας μάλιστα τα παιδιά του πρωθυπουργού, πόσο ανάρμοστο για ιεράρχη, ειρωνευόμενος ουσιαστικά όταν είπε «αν του ευχόμουν, να παραστείς και στα συμβόλαια των παιδιών σου, τι θα μου απαντούσε;». Ανέτρεξα, με αφορμή το σημερινό σχόλιο, στο Διαδίκτυο και ξαναδιάβασα το κείμενο του μητροπολίτη Αμβρόσιου για την ομοφυλοφιλία. Ντράπηκα και δεν θέλω να αναπαραγάγω εδώ ούτε μία λέξη από αυτό το παραλήρημα μίσους, βίας, φανατισμού, που θυμίζει στη δομή και την επιχειρηματολογία του κηρύγματα των πιο ακραίων ισλαμιστών, όπου στο όνομα του Θεού κηρύσσεται ο πόλεμος κατά των αμαρτωλών.
Με αφορμή το σύμφωνο συμβίωσης, συγκρούστηκαν, νομίζω, δύο λογικές, δύο Ελλάδες. Μία φωτεινή και μία σκοτεινή, θεοσκότεινη. Μία σύγχρονη και μία βαθιά συντηρητική, φοβισμένη. Μία δογματική, απολυταρχική, που υπάρχει επιθυμώντας να εξαφανιστεί ό,τι δεν αντιλαμβάνεται, και μία γενναία, πολιτισμένη, δημοκρατική.
Το θέμα με την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια δεν ήταν να αναπτύξει ο καθένας τις σκέψεις του για την ομοφυλοφιλία, όπως δεν αναπτύσσεις απόψεις για τη βροχή όταν πρέπει να ψηφίσεις αντιπλημμυρικά έργα. Τα κόμματα έπρεπε να τοποθετηθούν απέναντι σε μια καταφανή αντιδημοκρατική πρακτική. Συμπολίτες μας του ιδίου φύλου που αποφασίζουν να ζήσουν μαζί, γιατί έτσι τους αρέσει, δεν μπορούσαν να το κάνουν όπως οι ετερόφυλοι. Τόσο απλό. Οσο για την Εκκλησία που συνεχίζει στα μουλωχτά να εμπορεύεται τις ψήφους του ποιμνίου της, προφανώς και μπορεί να μην παντρεύει ομόφυλα ζευγάρια αν δεν το επιθυμεί. Μπορεί να θεωρεί τους ομοφυλόφιλους αμαρτωλούς επίσης, όπως και τόσους άλλους άλλωστε. Δεν μπορεί, δεν επιτρέπεται όμως, να εκφράζει καμία άποψη για το σύμφωνο συμβίωσης, δεν επιτρέπεται να φανατίζει, να διχάζει. Είναι καιρός να γυρίσει σελίδα.
Πηγή: Καθημερινή
