της Ξένιας Κουναλάκη
Πριν από λίγες μέρες, συζητώντας με γερμανικό κοινό, καταλήξαμε ότι οι σχέσεις μεταξύ Βερολίνου και Αθήνας έχουν μπει σε φάση εξομάλυνσης και ωρίμανσης μετά από ένα δύσκολο εννεάμηνο, που χαρακτηρίστηκε: από την προσωπική διαμάχη Σόιμπλε-Βαρουφάκη, τη χαοτική στρατηγική σύγκρουσης της Αθήνας με τους δανειστές, την επισημοποίηση της πολιτικής του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, όταν τέθηκε η απειλή Grexit για πρώτη φορά στο τραπέζι, αλλά και τις ασυνέπειες του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, που από τη μια διαπραγματευόταν στις Βρυξέλλες και από την άλλη παρίστανε τον άτεγκτο και αδιάλλακτο στην Αθήνα. Μεταξύ άλλων είπαμε ότι ο Σύριζα, έχοντας απαλλαγεί από τις εσωκομματικές πιέσεις των εραστών της δραχμής, έχει ενηλικιωθεί πλέον και, παρά τις καθημερινές παλινωδίες και λαϊκίστικες εκρήξεις, έχει συνειδητοποιήσει πως δεν έχει τίποτα να κερδίσει από μια νέα κόντρα με το Βερολίνο.
Στο ζήτημα που ανέκυψε περί αποπομπής της χώρας μας από τη Σένγκεν είναι ξεκάθαρο ότι το Βερολίνο απεύχεται κάτι τέτοιο. Ολα τα μηνύματα της γερμανικής κυβέρνησης τον τελευταίο καιρό είναι η επίδειξη κατανόησης για το βάρος της προσφυγικής κρίσης που επωμίζεται η Ελλάδα, η προσπάθεια να υπάρξει συνδρομή στη φύλαξη των εξωτερικών συνόρων και η αντιμέτωπισή τους ως κοινών ευρωπαϊκών συνόρων – πάγιο αίτημα και της χώρας μας. Ταυτόχρονα η πολιτική αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες, που εγκαινίασε η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ, αποτελεί ένα είδος ευρωπαϊκής ηγεμονίας στον τομέα του ανθρωπισμού και όχι της οικονομικής κυριαρχίας, όπως είχαμε συνηθίσει μέχρι σήμερα. Η χρονική συγκυρία είναι λοιπόν κατάλληλη για να δρομολογηθεί αποκλιμάκωση της έντασης στις ελληνογερμανικές σχέσεις. Φευ. Η κυβέρνηση εξακολουθεί να θεωρεί το πεδίο ιδανικό για λαϊκίστικες κορώνες και εθνική συσπείρωση. Πώς να ερμηνευτεί αλλιώς το non paper-απάντηση σε δημοσίευμα γερμανικής εφημερίδας, που κατέληγε με την ευχή «Περαστικά»;
«Για μία ακόμη φορά, οι αμετανόητοι και εμμονικοί εχθροί της Ελλάδας παραπληροφορούν και σπεκουλάρουν», ξεκινούσε το σχετικό έγγραφο. Ποιοι είναι οι «εμμονικοί και αμετανόητοι» εχθροί δεν διευκρινίζεται. Το επίμαχο δημοσίευμα ήταν της Die Welt (α
νήκει στον ίδιο όμιλο με την Bild), η οποία προφανώς είχε στη διάθεσή της ένα εσωτερικό σημείωμα-διαρροή από κύκλους που επιδιώκουν την όξυνση. Είναι δυνατόν η κυβέρνηση να σχολιάζει δημοσιεύματα του γερμανικού (αλλά και οποιουδήποτε) Τύπου με αυτόν τον τρόπο; (Θυμίζω –γιατί μάλλον συστηματικά το ξεχνάει η Αθήνα– ότι η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος δανειστής της χώρας μας.) Κι αν ναι, είναι έξυπνο αυτό να γίνεται μέσω ανυπόγραφων σχολίων που διοχετεύονται για αντίποινα στον ελληνικό Τύπο; Προχθές υπήρξε μια δηκτική δήλωση του Σόιμπλε. Αν αυτός είναι ο στόχος, ένας νέος κύκλος σύγκρουσης της κυβέρνησης με τον σκληρότερο πυλώνα εξουσίας στο Βερολίνο και ένα εφιαλτικό déjà vu του περασμένου καλοκαιριού για εσωτερική κατανάλωση, τότε «κερδάμε».
Πηγή: Καθημερινή
