του Αντώνη Καρακούση
Το απερχόμενο 2015 απεδείχθη εν τέλει απόλυτα τρικυμιώδες παρά τις προσδοκίες προόδου και σταθερότητας που ορισμένοι καλλιεργούσαν. Η προεκλογική περίοδος του Ιανουαρίου υπήρξε αγωνιώδης, κυριαρχήθηκε από φόβους για την εξέλιξη και τις προοπτικές της χώρας.
Οι οποίοι, όπως φανερώθηκε στην πράξη, δεν ήταν αβάσιμοι. Οι χαρές και οι πανηγύρεις που ακολούθησαν την εκλογή του κ. Τσίπρα γρήγορα κόπασαν, για να αντικατασταθούν από κύματα αγωνίας και ανησυχίας. Η νέα κυβέρνηση βρέθηκε να διαπραγματεύεται πολιτικά χωρίς να αντιλαμβάνεται το πλήθος των οικονομικών περιορισμών και την κρισιμότητα των περιστάσεων.
Ο ελληνικός λαός έζησε μέρες μεγάλης ανασφάλειας, η όποια εμπιστοσύνη χάθηκε και η χώρα βρέθηκε πάμπολλες φορές στο χείλος του γκρεμού. Χρειάστηκαν πολλοί μήνες συγκρούσεων με τους εταίρους για να αντιληφθούν οι νέοι εκπρόσωποι των Αθηνών ότι οι Βρυξέλλες ενεργούν βάσει συμπεφωνημένων αρχών και κανόνων. Κάπως έτσι φθάσαμε στα capital controls και στο ατελέσφορο δημοψήφισμα του καλοκαιριού, το αποτέλεσμα του οποίου αναγκάστηκε να αναιρέσει στην πράξη ο ίδιος ο Πρωθυπουργός λίγες ημέρες μετά, όταν στη σύνοδο βρέθηκε αντιμέτωπος με την ευθεία απειλή του Grexit, της εξόδου δηλαδή της χώρας από την ευρωζώνη.
Ακολούθησαν σε κλίμα και ατμόσφαιρα απόλυτης ανασφάλειας κατακλυσμιαίες πολιτικές εξελίξεις, το κυβερνών κόμμα διασπάστηκε, η αντιπολίτευση αποσυντονίστηκε, η συμφωνία με τις Βρυξέλλες ψηφίστηκε άρον – άρον και η χώρα όδευσε ξανά στις κάλπες, για τρίτη φορά εντός του έτους, αποδιοργανωμένη, αποκαμωμένη και ανήμπορη.
Με την επανεκλογή του ο κ. Τσίπρας υποχρεώθηκε σε έναν φθοροποιό αγώνα υπερψήφισης του πλήθους των μέτρων που συμφώνησε να λάβει έναντι της νέας βοήθειας και του τρίτου Μνημονίου.
Ταυτόχρονα χρειάστηκε να αντιμετωπίσει το μείζον για την Ευρώπη θέμα των αυξανόμενων προσφυγικών ροών, το οποίο έλαβε επικίνδυνες διαστάσεις μετά τις αιματηρές τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι.
Αυτή την ώρα η Ελλάδα πιέζεται πολλαπλώς. Οι εταίροι απαιτούν τήρηση των συμπεφωνημένων στο πεδίο της οικονομίας και μαζί αποτροπή της αθρόας εισόδου των ανεπιθύμητων προσφύγων σε ευρωπαϊκό έδαφος. Δύο στόχοι εν πολλοίς ασύμβατοι μεταξύ τους, ιδιαίτερα για μια χώρα που χάνει συνεχώς περιουσιακά στοιχεία και «καίει» τις πολιτικές της δυνάμεις σε ελάχιστο χρόνο.
Οπως και να το δει κανείς, η Ελλάδα δεν προόδευσε το 2015.
Η οικονομία κινήθηκε και συνεχίζει να κινείται οριακά, οι χρηματοδοτικοί και άλλοι περιορισμοί διατηρούνται στο ακέραιο, οι επιχειρήσεις παλεύουν με ίδιες δυνάμεις, το κράτος δεν έχει και δεν μπορεί, η ανεργία βαραίνει το ένα τέταρτο του πληθυσμού και απειλεί πολλούς ακόμη, οι συντάξεις δεν βγαίνουν, η ανασφάλεια περισσεύει και οι κυβερνώντες αντί να ενώνουν διχάζουν, επιμένοντας σε κυνήγι μαγισσών για την παραμονή στην εξουσία και μόνον γι’ αυτή, χωρίς κανένα αίσθημα παραγωγής και δημιουργίας.
Αυτό το τελευταίο είναι το χειρότερο όλων, το πλέον αποκαρδιωτικό και το πιο ανησυχητικό για την πορεία της χώρας.
Εναν χρόνο τώρα μετράμε μόνο θυσίες και απώλειες. Χωρίς δημιουργία και νέα παραγωγή δεν γίνεται χωριό, που λένε και οι παλαιότεροι.
Οσο δεν προσφέρονται σταθερότητα και παραγωγική διέξοδος, η χώρα δυστυχώς θα χάνει και θα χάνεται.
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Τα άλλα είναι για τους προπαγανδιστές…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
